Welkom in het leven van de sterkste vrouw van Nederland

Op een parkeerterrein in Zwanenburg staat een vrouw op het punt om een vrachtwagen vooruit te trekken. Ze smeert haar handen in met magnesiumpoeder, blaast nog eens stevig uit en trekt aan het touw dat aan de wagen vastzit. Langzamerhand beginnen de wielen te draaien, en trekt ze de vrachtwagen zonder al te veel moeite tien meter vooruit. “We kunnen de volgende keer wel naar Schiphol,” zegt ze. “Doen we een vliegtuig.”

Patricia Smit (35) won afgelopen november de titel ‘Sterkste vrouw van Nederland’. Het was de eerste keer dat ze meedeed aan het Nederlands kampioenschap, maar ze blies haar tegenstanders weg op meerdere onderdelen. Bij het hooggooien verbrak ze zelfs het Nederlands record onder de vrouwen: ze wist een zak van 7,5 kilo meer dan zes meter de lucht in te smijten. Wat dat betreft is het niet gek dat haar bijnaam ‘Miss Silverback’ is (‘mevrouw gorilla’).

Als ik Patricia eerder die middag ontmoet bij de sportschool in Zwanenburg, zie ik in eerste instantie iemand die ik ‘s avonds laat liever niet zou willen tegenkomen. Ze is enorm breed, heeft een piercing door haar lip en neus, en op haar rechterbiceps zit een tatoeage met de tekst “Stronger than you.” Maar zodra ze begint te praten, valt die harde uitstraling volledig weg. “Kon je het makkelijk vinden?” vraagt ze, terwijl ze me in de gym verwelkomt.

Ze komt een keer per week in deze gym om te trainen. Er is een machine waarmee ze het vrachtwagentrekken kan simuleren, en in de hoeken liggen enorme stenen en banden. Verder traint ze nog vijf keer in de week bij een sportschool dichter bij haar huis in Lelystad. Dit alles werpt haar vruchten af, want ze draagt inmiddels zoveel spieren met zich mee dat ze 106 kilo weegt. “En eigenlijk vind ik mijn gewicht nu iets aan de lage kant,” zegt ze. “Rondom de competitie zit ik tussen de 110 en 112 kilo. Dan kan ik tijdens de wedstrijden iets meer gewicht in de strijd gooien.”

Patricia is redelijk nieuw in het wereldje en rolde er eigenlijk vrij toevallig in. Eerst werkte ze jarenlang bij Defensie als geneeskundige, totdat ze erachter kwam dat ze bovengemiddeld sterk was. Ze hielp regelmatig haar mannelijke collega’s met opruimen, en laadde granaten in van 45 kilo in tanks. Die tilde ze tot ieders verbazing met groot gemak boven haar hoofd.

Als kind was Patricia al een fanatiek wedstrijdzwemmer, en toen ze ouder werd was ze steeds meer in de sportschool te vinden. Daar ontmoette ze ook haar partner, die op een avond vroeg of ze niet eens wilde deadliften. “Hij zei dat hij ervoor zou zorgen dat ik binnen drie maanden 100 kilo op zou pakken,” zegt ze. Diezelfde avond lukte het haar al om 110 kilo op te tillen. Inmiddels staat haar record deadliften op 240 kilo – en 140 kilo bij het bankdrukken en 210 kilo bij het squaten.

Via een facebookgroep voor fitnessende vrouwen kreeg ze hoogte van het NK voor sterke vrouwen. Ze besloot mee te doen, en de rest is geschiedenis. “Niemand kende me van tevoren,” zegt ze. Haar volgende doel is ambitieus: de sterkste vrouw van de wereld worden.

Daar moet ze hard voor trainen. Toen we afspraken voor vandaag, zei ze dat ik van harte welkom was in de sportschool, maar dat ze wel ondertussen aan de slag moest. En dus regelde ze voor de gelegenheid gelijk maar een vrachtwagen. Voordat deze er is, warmt ze vast op met de vrachtwagensimulator. Ze bindt zich vast met riemen en loopt door een lange ruimte, af en toe wat wankelend naar links en rechts.

Naast keihard trainen is ook voeding natuurlijk belangrijk om te kunnen groeien. Waar vrouwen gemiddeld 2.000 kilocalorieën per dag nodig hebben, eet zij op een dag zes maaltijden, met in totaal 3.500 calorieën. “Als ik uit eten ga, is het meestal wel all-you-can-eat,” zegt ze. “Lekker opscheppen wat je wil. Vlees, vis, wat sushi erbij. In ieder geval hoog in het vlees.”

Terwijl Patricia voor de spiegel wat gewichten heen en weer smijt, vertelt ze dat haar voedingsschema wel gevolgen heeft voor haar uiterlijk. “Ik hou veel vocht vast, en krijg een dik hoofd en een dikke neus. Ik lijk dan een beetje op een kikker.” Daar is ze niet blij mee, maar ze heeft het ervoor over. “Dan maar iets minder vaak in de spiegel kijken.”

Ze krijgt veel positieve reacties op haar verschijning, maar af en toe ook negatieve. “Sommige mensen vinden mijn lichaam te mannelijk, en niet bij een vrouw horen. Maar dat maakt me niks uit. Het belangrijkste is dat ik het er zelf mooi uit vind zien.” Ondertussen gooit ze nog wat loodzware, ronde stenen op een plateau. Even later balanceert ze me een enorme kei op haar rechterschouder, en gaat ze nog even deadliften.

Dan is haar training voorbij. Terwijl ze stevig uitblaast, vraag ik haar of ze ook een beetje lekker kan verdienen met haar sport. “Nee, echt geen donder.” Ook haar gouden plak leverde geen geldprijs op, en los daarvan is ze behoorlijk wat knaken kwijt aan haar trainingsmateriaal. Ze heeft onlangs nog een eigen log press aangeschaft, en haar voortuin ligt momenteel vol met grote stenen en banden van 275 kilo. Een betaalde baan heeft Patricia verder niet, aangezien ze zich vol op haar doel wil richten. Haar vriend zorgt ondertussen dat er brood op de plank komt.

Dat er zo weinig geld mee te verdienen valt, komt ook doordat de vrouwentak in deze sport nog erg klein is. Aan het NK deden vijftien deelnemers mee, en volgens Patricia vormde slechts de helft daarvan serieuze concurrentie voor haar. Zeker omdat er bij de vrouwen nog geen onderscheid wordt gemaakt in gewicht, en ze het dus ook moest opnemen tegen vrouwen die zestig à zeventig kilo wegen.

Patricia zet alles opzij om groter en sterker te worden. “Ik ben al uit meerdere blousjes gescheurd, en sommige kleding kan ik überhaupt niet meer kopen omdat mijn biceps in de weg zitten,” zegt ze. Haar moeder vindt het zonde dat haar kleine meisje steeds gespierder wordt: als Patricia met haar biceps pronkt, kijkt ze liever de andere kant op. “Maar ik heb een slechte mededeling voor haar: ik ga nog veel groter worden.”