We spraken de oprichter van Gaming’s Feminist Illuminati

Illustrator Elizabeth Simins kende toen ze opgroeide geen andere meisjes die videogames speelden. In haar online comic Manic Pixel Dream Girl denkt ze terug aan de tijden dat ze moeite had om erbij te horen en zichzelf afzonderde van andere vrouwen omdat ze urenlang role-playing games speelde.

Als een van de weinige vrouwen in de game cultuur kreeg Simins' comic een vast toegewijd publiek. Kotaku stuurde haar als correspondent naar de Game Developers Conference, om haar avonturen als groentje in het tumult van deze grote industrie te illustreren.

Eén van de hoogtepunten was dat ze andere vrouwen tegenkwam die ook in de gamewereld werken. Ze noemde hun de ‘Gaming’s Feminist Illuminati’, een beetje een grapje waar shirts van werden gedrukt, en dat nu een sociaal fenomeen is onder vrouwelijke gamers die het seksisme binnen de gamecultuur zat zijn. Het shirt heeft een eigen identiteit gekregen en leidde tot heel veel selfies van mannen en vrouwen die het ondersteunen,  “gevoed door mannenhaat” zoals de officiele website zegt.

En nu vrouwen mondiger worden in de game industrie, komen er ook groepen dudes op die denken dat er een feministisch complot gaande is binnen de game industrie. Zoals toen community manager Dina Abou Karam lid werd van het team voor Mighty No. 9, de Mega Man opvolger: boze fans dachten dat Karam het spel eigenhandig zou veranderen van een laser-shooter naar een feministisch manifesto. De gamewereld kan best wel een boys club zijn, met de seksistische opmerkingen op message boards en door mannen gedomineerde conventies.

Ik ontmoette Simins op Bit Bazar, een indie gamesmarkt in Toronto. Ze verkocht er nieuwe Illuminati-merchandise en ontmoette andere gamende vrouwen. We speelden Ms. Pac-Man, en spraken over de Gaming Feminist Illuminati en de ongelukkige ontmoeting die deze groep tot stand had gebracht.

Motherboard: Had je enig idee hoeveel mensen er naar je site zouden komen toen je voor het eerst Manic Pixel Dream Girl online zette?
Elizabeth Simins: Het ding met Manic Pixel Dream Girl is dat het vier delen had die ik publiceerde over ongeveer zes maanden. In het begin waren een heleboel problemen die ik besprak nog echt problemen, ik kende nog steeds geen andere vrouwen die bij video games tegen dezelfde dingen aanliepen als ik. En ik voelde nog steeds een zekere mate van uitsluiting.

Tegen de tijd dat ik het af had waren een heel aantal van die problemen al opgelost. Ik weet het, echt heel raar. Mensen die zich herkenden staken de kop op. “Ik ook.” “Ik ook.” “Ik ook.” “Ik herken dit.” Ik werd vrienden met hen. Ik werd een deel van een gemeenschap omdat ik schreef over het niet bestaan van die gemeenschap.

Had je enig idee hoe ver je in de gamesindustrie zou komen?
Nee ik had geen idee. Het is een beetje raar, maar de laatste 18 maanden van mijn leven zijn zo fucking bizar. Ik was iemand die niemand kende, vrijwel anoniem. Ik had geen connecties met de gamesindustrie. Sinds ik een kind was vond ik games al heel leuk, maar tot 18 maanden geleden was ik geen onderdeel van een gemeenschap.

Nu weten mensen wie ik ben en luisteren ze naar wat ik te zeggen heb. De snelheid waarmee dat ging en de mate waarin het nu anders is dan eerst is schokkend.

Laten we het hebben over Gaming’s Feminist Illuminati. Dat lijkt nog veel verder te zijn gegaan dan alleen T-shirts.
Eigenlijk was Gaming’s Feminist Illuminati een grapje, een one-liner die ik maakte als uitsmijter in mijn praatje op de Game Developing Conference voor Kotaku. Ik vertelde mijn top vijf van dingen die die week waren gebeurt, en eentje was heel cheeky 'schouder aan schouder staan met de Gaming’s Feminist Illuminati.’

De grap is dat er heel veel mannen zijn in de gaming gemeenschap die denken dat er een geheime samenzwering van vrouwen is, die van plan zijn om achter gesloten deuren als het plezier van de mannen weg te nemen.

Nooit meer Call of Duty.
Precies. Dat is het belangrijkste doel van feministen. Dat mannen niet langer hun spelletjes kunnen spelen.

Ik wist het.
Feministen hebben gewoon een hekel aan plezier. Ik meen het serieus. Ze hebben nul procent sarcasme. Feministen haten plezier en ze willen dat mannen altijd verdrietig zijn. Ik heb nog nooit plezier gehad, ik weet niet wat leuk is, maar ik weet dat ik het zou haten. Dus dat is eigenlijk de stomme grap die ik maakte.

Achteraf gezien heb ik geluk gehad dat ik heel goed heb nagedacht over hoe ik het ging verwoorden. Ik zat aan tafel bij GDC en was mijn comics aan het teken en een dude kwam langs en zei “vind je het erg als ik kijk wat je doet?” Ik zei dat dat prima was. Toen reikte hij naar voren en raakte het papier aan.

“Nee je mag kijken, niet aanraken.” En toen zag hij het deel waar ik het schouder aan schouder staan met de Gaming’s Feminist Illuminati aanhaal. Hij zei “als je de Gaming’s Feminist Illuminati ziet, zeg ze dan dat ik heel erg pro-vrouwen ben. Behalve wanneer ze legaal liegen om me in de gevangenis te krijgen.”

Dit klinkt als veel van de internetcomments die ik in deze wereld heb gezien.
Het klonk alsof die man naar me toe kwam en zei “Hallo, ik ben een verkrachter.” Zo voelde het voor mij, alsof hij dat zei. Pure terreur. Waar had hij het ander over? Ik weet niet of iemand enig idee heeft waar hij het over gehad kon hebben, behalve dat hij een verkrachter was? Ik dacht dat het fucked up was. En toen gaf hij mij zijn kaartje.

Serieus?
Jep. En ik gaf het terug aan hem. Ik was alleen en doodsbang. Dus ik wende me tot Twitter, dat doe ik nou eenmaal. Ik vertelde was er gebeurd was, en dat ik me vies voelde, alsof ik een douche nodig had. Deze man was echt een engerd… What the fuck… Ik begon boos grapjes te maken over dat ik een T-shirt ging maken met Gaming’s Feminist Illuminati erop.

En dat bleek een heel goed idee te zijn.
Ik weet het. Toen ik thuis kwam maakte ik het T-shirt, en dat raakte iets bij mensen. Ik denk dat een heleboel mensen gelijke ervaringen hebben. Op dit punt heb ik het gevoel dat dit een uitdagend gebaar is.

Er is niet echt – of nouja, nu wel – maar er was niet echt een geheime feministische samenzwering tegen de gamesindustrie. Op een bepaalde manier, op een goede manier, is het een manier om te reageren op het constante spervuur van mensen die denken dat er sprake van is, te reageren. Mensen die reageren op eventuele kritiek alsof het een persoonlijke aanval is.

En je hebt het deel van het internet dat dot soort samenzweringen gebruikt om zich vrij te pleiten van kritiek. Meestal door ze te veranderen in memes.
Zoals “Not All Men.”

Ik ben zo blij dat “Not All Men” een blijvend grapje is geworden.
Ik denk niet dat het toeval is dat het Gaming’s Feminist Iluminati-shirt goed liep, precies toen mensen de macht wegnamen van het Not All Men ding. Het omdraaien van dingen die mensen zeggen, die onzin zijn, naar grapjes ten koste van de mensen die het zeiden is alsof we het willen terugwinnen.

Dus als iemand in de comments nu zegt ‘not all men,’ is er altijd wel iemand die het Kool-Aid guy plaatje post en daarmee de persoon die ‘not all men’ zei dom laat lijken. Als mensen nu zeggen dat we deel uitmaken van een geheime samenzwering kunnen we zeggen ja, dat is waar, wij zijn de Gaming’s Feminist Illuminati. De macht is verschoven, dat is wat er gaande is. En dat gebeurt op veel verschillende manieren.