Heeft het internet betere feministen van ons gemaakt?

Er is al veel geschreven over het feminisme op het internet, oftewel cyberfeminisme, als je het zo wil noemen. Het wordt gedreven door blogs, Instagram, Tumblr en memes van Tina Fey, en je zou kunnen zeggen dat deze jonge vrouwen de meest geschoolde en meest verbonden generatie tot nu toe. Hun oma’s, moeders en zussen zaten waarschijnlijk middenin de feministische golven van de jaren zeventig en negentig — en zelfs al zaten ze dat niet, dan heeft de media ervoor gezorgd dat het een cultureel fenomeen was dat je niet had kunnen missen.

De zo nu en dan ongemakkelijke waarheid is dat het feminisme van nu cool is. De leiders zijn uitgesproken, maar welbespraakte helden zoals Lena Dunham en Petra Collins, die belangrijke uitdagende dingen zeggen terwijl ze je laten nadenken over je volgende denimaankoop. En in veel opzichten hebben we een aantal tekortkomingen goedgemaakt van de eerste en tweede golven, die grotendeels wit waren en vaak lhbtq-kwesties negeerden.

Maar hoe verleidelijk het ook is om onszelf op de schouder te kloppen en onszelf te feliciteren met het feit dat we op de goede weg zijn, is de realiteit dat het moderne feminisme niet zonder gebreken is. Het is moeilijk om erover te praten, omdat de vrouwen die voor de beweging vechten al met zoveel kritiek worden geconfronteerd, maar het is belangrijk om te onthouden dat we nog niet klaar zijn met leren hoe we goede feministen kunnen zijn.

Hoewel het internet ons heeft verbonden en individuen heeft aangemoedigd om zichzelf te onderwijzen, is ook de donkere kant van de cultuur doorgesijpeld. Veel jonge feministen zijn zich bewust van de competitie die in de gemeenschap bestaat. We zijn ons er niet alleen van bewust dat we politiek correct zijn, maar ook dat we de correctste zijn. Het resultaat is een wereld waarin mensen vaak afgebrand worden als zij niet de juiste soort feminist zijn.

Dat is een gedachtegoed waar Roxane Gay een carrière van gemaakt heeft. Haar collectie essays uit 2014 met de perfecte titel Bad Feminist is een overweging en afwijzing van dat idee. Ze spreekt zich uit over het gebruiken en bestendigen van genderstereotypen, en staat zichzelf niet toe om zich erover te schamen.

Maar de problemen rond de genderdiscussies van nu zijn ernstiger dan de vraag of het wel of niet oké is om van The Bachelor te genieten. En als we zo intens geobsedeerd zijn door semantiek, lopen we het gevaar in dezelfde valkuilen als onze voorgangers te vallen, namelijk dat we slechts een beweging zijn van bekwame, witte cis-gezichten uit de middenklasse.

De 'cool girl-beweging' van Instagram-helden heeft veel kritiek gekregen, en wordt exclusief en eendimensionaal genoemd. De critici zeggen dat het het domein is van mooie witte meisjes en hun meningen, net als de socialmediaplatforms die veel van de beweging dragen. De film Gone Girl uit 2014 was grotendeels een waarschuwing over het archetype, maar het gevaar van de trend is ernstiger.

Het internet heeft ons heeft verbonden, maar tegelijkertijd is aangetoond hoe erg enkele luide stemmen het medium kunnen domineren.

Bekijk ook: 5 vragen die je altijd al wilde stellen aan een vrouwelijke bodybuilder.

Mensenrechtenactivist Khadija Gbla kwam als tiener naar Australië en heeft tientallen jaren gesproken over de gruwelen van vrouwelijke genitale verminking en over gender- en rasproblemen in Australië en de rest van de wereld. Toen ze opgroeide op een nieuwe plek, ontdekte ze dat feminisme aan haar werd gepresenteerd als het perspectief van witte vrouwen uit de middenklasse. Voor haar waren de discussies over loongelijkheid en gelijke kansen vanuit een wit, Australisch perspectief moeilijk te relateren aan wat haar ervaring was van "zwarte vrouwen die vechten om als mensen te worden behandeld." Ze vertelde aan i-D dat het deze tunnelvisie was "waarom ik denk dat de tweede feministische golf niet zoveel heeft opgeleverd als het had moeten opleveren." En dat is precies waarvoor we moeten oppassen, als we het feminisme in ons eigen leven definiëren.

Haar kritiek weerspiegelt waarover vaak wordt gesproken als een van de grootste tekortkomingen van de beweging. Voor de generaties vrouwen die zijn grootgebracht in een wereld waar informatie gratis is om te delen en te ontvangen, zijn de fouten van onze moeders niet langer acceptabel. Veertig jaar geleden kon een vrouw beweren dat ze alleen in staat was om uit haar eigen ervaring te spreken, en daarom ging een groot deel van de dialoog over vrouwen die op hen leken.

Maar de uitdaging van het moderne feminisme is om te voldoen aan de verwachtingen die zijn ontstaan door ons vermogen om contact met elkaar te maken. "We zijn niet erg open geweest voor verschillen, voor vrouwen van kleur, vrouwen met een handicap of transgender vrouwen – het is altijd maar één dominante stem geweest," zegt Khadija. En nu is het onze taak om het niet alleen over vrouwen te hebben, maar ook de drang te weerstaan om voor hen te spreken. Khadija zegt: "Je kunt inclusief zijn en toch een dominante stem hebben, of je kunt inclusief zijn en verschillende stemmen laten horen."

Het internet betekent niet alleen dat we eindelijk in staat zijn om een nieuwe cultuur van inclusief, divers, vocaal en interactief feminisme te creëren, maar ook om de levensduur ervan te verzekeren. Het is duidelijk dat een beweging die zo groot is als die van de genderrechten afhankelijk is van meer dan alleen reblogs op Tumblr, maar het internet kan een kwestie zichtbaar, levend en in ontwikkeling houden om daarmee altijd relevant te zijn.

Yen Eriksen, de communicatie- en projectcoördinator van YWCA Australia, is optimistisch over onze huidige generatie. Hoewel ze erkent dat publieke belangstelling voor een kwestie in cycli komt, weet ze dat wanneer er wel op gefocust wordt, het een mogelijkheid is om mensen te onderwijzen. Ze voegt eraan toe: "Ik denk dat de voortdurend toenemende hoeveelheid online discussies over het feit dat vrouwen overal lijden aan seksisme op individueel en maatschappelijk niveau, zal blijven bestaan." Daarnaast betekent onze connectie met elkaar dat mensen zoals zij in staat zijn om "contact te maken met jonge vrouwen buiten de grenzen van traditionele belangenbehartiging."

We zijn gesterkt door ons verleden en worden dat door onze toekomst. En hoewel onze moeders en grootmoeders een dialoog en een cultuur creëerden die ons vandaag tot deze gesprekken hebben geleid, is het aan ons om ervoor te zorgen dat ons activisme voortdurend in ontwikkeling blijft en inclusief is. Het internet heeft ons een hulpmiddel gegeven om onszelf te verbeteren, maar heeft ons ook voor altijd verantwoordelijk gesteld en geeft ons een platform voor kritiek als we het verpesten.