Een podcast vol geinige drugsverhalen groeide uit tot een gemeenschap van herstellende verslaafden

De Dopey Podcast kwam voort uit een vriendschap die ontstond in maart 2011, toen twee verslaafden, zoals ze zichzelf noemen, elkaar ontmoetten in de rokersruimte van een verslavingskliniek in de Amerikaanse staat Connecticut. Het waren de Joodse Dave, de ambitieuze, gevatte en nieuwsgierige ober van een Joods restaurantje, en Chris, een lieve Amerikaans-Ierse katholiek die wel van een gebbetje houdt en goed kan tekenen. De twee werden snel vrienden, ondanks de afstand – Dave komt uit Manhattan en Chris uit Boston. Nadat ze werden ontslagen uit de kliniek kregen ze allebei een terugval.

Dave begon met xtc en het roken van wiet, wat makkelijker te controleren was dan de heroïneverslaving die hij eerst had. Maar natuurlijk ging het mis. De terugval van Chris verliep iets anders. Chris managede een huis voor mensen die clean zijn. Hij had supervisie over mede-verslaafden en nam drugs in beslag wanneer nodig. Op een gegeven moment sloot hij zichzelf op in z’n kantoor en nam hij alle drugs die hij had geconfisqueerd op alle mogelijke manieren in. Heroïne, crack, psychedelica, of wat dan ook, hij nam het en viel terug met een enorme klapper.

Na hun terugvallen, die op verschillende momenten plaatsvonden, was Chris opnieuw twee jaar nuchter, en was Dave op zijn vijfde maand van herstel. Nu eentje clean was en eentje in herstel, stelde Dave voor om een podcast te maken waarin ze hun compleet verdorven maar geinige drugsverhalen vertellen.

Verhalen van totale verwoesting die mensen die geen idee hebben van wat er zich afspeelt in de drugswereld, moeilijk zouden vinden om te geloven. Maar de vernietigende verhalen over hun verleden als verslaafden zijn vreselijk leuk. De chemie tussen die twee is onmiskenbaar. Ze geven het publiek het gevoel alsof ze er onderdeel van uitmaken, alsof ze vrienden zijn. Gewoon een paar verslaafden die verhalen vertellen aan een heleboel andere verslaafden.

In de eerste aflevering zeggen Dave en Chris dat het juist geen herstelpodcast is. In januari 2016 zegt Dave dat de Dopey Podcast “niet om een betere toekomst, maar om het domme verleden” draait. Maar zoals de makers groeiden in hun herstel, groeide ook de podcast. En zodra het herstel een rol begon te spelen, trok dat publiek en deskundigen aan. Gasten waren bijvoorbeeld Dr. Drew, Howard Stern, comedian Artie Lange en voormalig drummer van Guns n’ Roses Steven Adler.

In diezelfde eerste aflevering schetst Chris met zijn uitmuntende vertelkunsten een beeld van dat-ie wegloopt uit een verslavingskliniek in Californië, genaamd Impact – een beruchte kliniek, waar iedereen die er is geweest nog steeds de rillingen van krijgt. Een regel is bijvoorbeeld dat mannen en vrouwen niet langer dan een paar seconden oogcontact mogen hebben. Ik ga je geen spoilers geven, maar ik kan je wel vertellen dat er een verhaal in voorkomt waarbij er wordt weggelopen met een rehab-liefdesduo, er sprake is van een ongewone wegversperring, en een verhaal waarin een geroosterde kalkoen een rol speelt. Iedereen die luisterde, wilde natuurlijk meer. Een paar afleveringen later vertelt Dave een intens verhaal over de beroerte die hij kreeg toen er precies op dat moment Mexicaans eten werd bezorgd. Ook zwaardere verhalen komen erin voor.

Dave en Chris wilden ook weleens een andere stem horen dan die van zichzelf, dus belden ze vrienden, lazen ze ingestuurde e-mails voor en speelden ze voice-memo’s af uit hun fanbase. Die bestaat inmiddels uit 10.000 leden, en groeit gestaag, volgens Dave. Wat de podcast goed maakt zijn de originele verhalen die week na week voorbij komen en de manier waarop Dave en Chris zich met het publiek bezighouden.

Elke aflevering gebieden Dave en Chris hun luisteraars afsluitend: “Blijf sterk, Dopey-nation.” Ze spreken hun gemeenschap van verslaafde luisteraars aan, die zowel ziek als herstellende zijn, en bovendien onderdeel van een veel groter land waar verslaving een groot probleem vormt, specifiek de opioïde-epidemie. Daarna hoor je een liedje dat is geschreven door Dave, een soort verslaafden-anthem, waarin een verslaafdenmentaliteit centraal staat: “I wanna see a learjet liner take a dive, just to show all of these people what it means to be alive.”

In oktober 2017 vierden ze hun honderdste aflevering door ‘m te beginnen met een terugblik op de afgelopen twee jaar. Ze bespraken de toekomst van de podcast, en die van zichzelf. Ze praatten enthousiast over hoe het zou zijn om duizend afleveringen te maken in vierenhalf jaar tijd. “Ik zal tegen die tijd hoogstwaarschijnlijk een gediplomeerd klinisch psycholoog zijn,” zegt Chris, waarna hij toevoegt: “Maar de statistieken zeggen dat ik dan eigenlijk al dood ben.” Een Instagramvolger plaatste een comment waarin hij voor de grap zei dat-ie niet kan wachten op de aflevering waarin ze vertellen dat ze opnieuw zijn teruggevallen. Dat wakkerde een discussie aan over wat er zou gebeuren als ze echt zouden terugvallen.

“Een van ons zal vast gewond raken, of zoiets, en moet dan aan de medicijnen Dopey presenteren,” zei Chris op een plagende manier, dat met de kennis van nu griezelig voorspellend klinkt.

Op 24 juli stuurde Dave in de ochtend een smsje naar Chris, waarop Chris reageerde dat hij aan het slapen was, dat het prima ging, dat-ie leefde. Drie uur later werd Dave gebeld door Annie, de vriendin van Chris. Ze vertelde hem dat ze zijn lichaam had gevonden toen ze thuiskwam.

Wanneer Chris precies terugviel weten we niet, maar zijn intimi denken dat het is gebeurd nadat hij op vakantie bindweefsel in zijn lies scheurde. Hij liet zijn vriendin zien hoe hoog hij kon schoppen. Het is huiveringwekkend hoe nauwkeurig de voorspelling was die hij deed in de honderdste aflevering – ook al was het een grapje.

Chris studeerde nog toen hij dood ging. Hij wilde arts worden om zijn verslaving te begrijpen en te slim af te zijn. Dave bracht het nieuws naar buiten via social media, de Dopey-gemeenschap was geschokt en verslagen. De begrafenis werd gehouden in een grote katholieke kerk in Boston, het gastenboek stond bol van handtekeningen en de priester las brieven voor vanuit de hele wereld. Dave was een van de kistdragers.

Wanneer iemand uit je kliniek ontslagen wordt en overlijdt aan een overdosis is dat verdrietig, maar geen verrassing. Maar wanneer je verslavingsbegeleider een overdosis neemt, dan is het een ander verhaal. Iemand die een stabiel herstel had, en zeker een autoriteit was op het gebied van hoe het wél moet, daar verwacht je niet van dat-ie zo'n drastische terugval zou hebben. Een permanente terugval. Een diep verdriet klonk door in de gemeenschap, waar veel mensen de podcast beschouwden als een belangrijk onderdeel van hun eigen herstelproces – door de gekke avonturen, de plagerij, maar ook de verhalen over herstel en de lach van Chris. Dave bleef doorgaan met de wekelijkse afleveringen. Na een paar dagen al. Volgens Dave hebben ze nog nooit een aflevering gemist, en dat gaat hij nu ook niet doen.

Sinds de dood van Chris is het aantal downloads verdubbeld. Luisteraars hebben geprobeerd om de terugval van Chris, en zijn daaropvolgende dood, te begrijpen. Iedereen is weer even wakker geschud; het is een grimmige herinnering aan wat deze ziekte allemaal met mensen kan doen. Op de verjaardag van Chris riep Dave de eerste Dopeydag uit: ‘Chrismiss’. Hij bracht een van de afleveringen uit die nu niet meer terug te vinden zijn, want die zijn verwijderd op verzoek van Linda, de verloofde van Dave.

Dave blijft doorgaan met de podcast, met het doel om elke week weer een nieuwe aflevering te publiceren. Hoewel de beginfase draaide om drugsverhalen, is het nu wel duidelijk dat de focus van Dopey meer gaat liggen op verslaafden die middenin het herstelproces zitten. “Dopey zal natuurlijk nog altijd drugsverhalen hebben, het zal altijd wel gaan over drugs, verslaving en andere domme shit,” zegt Dave. “Maar mijn favoriete domme shit is toch wel wat er gebeurt tijdens het herstel, en hoe je clean kan leven als drugsverslaafde. Het is alsof je een moordenaar bent en in een ziekenhuis werkt.” Voorlopig gaat niemand Chris vervangen. Chris’ nalatenschap blijft doorschemeren in de afleveringen, en in de levens van alle andere verslaafden over de wereld die naar de podcast hebben geluisterd.

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief: http://bit.ly/vicenieuwsbrief