Door dit maoïstische themarestaurant realiseerde ik me dat ik een slechte communist zou zijn

Op de derde verdieping van een troosteloos winkelcentrum in de San Gabriel Valley in Californië zit het onlangs geopende restaurant Private Party. Net als de andere eetgelegenheden in het complex is het voedsel van dubieuze kwaliteit. De muren zijn versierd met neppe propagandaposters en de medewerkers lopen rond in replica's van Rode Leger-uniformen. Je begrijpt het al: Private Party heeft een communistisch thema.

Private Party is gespecialiseerd in traditionele Noord-Chinese hotpotgerechten, een kookmethode waarbij je vlees en groente in bouillon kookt. Je deelt het in grote groepen, vermoedelijk om gesprekken en kameraadschap te bevorderen. Als enig kind is groepsvorming het laatste waar ik op zit te wachten tijdens een maaltijd – Ik wil mijn genetisch gemodificeerde voedsel zo snel mogelijk en in stilte naar binnen werken. Niet alleen ben ik geen teamspeler, ik ben ook geen team-eter. Ik zou, om het kort te zeggen, een hele slechte communist zijn.

Je zou kunnen denken dat het niet zo tactisch is om het thema van een restaurant te baseren op een politiek regime dat een hongersnood creëerde die bijdroeg aan de dood van 23 tot 40 miljoen mensen, maar wind je niet te snel op – de eigenaren van Private Party komen uit Noord-China. Ze hebben dus tastbare banden met de cultuur waar ze het thema van het restaurant op baseren.

Hoe dan ook, restaurants met een communistenthema zijn tegenwoordig ook een rage in China zelf; er zijn ontelbare zaakjes tot de nok toe gevuld met Mao-spullen. Ook Cuba heeft restaurants met communistenthema. In Havana zit een restaurant, Nazdarovie, dat volgens de website, "de sociale en culturele verbondenheid tussen de Cubanen en de inwoners van de voormalig Sovjet-Unie viert." Je zou verwachten dat het in Noord-Korea ook stikt van soortgelijke restaurants, maar ik heb er tot dusver geen kunnen vinden online.

Het schokkende is: Private Party is niet het enige restaurant met communistisch thema in Zuid-Californië. Er zijn twee vestigingen van Mao's Kitchen, in Venice en Los Angeles, maar die richten zich op een andere doelgroep. Gerechten als "Peace Not War Wonton" en "Model Citizen Noodle" zijn bedoeld voor hipsters. Private Party daarentegen lijkt zich te richten op een andere doelgroep: het is een poging om een gevoel van nostalgie op te roepen van het China onder Mao. Ik zag Chinezen in Private Party, iets wat ik niet kan zeggen van de keren dat ik in Mao's Kitchen was.

De menukaart bij Private Party is vermoeiend lang – van hongersnood is hier dan ook geen sprake. Ik kon kiezen uit vlees, zeevruchten, tofu en paddenstoelen, om nog maar te zwijgen over de grote selectie aan soepen. Uiteindelijk besloot ik om een pittige soep te bestellen en iets wat "kreeftballen" heette. Voor ongeveer vijf euro concludeerde ik dat de ballen zeker niet uit kreeft konden bestaan, maar wat het ook was, ze waren bolvorming. De smaak kwam overeen met de vorm: de hete smaak van de pittige soep, zowel in smaak als temperatuur, gaf me tranen in mijn ogen. Dit zou je kunnen zien als een bewijs dat het voedsel authentiek is.

De obers, in legergroene outfits met bijpassende rode banden en petten met ster, stonden stoïcijns de wacht te houden in hoeken van restaurant – als ze niet ingeschakeld werden om frisdrank bij te vullen. De kostuums waren goedkoop en dun; je kon de plooien zien die gevormd waren door het opvouwen. Het feit dat de obers niet opgedragen waren om hun uniformen te strijken was één van de tekenen dat ik niet echt aan het eten was in communistisch China. Mijn constant bijgevulde glas Coca-Cola was een ander teken.

Tientallen nagemaakte propagandaposters met lachende Mao's, blije werknemers en knappe vrouwen hingen aan de saaie muren van Private Party. De enige die ik helemaal kon vertalen pochte met het feit dat het restaurant "de beste hotpot in Los Angeles" serveerde. Aangezien ik nog geen andere hotpots in Los Angeles heb geconsumeerd, kan ik de opschepperige claim niet ontkennen.

Veel van de posters hingen onder beveiligingscamera's. Dit verhoogde onbedoeld het "Big Brother is watching"-gevoel van het restaurant. Het is ook ongetwijfeld het enige Big Brother-achtige aspect van de gehele ervaring, die voor de rest heel gewoontjes was.

Terwijl we aten, liep het personeel bijna oorlogszuchtig heen en weer door de gangpaden – ik nam aan dat ze ons veroordelen, aangezien het pijnlijk duidelijk was dat we geen enkel idee hadden wat we eigenlijk aan het doen waren. Eén ober stelde voor dat we spiesjes van een euro kochten die in een koelkast in de hoek van het restaurant lagen, en ze kookten boven de hete kolen in het midden van onze hotpots. Een goed idee, aangezien het een betere optie was dan het tevergeefs gratis noedels in onze mond proppen met stokjes, zonder op wilde dieren te lijken. We bedankten beleefd, en besloten om in plaats daarvan erachter te komen hoe lang een kreeftbal in een vat met hete vloeistof moet koken voordat deze geconsumeerd kan worden.

Ik maakte een zooitje van mijn maaltijd en knoeide vette bouillon over mijn handen en de tafel, omdat ik een ranzig kapitalistisch varken ben. De bediening behandelde me desondanks als een mens, waarschijnlijk omdat ik ze ervoor betaalde.

Een vrouw waarvan ik vermoedde dat ze de manager was van Private Party vertelde ons dat we de volgende keer twintig procent korting zouden krijgen, als we foto's van het restaurant op Instagram zouden plaatsen. Ze was de enige medewerker zonder uniform in het restaurant en sprak perfect Engels. Het bracht me zonder pardon onmiddellijk weer terug in de kapitalistische realiteit.