Drie legendarische Noord-Koreaanse propagandafilms gerecenseerd

Sinds Noord-Korea zich afscheidde van Zuid-Korea en andersom zijn er in eerstgenoemde land talloze films gemaakt. Zoals iedereen weet was de inmiddels gestorven Kim Jong-il gek op films en had waarschijnlijk de grootste privécollectie ter wereld. Gone With The Wind was zijn favoriet. Volgens de legende nam hij zelf vaak de functie aan van producent, cameraman, kostuumontwerper, scriptschrijver en allerlei andere taken die nodig zijn bij het maken van een film. Niet meer dan logisch dat hij zichzelf de titel ‘Genius of The Cinema’ gaf.

AnYwAyTjEs, ik was benieuwd naar wat voor films er zoal op de markt zijn gekomen en zocht daarom drie films uit met een bizar achtergrondverhaal en recenseerde ze.

Plot
Pulgasari is een tot leven gewekte draak die met het onderdrukte volk vecht tegen de koning. Maar het probleem is dat hij alleen maar ijzer lust en alle landbouwwerktuigen opeet. Niemand zou op den duur meer landbouw kunnen bedrijven en iedereen zou verhongeren. Als Pulgasari het kasteel van de koning naar z’n grootje heeft geholpen besluit het meisje dat hem tot leven wekte om hem dood te laten gaan, om zo het ijzer en daarmee haar land te redden. Dan wordt er heel hard gehuild.

Fout.

Beste scène

Bij het bestormen van het kasteel krijgt Pulgasari een paar vijandige kanonskogels in zijn bek geschoten. Hij wankelt, maar heeft ze blijkbaar in een wangzak bewaard, waardoor hij ze terug spuugt op het kasteel. Het geluid wat hieronder is gezet doet denken aan een geluid van Mario die een 1-UP pakt op de Game Boy.

Oordeel

Ik dacht dat ik hier snel doorheen wilde spoelen, maar dit was ontzettend vermakelijk. Er zitten een aantal goeie martelscènes in met houten planken op zwakke knieën van oude mensen en bovendien is Pulgasari een sympathiek monster. Het acteerwerk was vrij overdreven en leek op het gestuntel in mijn groep 8-musical (waarin ik overigens een schoolmeester speelde), maar volgens mij is aanstellerig gedrag onvermijdelijk bij Aziatische films.

Sick verhaal achter deze film

Regisseur Shin Sang-ok en zijn vrouw Choi-Eun.

Filmfreak Kim Jong-il kon in Noord-Korea geen goede regisseur vinden, dus kidnapte hij er een uit Zuid-Korea. In 1978 ontvoerde Kim eerst actrice Choi-Eun Hee, de ex-vrouw van Pulgasari-regisseur Shin Sang-ok, toen ze in Hong Kong was. Shin ging naar Hong Kong om de verdwijning van zijn vrouw te onderzoeken en werd toen ook ontvoerd naar Noord-Korea.

Vier jaar lang zat hij in Gevangenis 6 op een streng dieet van gras, zout, rijst en indoctrinatie. In 1983 werd hij bevrijd en met zijn vrouw herenigd. Tijdens een receptie met Kim Jong-il vertelde Kim waarom ze eigenlijk precies meegenomen waren. Hij had niet zo’n hoge pet op van de Noord-Koreaanse filmmakers en daar moesten Shin en zijn vrouw Choi-Eun verandering in brengen, nadat ze op Kims verzoek opnieuw zouden trouwen. Dat deden ze, waarna Shin in totaal zeven films maakte met Kim Jong-il. Van die zeven werd Pulgasari het succesvolst.

In 1986 wisten de twee te ontsnappen tijdens een filmfestival in Wenen. Ze hadden de stem van Kim opgenomen op een cassetterecorder om zo te bewijzen dat ze ontvoerd waren. Shin en zijn vrouw vroegen politiek asiel aan in Amerika, waar hij drie ninjafilms regisseerde onder het pseudoniem Simon Sheen.

Plot
Ji Jun verliest haar man omdat hij tijdens een oorlog met Zuid-Korea als een echte held met een mijn onder een vijandig schip zwemt en zo de hele boel opblaast, inclusief zichzelf. Ze blijft achter met hun kind en besluit zich te storten op haar nieuwe baan op een soort gemeenschappelijke boerderij. Ji Jun blijkt een geboren landbouwtalent te zijn en wordt aan het einde van de film benoemd tot manager van de boerderij.

Opmerkelijk: Ji Jun vindt als ze wakker wordt opeens een vreemde man in huis. Ze vindt het geen probleem en de twee kletsen wat, waarna hij vertrekt en nooit meer terugkomt in het verhaal.

Beste scène

De verse weduwe zakt ergens halverwege de film van ellende in elkaar en belandt in het ziekenhuis, waar de meiden ’s avonds een pyjamaparty houden. Maar Ji Jun gaat heel slecht, wil niet meefeesten en draait zich demonstratief om in haar bed.

Oordeel

Ik trek het altijd slecht als films veel te zoet eindigen. Manager van de boerderij worden—natuurlijk gun ik het haar allemaal wel, maar het had best wat harder mogen eindigen. Bovendien is Ji Jun in ongeveer de helft van alle scènes schaamteloos hard aan het janken, van blijdschap dan wel van verdriet. Niet te doen. Plusje voor haar man, die zichzelf opblaast.

Sick verhaal achter deze film
De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Han Soon Hee, het landbouwtalent in de film, met als enige verschil dat haar man gewoon aan een ziekte overleed en niet als kamikaze-oorlogsheld. Han ontmoette Kim Jong-ils vader Kim Il-sung terwijl ze aan het werk was op de Sookcheon-boerderij. Hij was diep onder de indruk van haar en riep haar uit tot manager. Ze deed dat zo goed dat ze zelfs de Noord-Koreaanse titel ‘Hardwerkende Held’ behaalde. In 1982 trad ze toe tot het Noord-Koreaanse parlement, maar eind jaren tachtig werd ze verdacht van spionage. Ze ging te veel om met een vriendin, Suh Gwan Hee, die verantwoordelijk werd gehouden voor het voedseltekort in het land. De twee werden publiekelijk geëxecuteerd in Pyongyang. Zoals dat gaat in Noord-Korea werden Hans familieleden door haar veroordeling ook opgesloten in gevangenkampen. In 2000 werd de naam van Han en haar familie in ere hersteld. Blijkbaar had ze helemaal niet gespioneerd, maar bijna al haar familieleden waren toen al gestorven in de kampen.

Plot
Noord-Koreaanse soldaten moeten binnen twaalf uur een Amerikaanse aanval zien te voorkomen. De Amerikanen zijn zo dom om de plannen voor hun aanval uit te laten lekken aan de pers, waardoor de aanval mislukt en Noord-Korea er zoals verwacht met de winst vandoor gaat.

Dit is de Amerikaanse generaal, tevens zeer geloofwaardig neergezet als domme lul.

Beste scène:

Een meisje dat eigenhandig een aantal Amerikaanse straaljagers uit de lucht knalt met een machinegeweer, begint tijdens de tactiekbespreking in de bunker opeens te zingen terwijl de commandant de hele tijd naar haar tieten kijkt.

Oordeel

Prima rechttoe-rechtaan oorlogsfilm die ideaal is voor een zondagmiddag waarop je je niet volledig kunt concentreren door wat je de nacht ervoor naar binnen hebt gewerkt. Nadat je jezelf erop betrapt dat je al een half uur uit het raam staart kun je makkelijk weer inhaken, want er is niets schokkends gebeurd en het einde van de film was bij het eerst shot al duidelijk.

Sick verhaal achter deze film

Joe Dresnok.

Joe Dresnok, de man die de Amerikaanse generaal speelt, was in 1962 als Amerikaanse soldaat gestationeerd op de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Zijn vrouw had hem even daarvoor verlaten voor een andere man en hij moest binnenkort voor de militaire rechtbank verschijnen omdat hij papieren had vervalst. Joe had niet zo veel zin meer in zijn leven en besloot op klaarlichte dag, terwijl iedereen aan het lunchen was, een mijnenveld over te rennen naar Noord-Korea, wat hij wonderbaarlijk genoeg overleefde.

In Noord-Korea aangekomen wisten de Koreanen niet zo goed wat ze met hem aan moesten. Hij werd gevangen genomen, maar uiteindelijk besloten ze van hem en drie andere overlopers filmsterren te maken. Ook moesten ze regelmatig aan de grens staan en met megafoons naar de soldaten aan de Zuid-Koreaanse kant roepen dat ze ook over moesten lopen. De andere drie Amerikaanse overlopers zijn uiteindelijk allemaal vertrokken uit Noord-Korea, maar Joe woont er nog steeds. Hij is getrouwd, heeft kinderen en is helemaal ingeburgerd.

VICE bracht ooit een bezoek aan de grootste filmstudio van Noord-Korea. Bekijk de docu hier.