Metal, noise en iemand die zijn eigen stront at op misschien wel de laatste Incubate ooit

Coverbeeld door Paul Verhagen

Het zou zomaar eens klaar kunnen zijn met Incubate, het grensverleggende festival in Tilburg. Elf jaar lang zette de organisatie line-ups neer vol experimentele bands, onorthodoxe kunstenaars en maffe randactiviteiten zoals heavy metal-bowlen. Waarom het wellicht uit is met de pret? Gedoe met geld. Nadat ze hun subsidies verloren op nationaal vlak bleek er in hetzelfde jaar ook regionaal een einde aan de overheidssteun te komen. Vorige week stapte Vincent 'Baas van het Zuiden' Koreman op, een van de drie oprichters en bestuursleden van Incubate. Het is momenteel onduidelijk hoe de toekomst van het festival eruit gaat zien. En het moet gezegd worden: er waren dit jaar minder bezoekers dan gewoonlijk. Het was enerzijds een bewuste keuze om jaarlijks drie kleinere festivals te organiseren in plaats van één grote editie, maar toch viel het op dat de participerende zalen door heel Tilburg meestal niet ramvol stonden.

Maar genoeg sombere negativiteit, want over het afgelopen weekend kan ik eigenlijk alleen maar lyrisch zijn. De line-up was wederom indrukwekkend, met experimentele namen in rock, hiphop, metal, elektronica, enzovoorts. Lekker door elkaar gehusseld op het programma, zodat je scherp blijft. Ik schreef (chronologisch, waarom ook niet) de hoogte- en dieptepunten op.

Laat me voor het gemak beginnen met een van de mindere optredens, waar ik desondanks toch naar uitkeek. De show van Babyfather, dat andere project van beroepsweirdo Dean Blunt, valt makkelijk samen te vatten: een teleurstelling. Hij liet eerst zijn dj tien minuten hitjes draaien, om dan vervolgens nog eens hetzelfde te doen, maar dan met het licht uit. Als hij eindelijk het podium op komt, raffelt hij twee liedjes af en verlaat dan ruziënd met iemand achter de schermen het toneel.

Bij de optredens van Bad Breeding en Oathbreaker in Extase was het zo druk dat er weinig over te vertellen valt. Jammer van Oathbreaker, die net een kanjer van een album op de wereld loslieten. Wat ik hoorde klonk overtuigend, maar een show in 013 was geen overbodige luxe geweest.

Absolute winnaar van de avond: Okkultokrati . Wow. Op hun nieuwe LP Raspberry Dawn lijkt het alsof de Noren het vuur opnieuw uitvinden. De band speelt overtuigend en met onmiskenbaar vakmanschap. Topentertainment.

Over entertainment gesproken: op Incubate weten ze daar alles van. Daarom boeken ze bijvoorbeeld iemand als Costes. Een man die in het kwartier dat ik stond te kijken zijn eigen stront eet, zijn voorhuid open snijdt, zich insmeert met bloed, en zichzelf penetreert met een dildo. Niet per se aangenaam om naar te kijken, maar wat is er in een post-two girls one cup-wereld nou nog echt choquerend?

Dan is het tijd voor blackmetal, met de bands Turia, Thaw en Absu. Dit is mijn eerste kennismaking met Turia, een band met een jongedame op vocals die schreeuwt alsof er zojuist een vrachtwagen over haar voet is gereden. Thaw is geen nieuwe speler, maar voelt fris en brengt de hele zaal in vervoering. Absu is een beetje een speciaal geval. De Texanen dwepen met mythologie, kleden zich in latex en houden niet van conventionele dingen als een microfoon. Frontman Proscriptor zingt in een bluetooth-headset van achter zijn drumstel. Leuk!

Tijd voor een van de vreemdste dingen van dit weekend: VMO uit Japan. oftewel Violent Magic Orchestra. Voor me staan vier jonge Japanse kerels en één vrouw, allemaal met corpse paint en een groot scherm met visuals achter zich. De frontman van deze band is niet de zanger, die staat ergens aan de zijkant, maar een jonge kerel die geen instrument speelt maar danst op de extreme noise, hardcorebeats en blackmetal.

Boris staat in 013 en is vanaf opener Farewell meeslepend als een takelwagen. Zanger Takeshi Ohtani speelt zowel bas als gitaar en de technische drumrolls maken het helemaal af.

Het contrast tussen Belphegor en Sorcery, de laatste twee bands van de avond, is opvallend groot. Waar Belphegor van gimmicks op het podium houdt, is Sorcery strak en simpel. Een afsluiter van formaat, voor een tweede keer op rij. Dankjewel Incubate, dankjewel Vincent Koreman. Je werd veelvuldig bezongen door dronken bezoekers. Mogen ze dat volgend jaar ook nog kunnen doen.