De piratige schoonheid van oude zeekaarten

De zeevaart heeft eeuwenlang gebruik gemaakt van klassieke zeekaarten. Sinds de vijftiende eeuw zijn zeelui als Columbus, Magelhaen en Amerigo Vespucci al bezig geweest met het in kaart brengen van de kustlijnen en zeediepte. De grote lithografische zeekaarten die daarvoor gebruikt werden zijn visueel vaak erg gaaf en ook wel een beetje iconisch voor de zeeverkenning.

Het gebruik van analoge zeekaarten gaat echter hard achteruit. De Amerikaanse National Oceanic and Atmospheric Administration kondigde vandaag aan de kaarten systematisch te gaan vervangen door modernere electronische kaarten en geen papieren kaarten meer te laten printen - waarmee het tijdperk van de analoge zeekaart voorgoed voorbij lijkt te zijn.

Hoewel de kaarten nuttig zijn voor de zeevaart - ze leveren informatie over verborgen obstakels onder water, zoals rotsen, ondiep water of scheepswrakken, over bruggen, havens en bruggen, en geven een gedetailleerd beeld van de kustlijn - dienen ze nu vooral nog als collector's items.

De zeeman die met zijn tijd mee gaat (en dus ook een vrouw kan zijn en zich zeevrouw kan noemen, denk ik, mag van mij in elk geval, hoewel het taalkundig bijna nog slechter klinkt dan deze zin) gebruikt liever een digitale kaart die voortdurend up to date gehouden wordt en op zijn of haar tablet bekeken kan worden. Ongetwijfeld veel handiger, maar de piraatachtige charme gaat er dan natuurlijk wel een beetje af.

Daarom geven we hier een korte ode aan een vergaan medium.