Lowlands-bezoekers over het laagste punt dat ze in de afgelopen 25 jaar Lowlands hebben bereikt

Vijfentwintig jaar Lowlands zitten erop, wat betekent dat we kunnen terugblikken op 25 jaren hossen. Want gehost werd er, de afgelopen kwart eeuw. De Flevopolder is stevig aan flarden gehost, en dat leidde tot een eindeloze hoeveelheid gezelligheid, hoogtepunten en algehele fantastisch-heid, wat officieel geen woord is, maar wat het niet minder van toepassing maakt.

Iedereen stijgt op Lowlands een beetje boven zichzelf uit, en iedereen duikt op Lowlands óók wel een keertje onder zijn eigen ondergrens van het betamelijke door. Het punt waar je later op terugkijkt, en waarvan je denkt: oei, daar was ik mijn decorum toch wel even kwijt zeg! Omdat die verhalen meestal leuk zijn om te horen, vroegen we bezoekers van deze jubileumeditie wat het laagste punt is geweest dat zij de afgelopen 25 jaar op Lowlands hebben bereikt.

Ik ben hier alle 25 edities geweest, maar het laagste punt dat ik ooit heb bereikt… poe. Ik ben gisteren in slaap gevallen in de 24-uurstent. Op een gegeven moment ben ik wakker geschrokken omdat ik moest kakken en ontdekte ik dat ik al m'n vrienden kwijt was. Toen ben ik eerst heel lang de verkeerde kant op gelopen, maar heb uiteindelijk wel de wc gevonden. Was ook nog het wc-papier op. Ik heb op de deur staan bonzen en staan roepen en gelukkig heeft een poepende buurman toen wat velletjes onder de deur door geschoven.

Een paar jaar geleden was ik naar Lowlands met een groep vrienden, en hadden we aan één stuk lopen doorhalen. Toen ik uiteindelijk weer in de auto zat op weg terug naar huis, was mijn hele gezicht helemaal nat van het zweet. Iets specifieker gezegd: het kwam in grote hoeveelheden uit al mijn gezichtsporiën tegelijk gutsen, en droop als een zuur zweetstroompje van mijn neus. Het hield ook maar niet op. Om de auto niet volledig onder te zweten heb ik de hele weg terug met een pan onder mijn gezicht gezeten, om al het zweet dat van mijn gezicht af droop op te vangen.

Lang geleden, ik was denk ik een jaar of 17, had ik pannekoekenbeslag meegenomen - van dat spul waar je alleen water bij hoeft te doen - om spacepannenkoeken te bakken. De wiet had ik gekocht op straat in Amsterdam, van een Canadese toerist. Ik maakte het beslag, deed de wiet erdoor, bakte wat pannenkoeken, en at samen met mijn vriendinnetje een paar wietpannenkoeken, met een hele hoop suiker omdat het echt niet te kanen was.

Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar op een gegeven moment zat ik in de EHBO, omdat ik volledig de pan uit aan het spacen was. Die mensen waren heel lief, en ik mocht uiteindelijk weer naar mijn tent. We waren zo verrot en verstrooid dat we daar de rest van het festival hebben gelegen.

Het was denk ik een uur of zeven 's ochtends, want het was al licht, toen ik net een uurtje in mijn tent lag en opeens wakker schrok omdat ik enorm moest pissen. Ik kroop mijn tent uit en ging ernaast zitten hurken om te plassen, maar toen kwam er opeens ook een drolletje uit. Dus heb ik een kuiltje gegraven en met takjes de kak in een kuiltje gemoffeld. Dat ging nog niet makkelijk, dus ik was best even bezig, en de kans is niet klein dat iemand een meisje heeft zien zitten dat met twee stokjes een drolletje aan het verdoezelen was.

Ik mocht mee met Ko Zandvliet van Jungle By Night naar Lowlands, als ik hem wel eerst even met de auto zou ophalen van Schiphol. Er was een weg afgezet dus we moesten met 200 kilometer per uur een takkeneind door de polder heen, zodat hij zijn eigen concert nog zou halen. Hij redde het nog net om met z'n toeter het podium op te springen, terwijl z'n concert al bezig was.

Ondertussen moest ik van de aanwezige parkeermensen op de állerverste parkeerplaats parkeren, een weiland in een andere provincie bijna, en in mijn eentje uitzoeken hoe ik weer bij het terrein moest komen. Het duurde eindeloos. Toen het me na een hoop gescheld en getier was gelukt en ik eindelijk op het terrein was, kreeg ik twee uur later een por van een security die zei dat het terrein dicht ging. Toen kon ik weer naar huis. Ik voelde me eigenlijk gewoon gebruikt. Het was geen succesvolle avond.

Iemand zei gisteravond tegen me dat ik "er nog best leuk uitzie voor iemand met kort haar".

Het laagste punt wat ik op Lowlands heb meegemaakt zijn dronken idioten die "HEEEEUUUJ!!!" in je gezicht schreeuwen. Ik drink al jaren niet meer, want ik ben alcoholist en als ik één biertje drink is het gebeurd. Hetzelfde geldt voor drugs. Maar als je nooit meer drinkt zie je hoe mensen zich gaan gedragen. Ik moet dat niet hebben, dat idiote dronken gedrag. Niet met me zeiken, niet aan me zitten, en opdonderen met je gelal. Hou ik niet van.

Ik moest gisteren heel erg huilen toen Sean Paul opkwam. Mijn vrienden dachten dat ik een geintje maakte, maar ik was gewoon echt heel emotioneel. Ik was zó gelukkig! Je draait zo'n man toch al jaren op feestjes en dat soort dingen.

Een paar jaar geleden, op de maandagochtend van Lowlands, hadden een vriend en ik het geweldige idee om het feestgedruis nog een extra slinger te geven door wat paardenverdovingsmiddel te nemen in de bosjes. Het spul kickte direct in, en we konden allebei geen kant op. Net als de bomen om ons heen stonden we helemaal verstijfd, een beetje om ons heen te kijken. Op een gegeven moment merkte ik dat er overal om ons heen meisjes zaten te plassen, alsof wij daadwerkelijk twee bomen waren. Opeens zei een plassend meisje: "Hey Max!" Blijkbaar kenden we elkaar, en gekker nog: blijkbaar vond ze het helemaal niet zo heel raar dat er twee jongens stokstijf tussen de plassende meisjes stonden.

Onze vriendin is een beruchte plasser. Als ze een kwaaie dronk heeft en het op haar heupen krijgt, pist ze altijd op alle tenten van de buren. Zeker als ze iemand niet mag: hóp, zo eroverheen. Dat is nog niet eens makkelijk ook trouwens, maar ze is een geoefend tentenpisser. Dit jaar hadden we, om dit soort taferelen te voorkomen, een speciaal plasbosje gemaakt. Het heeft helaas niks uitgehaald, voor we het wisten was het weer raak.

*Twee mensen wilden liever niet met naam en foto over hun vieze verhalen vertellen, wat we maar hebben toegestaan.