Zo maak je de perfecte angstzaaiende mail om 50-plussers de stuipen mee op het lijf te jagen

Een tijdje terug schreven we al over de variatie aan doorstuurmails van ooms en tantes. Zelf ontvang ik vooral de waarschuwende variant. 50-plussers lijken doodsbang te zijn voor niet-bestaande computervirussen of ‘gevaarlijke geldautomaten’. Ze zien niet in dat het totaal geen nut heeft deze mails door te sturen, omdat ze waarschijnlijk gemaakt zijn door een vrijgezelle man uit Meppel die niks van computervirussen of geldautomaten afweet, maar zich gewoon verveelt . Het heeft iets liefs, dat doorsturen, die voorkomendheid, maar toch kon ik het niet laten om deze handleiding op te stellen, zodat iedereen de perfecte doorstuurmail kan maken en hem als een olievlek kan zien verspreiden over 50-plus Nederland. Voor als je je ook een keer verveelt.

Het belangrijkste is dat het onderwerp iets met techniek te maken heeft. Denk hierbij niet aan stofzuigers of autoradio’s, maar aan dingen waar meer bij komt kijken dan alleen een aan- en uitknop, zoals pinautomaten en computers. Benadruk dat het er allemaal doodnormaal uitziet, maar dat met één verkeerde druk op de knop een zorgvuldig opgebouwd pensioen meteen door wordt gesluisd naar Nigeria. Dit maakt het nog beangstigender. Voor de doelgroep klinkt het allemaal zeer aannemelijk, omdat het vertrouwen in deze apparaten toch al flinterdun is. Speel dus handig in op deze achterdocht.

‘Zero Sector’: geen 50-plusser die er ooit van heeft gehoord (wie wel eigenlijk?), maar het heeft op hen hetzelfde effect als de woorden ‘onze dochter sms’t net dat ze vannacht rondhangt in de Bijlmer’ of ‘laten we iets geks gaan doen’: blinde paniek. Voeg er ‘vernietigt’ en ‘simpelweg’ aan toe en je schiet gegarandeerd raak.

Ook dit is een klapstuk. De gedachte van een 50-plusser aan een computer die spontaan vlam vat is bijna tastbaar. Schuw dit soort beeldtaal niet, maar let er wel op dat het aannemelijk klinkt.

De optelsom van een brandende fakkel en de kwetsbare elektriciteitsdraden van een mysterieus apparaat als een computer zorgt voor doodsangst. Logisch en effectief.

De 50-plusser die dit mailtje doorstuurt strijdt samen met lotgenoten tegen een gemeenschappelijke vijand. Het is niet nodig die expliciet bij naam te noemen, maar een term als ‘dieven’ of ‘bende’ is essentieel. Het geeft de lezer net die extra “ja hoor, het zijn verdomme weer die dieven!”-woede, waardoor je mail nog een stukje extra viral gaat.

Wil je wat specifieker zijn, kies dan voor een reële boosdoener. Bij skimmende pinautomaten zijn dit Oostblokkers; die zijn in hun ogen immers stuk voor stuk onbetrouwbaar. Polen liggen net iets te veel voor de hand, dus ga voor Roemenen, Albanezen of Bulgaren. Het noemen van deze nationaliteiten herinnert de lezer meteen aan die akelige dag toen een man met een vierkant, gemillimeterd hoofd en een vlekkerig trainingspak ze griezelig aanstaarde in de LIDL. En vergeet niet de nationaliteiten een dreigende rode kleur te geven. Iedereen moet gewaarschuwd worden voor de praktijken van deze mensen. Fwd!

Niets is makkelijker om het zo echt mogelijk over te laten komen dan door een betrouwbare bron te noemen. De kans dat de lezer naar het CNN- of Microsoft-kantoor belt om te vragen “hoe het eigenlijk zit met dat virus” is nihil. Waarom zouden ze? Het staat toch al in de mail? Dikgedrukt, dus is het waar.

Wil je het dichter bij huis houden, kies dan voor een degelijk, hemeltergend saai consumentenprogramma van de publieke omroep.

Dit kan op verschillende manieren, die allemaal effectief zijn.

Speel in op het gevoel. Een mens met een goed hart stuurt dit door; wie dit niet doet is slecht en gaat dus linea recta naar de hel.

De politie tegenspreken is wel het laatste wat 50-plussers willen. Die wilde haren zijn ze allang kwijt.

Of gooi het op de gemeenschappelijke vijand die ze op de hielen zit. Duid de vijand nu aan met ‘zij’: dat klinkt lekker vaag, heeft een kwade ondertoon en roept zo het beeld op van een gewetensloze crimineel met een vlindermes. De doelgroep gaat als een dolle stier naar die forwardknop op zoek, want er is geen tijd te verliezen.

Met deze zin dek je jezelf in. Mocht er al enige irritatie zijn nadat een lezer dit mailtje voor de zoveelste keer ontvangt, dan denkt hij na het lezen van deze zin: “ach, dat is waar ook, wat zeur ik nou, ik ben virusvrij / heb mijn pensioen nog gewoon op de bank staan / leef nog door dit mailtje.” Vervolgens stuurt ook hij het nogmaals door, want het is echt beter om dit 25 keer te ontvangen dan dat je Zero Sector simpelweg door een Roemeen wordt aangestoken met een Olympische Fakkel.