Ik maakte een rubberen replica van mijn eigen pik

Waarom zou je een exacte kopie van je pik maken of laten maken? Ik snap het ook niet. Wat voor lul ben je als je denkt dat jouw pik het waard is om vereeuwigd te worden in rubber, of enig ander materiaal? Empire Labs is het bedrijf dat de doe-het-zelf-boetseerkit "Clone A Willy" op de markt brengt als geinig speeltje voor kinky koppels. Ik ben dan wel geen koppel, maar wel nieuwsgierig, en ik moest dit gewoon uitproberen.

Empire Lab biedt veel mogelijkheden voor de doe-het-zelf pikkenkleier. Je kunt een limoengroene glow-in-the-dark-kopie van je piemel maken, er is een chocoladevariant, en voor nog geen tientje extra heb je een versie waarbij je ook je ballen kunt meenemen in je kunstwerk. Empire Lab bestaat al sinds de jaren negentig, en het is duidelijk dat deze jongens dit product vanuit elke hypothetische invalshoek hebben doordacht.

Het proces is eigenlijk heel simpel: je krijgt een lange plastic buis, een zakje gipspoeder en een pot met gelatineachtige rubber. Het poeder gaat in ongeveer 250 milliliter water van 90 graden, wat een klonterige gipsbrij oplevert. Die brij giet je in de buis, waarna je — een bijzondere ervaring — je stijve lul in de brij steekt. Als het gips uitgehard is, haal je je pik er weer uit, waardoor er een uitgeholde fallische leegte overblijft. Die lulvormige grot giet je vol met de rubber en voilà. Een etmaal later kun je je zelfgegoten dildo uit het gips halen en je verwonderen over de inventiviteit van de mensheid.

Het enige lastige: het hele proces moet in twee minuten gebeuren. Het gips wordt snel hard, je pik moet ook hard zijn en hij moet in die plastic tube passen. Empire Labs heeft ons drie boetseersets opgestuurd, waarvoor dank. We vonden dat vooral fijn omdat we bij de recensies op Amazon (waar 36 procent van de mensen het product maar 1 ster geven) hadden gelezen dat veel mensen teleurgesteld waren in het product, omdat ze hun ene poging hun lul te vereeuwigen hadden verkloot. Verkloot, ha! Op YouTube zijn echte misbaksels van lullen te vinden die mensen gemaakt hebben met de Clone-A-Willy.

Omdat het namaken van mijn eigen lul met de Clone-A-Willy me best moeilijk leek, vroeg ik mijn vriend Alex en mijn ex-vriendin Kelsey om me te helpen. Op een druilerige zaterdagmiddag gingen we bij Alex thuis aan de slag met het ingewikkelde scheikundige proces. Ons plan was: Alex en Kelsey mixen alles, en ik en mijn erectie wachten in de badkamer. Als het mengsel klaar is schuiven zij de buis de badkamer in, waarna ik het mengsel zal penetreren. Tenslotte gaan we met z'n allen op de bank zitten met chips en cola en genieten van het bewonderenswaardige resultaat.

Dit was zonder twijfel de meest unieke stresstest van mijn leven. Dat was het mooie aan deze ervaring: het gaf een ander soort angst dan een horrorfilm of spookhuis. Je kunt het vergelijken met het gevoel dat je porno zit te kijken in de onafgesloten badkamer van een vriend terwijl je ex elk moment binnen kan stappen. Dat komt met name omdat ik ook echt porno zat te kijken op mijn mobiel in de badkamer van Alex, en mijn ex elk moment de deur kon openen. Wanhopig zat ik mijn gemiddelde Amerikaanse pik te vertroetelen en te wachten tot Alex en Kelsey de buis met gips naar binnen zouden schuiven.

Na een tijdje had ik dan eindelijk een stijve, maar slechts op 75 procent. Kelsey en Alex gaven me een seintje dat het mengsel klaar was en schoven een lauwe buis vol stucpasta de badkamer in. Ik kreeg meteen een slappe toen ik naar die buis keek. Voor de dames: ik heb nooit problemen gehad met prestatieangst, maar blijkbaar was de druk van dit moment groter dan mijn mannelijkheid aankon. Met nog een minuut op de klok voordat de brij te hard zou zijn om te penetreren begon ik aan de meest gejaagde aftreksessie in de geschiedenis van het aftrekken.

Met nog 45 seconden te gaan was mijn pik nog steeds zo slap als een lek luchtbed, en ik begon de hoop op een fiere tentstok op te geven. Ik overwoog heel even om te stoppen en het later nog eens te proberen, maar dan zou ik iedereen teleurstellen, en dat wilde ik niet, dus in plaats van te stoppen propte ik mijn akelig schrale en verschrompelde pik zo diep mogelijk in de buis met gips. Daar zat ik dan. Terwijl het koude, havermoutpappige goedje begon te stollen, overdacht ik mijn zonden. Daarna dacht ik aan mijn moeder, en toen aan mijn studievertraging, en het extra semester dat ik geld heb moeten lenen om mijn opleiding journalistiek af te maken.

Stilletjes kwam ik terug in de keuken om het rubberspul te mixen en aan het 24-uur durende wachtproces te beginnen. Ik koos voor de kleur felroze, omdat ik dat passend vond voor een mislukte penisreplica. Met het mixen is helaas iets misgegaan. De rubber is niet gestold, het bleef een soort huilende vulkaan van vloeibaar roze plastic. Het was vast Gods manier om zijn afkeuring over mij uit te spreken.

Het was waarschijnlijk mijn fout: er stonden meerdere potjes met siliconen op tafel, en ik heb denk ik de verkeerde in de mix gegooid. Ik probeerde het later nog eens met een ander mengsel, en dat leverde betere resultaten op, zie bovenstaande video. Het ziet er niet geweldig uit, maar het werd tenminste één hard stuk namaaklul.

Eindconclusie: ik ben er totaal oké mee dat ik niet meer dan één rubberen versie van mijn eigen lul in huis heb rondslingeren. Als ik een vriendin zou hebben die een penisreplica van mij zou waarderen, dan zou ik me rotter voelen dat het mislukt is, maar als je om een andere reden dan om je vriendin te plezieren deze knutselset koopt dan moet je je prioriteiten heroverwegen. Vertrouw nooit een vrijgezelle man die zijn eigen lul in rubber wil vereeuwigen.