Een middagje op de koffie bij een man die geil wordt van gips

In de krochten van het internet ligt een hoop schoonheid verborgen. Zo stuitte ik tijdens een avondje Fetlife, een internationaal platform voor BDSM'ers, op gipsfetisjist Paul*. Een kort gesprek volgde en uiteindelijk nodigde hij me uit voor een gipssessie met hem en zijn meesteres Xhora. “Ik wil gipsfetisj op de kaart zetten omdat ik weet dat er veel meer mensen zijn die dit hebben, maar niet uit de kast durven te komen,” aldus Paul.

Het is gemakkelijk vooraf een beeld te vormen over iemand met een bijzondere fetisj. Toch voldoet Paul, als ik hem ergens in Antwerpen voor het eerst in het echt ontmoet, op geen enkele manier aan wat ik me had voorgesteld. Mooi slank gesneden maatpak, vriendelijke uitstraling, keurige huisvader. Paul ziet eruit als een doodnormale vent. Een doodnormale vent met een verborgen kant.

Paul neemt me mee naar het appartement van zijn meesteres Xhora, die elf jaar geleden de scene inrolde. “Na mijn scheiding kreeg ik een relatie met een meester. Ik werd zijn slavin en merkte al snel dat ik de opdrachtjes die ik moest doen heel leuk vond. We gingen bijvoorbeeld ‘s nachts wandelen naar zijn werk. Hij had de sleutel van de directiekamer en daar gingen we dan los.” Terwijl ik het plaatje visualiseer vertelt ze verder. “De eerste keer met kaarsvet herinner ik me als de dag van gisteren. Ik stond naakt vastgebonden, dacht dat ik levend verbrandde, maar ik vond het geweldig. Pijn en genot liggen dichtbij elkaar in de hersenen.” Een opleiding tot meesteres volgde kort daarna.

We drinken oploskoffie in de huiskamer, en Paul vertelt over zijn fascinatie voor gips. Het begon allemaal in zijn kindertijd, toen leeftijdsgenootjes weleens met een gipsen arm in de klas zaten. “Mensen zetten daar dan handtekeningen op, vragen hoe het met je gaat en wat er is gebeurd. Dat geeft een fijn gevoel.” Langzaamaan evolueerde de verwondering over gips richting opwinding. De komst van het internet eind jaren negentig hielp hem zijn verder fetisj vorm te geven. “Er kwamen toen wat sites zoals castfetish.com online, waarbij medische gipsen werden aangebracht door leuke madammen. Ik vond dat toffe foto’s, maar wist wel dat ik het liever zelf zou ondergaan.”

Toch verlangt Paul niet naar het medische aspect van gips. Hij heeft zich naar eigen zeggen nooit in de pijnsegmenten van BDSM begeven en vindt het ziekelijk als mensen zichzelf wat aandoen om een gips te krijgen. Waar Paul wel opgewonden van raakt is het feit dat hij met gips aan geen kant op kan. “Als ik immobiel ben, raak ik helemaal van de wereld en keer ik in mezelf. Ik krijg dan een natural high.” En dat heeft hij zo nu en dan even nodig. Hij leidt een druk bestaan als ambtenaar en moet dag in dag uit moeilijke beslissingen maken. Tijdens een sessie met Xhora hoeft hij even helemaal niets. “Ik kan zo een uur zwijgen, terwijl ik in mijn werk soms dagenlang vergaderingen moet leiden. En laten we er niet flauw over doen: er komt ook een hoogtepunt op het einde, handmatig. Anders kan ik niet op een normale manier naar huis rijden.”

Paul weet maar al te goed dat zijn fetisj een niet alledaagse uitlaatklep is, maar ziet zijn hobby wel als een veilige manier om het hoofd leeg te maken. “Er zijn mensen die zich afreageren door in opgefokte auto’s in het verkeer rond te rijden, of iets moeten snuiven of slikken om datzelfde te bereiken. Wat ik doe is veilig, besloten en maatschappijvriendelijk. Als mensen dat gestoord vinden, dan is dat maar zo.” De enige schaduwzijde is dat hij noodgedwongen een dubbelleven leidt. “De mensen die in het dagelijks leven tegen me opkijken, zouden me beschimpen als ze dit van me zouden weten. Ik moet het wel verborgen houden.”

De openhartigheid van Paul is bewonderingswaardig, zeker als hij spreekt over zijn vrouw. Ook zij weet van niets, of beter gezegd: ze wil er niets van weten. Ooit vond ze gips in huis en toen Paul haar vertelde wat hij daarmee deed, stopte het gesprek. “Hoe graag ik het ook wil, mijn vrouw vindt het moeilijk om over seksualiteit te praten. Ze weet dat ik een nylonfetisj heb, en zal af en toe een mooi kouske voor me aantrekken, of een catsuit. Maar het houdt op als ik zelf iets aan zou willen trekken. Ik vind dat jammer. Ze is een perfecte, knappe moeder, maar experimenteren is er voor haar niet bij. De keukentafel is al zeer opwindend, als dat ervan komt.” Hoewel Paul regelmatig fantaseert over een sessie waarbij zijn vrouw hem ingipst, is het bezoeken van een meesteres in zijn geval een noodzaak. “Als ik morgen figuurlijk helemaal opgesloten word, dan zou het weleens kunnen dat ik die drang naar immobilisatie ga zoeken bij iemand anders. Ik ben bang dat mijn relatie dan stukloopt. We hebben een hele sterke relatie, zijn voor onze familie- en vriendenkring het ideale koppel. Ik doe dit om de relatie met mijn vrouw te helpen en te redden.”

Xhora glundert terwijl ze naast hem zit. “Ik weet hoeveel hij van zijn vrouw houdt.” Paul vult aan: “Bij mij zal een sessie met Xhora daarom nooit intiem worden, dat bewaar ik voor de moeder van mijn kinderen.” Xhora knikt bevestigend. “Ik ga nooit intiem met mijn klanten, dat is een stukje professionaliteit. Bovendien heb ik ook een relatie.”

Xhora ziet haar vriend in de weekenden en op woensdagavond. Hij vindt het prima dat ze dit doet, maar heeft er zelf niet veel mee. Ik vraag Xhora of haar kinderen, wiens portretten in sepiakleur aan de muur hangen, ook weten van haar job. “Ja, natuurlijk. Die komen hier gewoon over de vloer. In het begin vonden ze het wel lastig. ‘Gij weer meej oe vieze spellekes’, zeiden ze dan. Ik heb hen meteen heel duidelijk gezegd: ‘Dit is een deel van mij en dat blijft van mij.’ Mijn moeder weet het ook. Zij had het nooit van me verwacht – ik was altijd verlegen.’”

Van die verlegenheid blijft weinig over als ik voorstel om aan de slag te gaan. Ze leidt me rond in ‘haar domein’ en ondertussen maakt Paul zich klaar voor de gipssessie. Ik plof neer op haar tweepersoonsbed en kijk toe hoe ze het masker bij hem omdoet. “Normaal gesproken draag ik nooit een masker,” zegt Paul, “maar als men erachter komt dat ik dit doe, dan ben ik mijn baan kwijt.” Xhora werpt me watten- en gipsverbanden toe en vraagt me vandaag haar assistent te zijn. Ik stem in. Verzoeken van een meesteres weiger je niet.

Dan is het tijd voor de medische check. “Bent u gezond?” “Ja.” “Slikt u medicijnen?” “Nee.” Xhora vertelt me dat dit heel belangrijk is. “Ik wil niet dat er dingen misgaan, want dat komt dan in de krant en dat geeft een verkeerd beeld van wat we doen.” Het spel dat ze vandaag spelen is eerder telefonisch besproken. Het maken van goede afspraken is regel één binnen deze wereld. Xhora weet dat Paul hier niet voor de pijn komt. Paul vervolgt: “Als ik ga vloeken weet ze dat het genoeg is. Voor een echte masochist begint het daar pas.”

Terwijl de wekkerradio op het nachtkastje de nostalgische hits van Radio Minerva speelt, prepareert Xhora haar slaapkamer met afdekzeil. “Mensen vergeten vaak dat er bij zo’n spel veel meer komt kijken. Ik ben na afloop altijd nog wel een paar uur aan het kuisen.” Ze vraagt Paul of hij het goed vindt als de radio aan blijft of dat hij vandaag liever in stilte speelt. “Ik sta erom bekend dat ik deze muziek draai. Andere meesteressen zweren bij loungemuziek of speciale muziek of Enigma. Bij mij moeten ze het nemen zoals het komt. Ik ben hier de baas.” Xhora lacht het uit en ze doet me een beetje denken aan Cruella de Vil.

Paul krijgt eerst om beide armen een kous. Vandaag ben ik de uitverkorene om deze bij hem om mag doen. De ambtenaar met goede baan ligt gemaskerd en poedelnaakt in een gynaecologenstoel. Als dit verhaal uitkomt, is hij alles kwijt, besef ik erg goed.

Het wattenverband volgt. Xhora doet me voor hoe ik het moet verbinden, daarna neem ik het over. Daarna vertelt Xhora dat ik het gips mag voorbereiden. Ik hurk voor een emmer met vrolijke huishoudillustraties. Mijn moeder heeft er ook zo een. Ondertussen geeft Xhora me instructies: “Onderdompelen in lauwwarm water totdat er geen belletjes meer bovenkomen. Daarna goed uitknijpen anders wordt het hier een natte bende.” Paul geeft murmelend aan dat hij zich goed voelt, omdat hij weet dat het gips eraan komt. Xhora knikt instemmend: “Dat kan ik zien aan de barometer.” Ze wijst naar zijn piemel. Op hetzelfde moment laat ik me afleiden door Ella Fritzgerald, die ‘Everytime We Say Goodbye’ zingt. Ik krijg flashbacks naar de tijd dat ik clownsmaskers maakte van hetzelfde materiaal.

Het valt me op dat Xhora erg lief is voor Paul. Ze straft hem niet, zegt niks naars en doet hem vooralsnog geen pijn. “Ik kick vooral op de machteloosheid van mannen. Dan heb ik de macht en voel ik me sterk. Toch sta ik bekend als een harde. Als ze me carte blanche geven sla ik tot bloedens toe.”

Ik weet dat Paul hier niet is voor de pijn, maar ik hou mijn hart vast voor wat er nog komen gaat.

Inmiddels zitten ook Pauls benen in het gips. Hij legt me uit dat hij met deze sessie echt even helemaal back to basics wilde. “Gewoon alleen de armen en benen.” Xhora vult aan: “We werken toe naar volledige mummificatie, mijn specialiteit. Daarbij is alleen de mond vrij.” Xhora haalt nu ook het touw tevoorschijn. Terwijl ze hem aan het bed snoert alsof ze hem instopt voor het slapen gaan, vertelt ze dat ze haar sessies net zo graag met huishoudfolie of ducttape doet. “Ik hou ervan om te experimenteren met alledaagse materialen. BDSM-spullen zijn duur en ik wil laten zien dat het voor minder kan. Dat stukje creativiteit is belangrijk voor me.”

Terwijl het gips van Paul uithardt, stelt Xhora me voor de gein voor om even naar de supermarkt te gaan. Kort daarna krijgt ze een betere ingeving. Ze stelt Paul voor om van zijn penis een levende kaars te maken. Het is voor Paul een brug te ver. Xhora accepteert dat. “Ik vraag altijd eerst of ik iets mag doen, want ik doe niks wat iemand niet wil. Dominantie betekent niet dat ik maar alles kan doen waar ik zin in heb.” Xhora tovert daarop de vacuümpomp tevoorschijn en zet ‘m over zijn penis heen. “De ballen mogen er niet in geraken, dat is te pijnlijk.” Daarna zet ze het gigantische massageapparaat, ooit voor een schrijntje gekocht bij de Aldi, op de plastic koker. Wat Paul er allemaal van vindt weet ik niet, want ik kan zijn gezicht niet zien, maar hij vindt het vast prima.

Xhora trekt de pomp eraf. “Tijd voor een penisbondageke, dat doe ik de laatste tijd graag.” Vanaf het bed fixeer ik mijn blik op het concentratiegezicht van Xhora. Daarna komt het luidruchtige massageapparaat weer tevoorschijn. “Ik stimuleer de penis nu extra omdat-ie geen kant meer op kan. Hierdoor komt-ie helemaal klem te zitten en wordt het nog gevoeliger.”

Het is genoeg geweest voor vandaag. Als alle touwen losgaan, lijkt de sessie tot een einde gekomen. Hoewel het gips van Paul nog niet is uitgehard, haalt Xhora haar oscillerende zaag tevoorschijn waarmee ze Paul bevrijdt uit een situatie waar hij liever in was gebleven. Er is geen enkel spoor van vernieling zichtbaar op zijn lichaam. Pauls ogen stralen. Hij is duidelijk verlicht, zijn houding meer geopend en ontspannen. Alsof er niets is gebeurd maar vol nieuwe energie kan Paul op huis aan. “Ik zorg ervoor dat ik na zo’n sessie altijd nog twee uur alleen thuis heb om bij te komen. Dan zijn echt alle sporen weg.” Ik bedank Paul en Xhora voor de vier uren uit mijn leven die ik nooit ga vergeten.

* Deze naam is om privacyredenen gefingeerd.