De rattenvangers van New York

Foto's door ​Johnny Milano. 

Het is onduidelijk hoeveel ratten er precies in New York wonen, maar het zijn er in ieder geval veel. Dat er net zoveel ratten als mensen in de stad wonen - minstens 8,4 miljoen - lijkt een broodje-aapverhaal, maar volgens een recente schat​ting komt het aantal toch al snel in de buurt van twee miljoen.

De mannen van R.A.T.S. hebben dan ook genoeg te doen. Richard Reynolds richtte de Ryders Alley Trencherfed Society op om op een natuurlijke manier het rattenprobleem aan te pakken. De groep trekt 's nachts met een roedel terriërs door de parken van New York om op stadsratten te jagen.

Als ik hem vraag hoeveel ratten hij denkt er in de stad leven, antwoordt Richard simpelweg: "Ik heb geen idee." Hij zegt dat hij geen interesse heeft in "onzinstatistieken die worden verzonnen door idioten". Richard is een man die het liever bij de feiten houdt.

Ook treed hij regelmatig op als jurylid voor hondenshows van de Amerikaanse Kennel Club, is hij een Meester van Jachthonden, en de baas van zes succesvolle terriërs die allemaal een certificaat van de Amerikaanse Werkende Terriërvereniging hebben behaald voor hun graafwerk. Vroeger werkte hij bij een financieel onderzoeksbedrijf dat witteboordencriminelen opspoort.

R.A.T.S. heeft een gemengde groep honden die door Richard werden getraind voor de ongediertejacht. Richard laat zijn honden, zoals Catcher, al vanaf jonge leeftijd kauwen op bevroren ratten, zodat ze alvast de smaak te pakken krijgen. Meestal worden de honden pas goed in het jagen als ze zo'n twee jaar oud zijn.

Catcher is een bedlingtonterriër, een hondenras dat zowel goed is in het grondwerk - het opsporen en uitdrijven van ratten uit hun ondergrondse holletjes - als de jacht. Ook zijn er vanavond westies, borderterriërs en een dachshund mee.

De manier waarop de roofzuchtige roedel het park afzoekt en vervolgens een bloedbad aanricht, is ergens best schattig. In een paar uur tijd vangt de groep zes ratten, waarvan er vier het loodje leggen door de kaken van Hunter, de West Highland white terrier.

Als ze een rat gevangen hebben, vechten de honden om het dode beest alsof het oude sokken zijn. Maar de lijkjes worden meestal snel door de jagers uit hun bek gevist, zodat ze de ratten kunnen opmeten en daarna in de dichtstbijzijnde prullenbak kunnen gooien.

De groep rattenjagers trok veel bekijks in het park. De mannen van R.A.T.S. houden wel van deze aandacht. Ze vertellen graag aan voorbijgangers waar ze mee bezig zijn, omdat bijna niemand er ooit bezwaar tegen heeft. De meeste New Yorkers hebben geen medelijden met de ratten.

Iedereen die daar zin in heeft, mag ook gewoon meedoen. Maar als jij of je hond niet goed kan jagen, word je niet nog een keer uitgenodigd.

Naarmate de nacht vordert wordt de groep steeds kleiner, en na een paar uur houdt ook Richard het voor gezien. Terwijl we afscheid nemen benadrukken de baasjes van Paco nog even dat ze "ongelofelijk veel respect" hebben voor ratten.

De rattenbestrijding van R.A.T.S. zal uiteindelijk weinig impact hebben op de totale rattenpopulatie van New York, aangezien ze maar een paar ratten per keer pakken. De groep probeert de ratten dan ook niet uit te roeien, want dan hebben ze niks meer om op te jagen. Voor de honden en hun eigenaars is het vooral een leuke manier om een vrijdagavond door te brengen.