Zak is op Mandy

Ik ontmoette Zak Smith en Mandy Morbid in 2007, toen we samen in een pornofilm speelden die in de Mojavewoestijn werd opgenomen. Zak “Sabbath” (zijn pseudoniem) speelde een kraker op doorreis, en ik speelde een huisvrouw die vanuit haar trailerpark droomde van succes in Hollywood. Mandy was met Zak naar de set meegekomen en we werden al snel vrienden. We scheurden in golfkarretjes door het gebied en fotografeerden alles dat we onderweg tegenkwamen. Sinds die tijd hebben Zak, Mandy en ik vaker samengewerkt aan een aantal rare projecten. Ze zijn op artistiek en seksueel gebied een grote inspiratie voor me, en ik bewonder hun volledige toewijding aan elkaar. Vorig jaar werd het syndroom van Ehlers-Danlos bij Mandy vastgesteld: een erfelijke aandoening die ervoor zorgt dat haar gewrichten bij de minste weerstand ontwrichten, haar bloedvaten makkelijk beschadigd raken en ze heel snel blauwe plek- ken krijgt. Ergens was het horen van deze diagnose ook een opluchting voor Mandy, want haar doktoren hadden jarenlang geen idee wat de oorzaak van haar pijn kon zijn.

Haar gezondheid is de laatste jaren sterk verslechterd, waardoor ze vaak niet uit bed kan komen en werken sowieso geen optie is. Ze heeft goede en slechte dagen, maar als Mandy het huis uitgaat doet ze dat alleen in een rolstoel of op krukken. Ondanks al deze tegenslagen is Zak nooit van Mandy’s zijde geweken. Zij wijkt op haar beurt nooit van de zijne, en blijft de grote inspiratiebron voor zijn kunst. Hun liefde is eerlijk, echt en heeft gek genoeg weten te overleven en floreren in hun wereld van ziekte, kunst en pornografie. Normaal gesproken overval je vrienden die je op dagelijkse basis ziet niet ineens met een berg zeer persoonlijke vragen, maar ik ben altijd benieuwd geweest naar de relatie van Zak en Mandy. Daarom vroeg ik ze of ik een keer een portret van hun relatie mocht maken, en toen ze akkoord gingen wist ik dat dit mijn kans was om ze eindelijk al mijn ongepaste vragen te stellen. Plus nog veel meer.

VICE: Jullie hebben allebei een compleet verschillende achtergrond. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

Zak Smith: Ik kom uit Washington DC. Ik heb beeldende kunst gestudeerd aan Cooper Union in New York en had vervolgens heel veel kutbaantjes—onder andere in een abortuskliniek—voordat ik een enorme lening los wist te krijgen en een master aan Yale kon gaan doen. Toen ik die master had afgerond kon ik meteen mijn schilderijen exposeren. Op een zeker moment belde de pornoregisseur Benny Profane me op en hij zei dat hij voor zijn autobiografische pornofilm heel graag gebruik zou willen maken van de [onofficiële en ongeautoriseerde] illustraties die ik voor Gravity’s Rainbow van Thomas Pynchon had gemaakt. Dus ik zei: ik zou heel graag gebruik willen maken van alle meisjes in je film. Ik heb hem wat foto’s van mezelf gestuurd, en zo ben ik aan mijn eerste rol in een pornofilm gekomen. Enige tijd later werkte ik aan een serie schilderijen van meisjes in de seksindustrie, en Mandy was op dat moment naaktmodel. Zij nam contact met me op en zei dat ik haar een keer moest schilderen.

Klopt dat, Mandy?

Mandy Morbid: Ja. Ik ben opgegroeid in Montreal en later naar Ottawa verhuisd. Ik was vroeger vaak ziek, dus ik heb nooit zoveel kutbaantjes gehad. In die periode was ik op zoek naar een pornosite waarop ik mezelf kon uiten, want Ottawa is verschrikkelijk saai. De meeste sites die ik tegenkwam vond ik niet leuk, totdat ik Suicide Girls ontdekte en voor hen modellenwerk ging doen. Zak verkocht zijn portretten van de andere meisjes van de site. Ik nam contact met hem op en vertelde hem dat ik zijn werk heel goed vond. Hij wilde mij ook wel schilderen, dus toen kwam hij naar Canada voor een weekend. Een uur nadat hij geland was waren we al aan het neuken in zijn hotelkamer. Een maand later verhuisde ik naar zijn appartement in New York.

Wat romantisch.

Mandy: Of gestoord.

Maar je hebt het met niet zoveel mannen gedaan, toch?

Mandy: Nee, ik ben heel kieskeurig. Ik heb in mijn leven maar met vijf mannen seks gehad, en ik ben nu 28. Ik was 21 toen ik Zak ontmoette, en ik ben nooit meer met een andere man geweest.

Zak, wat vond jij van Mandy toen je haar voor het eerst zag?

Zak: Ik vond haar ontzettend lekker.

Ja, maar je hebt wel meer lekkere wijven gedaan in je leven. Wat maakte haar zo anders?
Zak: Ik vond haar letterlijk de aantrekkelijkste vrouw op aarde. Ik wilde haar onophoudelijk binnen handbereik hebben, omdat ik bang was dat anders iemand met haar aan de haal zou gaan.

Wat zijn al die tattoos op je handen en armen eigenlijk? Is dat het logo van de band Eyehategod?
Zak: Ja, en ik heb al Mandy’s medische gegevens op mijn rechterbovenarm getatoeëerd. Ik geloof dat het iets van twaalf aandoeningen zijn. Dat is handig om op mijn arm te hebben, voor als we zo snel mogelijk ambulancepersoneel moeten bijpraten of als we medisch papierwerk moeten invullen. Het is moeilijk om alles goed te onthouden, en ik heb veel aan mijn hoofd. Vandaar.

Je hebt me ooit het verhaal verteld over de eerste dag dat ze in New York was, de dag dat je realiseerde dat ze niet als alle andere meisjes was.
Zak: Ja. Ik ging haar ophalen van het treinstation, en toen ik haar eindelijk had gevonden zou de bus net vertrekken. Dus ik zei dat we gauw moesten rennen om die bus nog te halen, en toen zei ze dat ze niet kon rennen Wow, dacht ik. Je kan niet rennen. Oké, welke andere dingen kun je waarschijnlijk ook niet? 1) treinen inspringen op het moment van vertrek, 2) voor de politie wegrennen, 3) skateboarden… Het was meteen duidelijk dat mijn leven anders zou worden.

Mandy: Tijdens zijn eerste weekend in Canada hebben we wel over mijn gezondheidsproblemen gepraat, maar toen ik in New York was besefte hij pas hoe serieus mijn aandoeningen waren.

Wist je ook dat Zak in de pornofilm van Benny Profane zat?

Mandy: Ja, dat wist ik al voordat we elkaar ontmoetten.

Wat vond je daar dan van?
Mandy: Eerlijk gezegd vond ik het een pluspunt. Het was precies wat ik nodig had.

Wanneer zijn jullie naar L.A. verhuisd?

Mandy: In de zomer van 2007.

En toen zijn jullie meer pornofilms gaan maken? Hoeveel films hebben jullie gemaakt?
Mandy: Vier of vijf echte films. Maar ik heb voor mijn website ook wel wat seksscènes met meisjes gedaan.

Vinden jullie jezelf polyamoreus?

Mandy: Ja. Wat voor grenzen stellen jullie aan jullie polyamoreuze relaties?

Zak: Geen idee.
Mandy: Of we een meisje aan ons duo toevoegen in het echte leven hangt af van hoe gezond ik me voel en hoeveel moeite het gaat zijn. En we moeten ons allebei aangetrokken voelen tot die persoon, want dat is echt niet altijd het geval.

Jullie hebben weleens samengewoond met nog een vriendin erbij, toch?
Mandy: We hebben een tijdje gedate met een meisje en dat was leuk voor zolang het duurde. In het ideale geval bestaat onze relatie uit mij, Zak en een ander meisje.

Waarom zou dat ideaal zijn?
Mandy: Ik hou van meisjes. Toen het beter met me ging was het niet zo’n probleem om in onze seksuele behoeften te voorzien. Nu zou het fijn zijn om een ander meisje in de buurt te hebben dat hem kan pijpen als mijn kaak te veel pijn doet. Als ik daarnaar kan kijken word ik ook opgewonden en kan ik gewoon geneukt worden. Of andersom. Ik wil niks missen in bed!

Dus je wilt een man en een vrouw—allebei lekker, als het even kan?

Mandy: Ja! Het is ook zo dat je op emotioneel en sociaal vlak een andere soort intimiteit deelt met een vrouw, en ik vind beide soorten intimiteit leuk.

Zak, hoe denk jij over twee dames in huis?

Zak: Daar zul je mij niet over horen klagen. Ik zou wel denken dat er in zo’n relatie veel geklaagd wordt…

Zak: [lacht] De problemen die je met een trio kunt hebben zijn eindeloos, maar je krijgt er ook oneindig veel voor terug. Stel dat de ene vrouw per ongeluk mijn benen er afhakt en de andere al mijn tanden er uitslaat—uiteindelijk zou ik alsnog door twee vrouwen gepijpt worden, en beter dan dat wordt het niet in het leven.

Zou je emotioneel gezien twee vrouwen aankunnen?
Zak: Ik geloof niet dat dingen aankunnen een probleem is voor me; ik kan alles aan of niets aan.

Twee vrouwen tegelijkertijd kan intimiderend zijn voor sommige mannen.
Zak: Nou ja, ik besteed elke zaterdag aandacht aan zes vrouwen tegelijkertijd, als DM met Dungeons & Dragons. Als daar ook nog pijpbeurten aan vast zouden zitten zou ik dat sowieso ook op dagelijkse basis aankunnen.

Waarom houden jullie zo van D&D? Is het een vorm van escapisme?
Mandy: Nou, als kind las ik heel veel, en dat doe ik nog steeds. Dungeons & Dragons ligt daarvan in het verlengde, net als gamen. Ik zou het geen escapisme noemen. Er zit veel in dat soort spellen: je bent bezig met puzzels en het oplossen van problemen. Mijn brein is heel actief en wil constant bezig zijn. Ik hou dus van spelletjes, maar het is zeker ook een afleiding van de pijn.

Zijn jullie huismussen?
Mandy: We gingen vroeger wel meer uit, maar Zak werkt vanuit huis en ik ben altijd een binnenmens geweest. Door mijn fysieke beperkingen waarschijnlijk, maar als kind zag ik het niet echt zo. Ik hield gewoon erg van lezen, tekenen, gamen en met mijn familie hangen. Sociaal gezien voelde ik me thuis meer op mijn gemak, dus dat is ook mijn natuurlijke habitat. Ik weet niet of ik antisociaal ben. Misschien ben ik wel hoogfunctionerend autistisch, ofzo.

Zak is wel altijd aan het werk. Vind je hem een workaholic?

Mandy: Er gaat heel veel in zijn hoofd om, en dat moet allemaal een fysieke vorm krijgen.

Zou jij je eigen werk en schilderstijl obsessief willen noemen?

Zak: Ik ben net als iedereen die de kunst die ik maak leuk zou kunnen vinden—het moet gedetailleerd en ingewikkeld zijn, en anders is het niet leuk voor me om naar te kijken. Daarom moet ik die uren er wel instoppen.

Ik ken veel kunstenaars die graag schilderen maar er een hekel aan hebben om de hele dag stil te moeten zitten. Hoe bevalt het kunstenaarschap jou?
Zak: Als je het kunt, is het heel fijn werk. Het is mijn op één na favoriete bezigheid.

Wat is je favoriete bezigheid?

Mandy: [lacht] Seks!

Mandy, er is kort geleden het syndroom van Ehlers-Danlos bij je vastgesteld. Kunnen we daar over praten?
Mandy: Ik heb het al mijn hele leven, maar toen we naar L.A. verhuisden deed ik wat porno, modellenwerk, ik reisde veel… Dat kon toen allemaal nog. Aangezien het een progressieve ziekte is, ligt dat tegenwoordig veel moeilijker. Nu ben ik vooral bezig met: hoe kunnen we ons aanpassen aan deze uitzichtloze ziekte? Hoe kun je je leven gaande houden als je lichaam niet wil dat je er deze levensstijl op nahoudt?

Hoe doe je dat?
Mandy: Ik praat er veel over met mensen, zodat ze weten wat er aan de hand is. Dat is heel belangrijk—om mensen te laten weten dat ik pijn heb. Ik leg uit dat ik moe ben, wat er mis is met me, waarom ik hoest, waarom ik in een rolstoel zit. Als ik erover praat, begrijpen mensen het, en dat maakt alles zoveel makkelijker. Maar we zijn ons altijd aan het aanpassen.

Helpt Zak je veel?
Mandy: Ja, al sinds het begin van onze relatie. Ieder chronisch ziek persoon gaat zich op een bepaald moment afvragen wanneer de zorg te veel wordt voor de mensen om hem of haar heen. Ik heb geleerd om erop te vertrouwen dat het nooit te veel is voor Zak. Hij helpt met heel veel kleine dingen: als ik te ziek ben om mijn hond uit te laten doet hij het. Hij haalt mijn medicijnen op, maakt thee voor me, duwt mijn rolstoel of laadt mijn zware, gemotoriseerde rolstoel in taxi’s of in auto’s van vrienden. Hij neemt de tijd om me met dit soort dingen te helpen. Hij is heel toegewijd. Toen ik naar Canada moest voor onderzoek ging hij mee en woonde hij maanden in een stad waar hij eigenlijk niet wilde zijn.

Wat willen jullie van het leven?
Zak: Ik ben een man. Ik wil niks worden. Ik wil dingen hebben.

Mandy: Ik heb al op een jonge leeftijd geleerd dat ik zoveel mogelijk mentale, emotionele en fysieke prikkels wil krijgen voor ik doodga.

Dus, hoe ziet de toekomst van Zak en Mandy eruit?

Mandy: Nou, het kan twee kanten opgaan.
Zak: Zij gaat dood, of ik.

Foto's door Kimberly Kane