Het is economisch verantwoord om meer geld uit te geven in je jeugd

Wij mensen zeggen dingen als YOLO en carpe diem waarschijnlijk zo vaak omdat de echte boodschap die je meekrijgt van de wereld de tegenovergestelde is. Plan je pensioen, spaar zo veel mogelijk en leef als een vrek zodat je na je pensioen geen kattenvoer hoeft te tjappen. En als je het echt goed voor elkaar hebt, kun je de wereld rondreizen en kijken naar dingen waarvoor je te oud bent om ze te ervaren. Niet zo YOLO.

Wat financiële planners en/of ouders er nooit bij vermelden is dat er best een grote kans is dat een willekeurig jong persoon overlijdt, nog voor hun pensioen is aangebroken. Het kan kanker zijn, of de dode hoek van een vuilniswagen, hoe dan ook is jeugd geen garantie voor veiligheid. Zelfs niet in het hyperbeschermende westen. Een paper dat deze week gepubliceerd werd in de Journal of Mathematical Economics beschrijft dit feit in wetenschappelijke vorm. De onderzoekers modeleerden een vroege dood als een economisch verlies, net als onvoorziene schade aan een buitenhuisje of een ongedekt ongeval. Het resultaat? Sparen voor de oude dag is ook gewoon een risico - een risico dat serieus genomen moet worden bij individuele financiële planning. In andere woorden: YOLO.

Uit het abstract van het paper, "Compensating the Dead":

Een vroege dood is zonder twijfel een ernstig nadeel. Toch is de compensatie van kortstondige levende individuen nooit echt verkend, waarschijnlijk omdat het ondoenlijk lijkt. Uiteraard is het onmogelijk om kort-levende proefpersonen voor hun overlijden te identificeren, of om na overlijden te compenseren. Wij stellen dat ondanks deze moeilijkheden, een compensatie kan worden toegekend door consumptie vroeg in het leven aan te sporen.

De onderzoekers van Princeton University's Woodrow Wilson School keken naar data van vier verschillende socio-economische groepen in Frankrijk: kantoorbedienden, leidinggevenden, 'professionals,' en arbeiders, allemaal tussen de 20 en 100 jaar oud. Als leden van deze groepen even oud worden, leiden de kantoorbedienden het grootste relatieve verlies, die het minst verdienen en zo'n 30 procent minder zouden verdienen dan de 'professionals.' Maar als alle leden van deze groepen op hun 55ste zouden overlijden, zouden ze allemaal zo'n 40 procent van hun potentiële inkomen verliezen, vergeleken met een dood op hun 85ste.

De reden dat ze verschillende inkomensgroepen gebruikten was om aan te tonen dat het gemiddelde verlies dat je oploopt door jong te sterven ongeveer vergelijkbaar is met leven in een lagere socio-economische categorie. De dood is de grote nivellator, zelfs in economisch opzicht. "De enige manier waarop ongelijkheden tussen lang- en kort levende mensen kan verminderd worden door iedereen vroeg in het leven iets meer uit te laten geven en iets minder te werken," aldus hoofdauteur Marc Fleurbaey in een statement.

"Op die manier is het leven van onvoorspoedigen die vroeg overlijden niet zo economisch nadelig als wanneer ze hadden gepland om later in het leven meer te genieten van consumptie en recreatie."

De auteurs merken ook op dat de risico's van ouderdom een stuk neutraler zijn dan een eeuw geleden, als resultaat van toenemende welvaart in de ontwikkelde wereld en vangnetten als pensioensregelingen. Het niet hebben van een boel geld bij pensionering betekent niet meer dezelfde soort grove armoede als eerst. De toenemende welvaart verandert het risico van doodvriezen in een risico van sterven met onuitgegeven financiële middelen.

"Iets minder sparen kan voor sommigen goed zijn, omdat het de ongelijkheid nivelleert tussen de lang- en kort-levenden," volgens Fleurbaey. "Op dezelfde manier is de traditie van sparen, die stamt uit een tijd van schaarste maar nog altijd voort duurt, niet echt aangepast aan de context van welvaast. Stel je voor dat je je hele leven spaart voor je pensioen, maar het jaar voordat je met pensioen gaat overlijdt. Op een individueel niveau, zou je het beter hebben gehad als je eerder in je leven meer had geconsumeerd."