Ik onderzocht of loeidure meditatiegadgets hun geld een beetje waard zijn

Er is niks mis met mediteren. We doen het al duizenden jaren, het is goed voor je fysieke gesteldheid en je kunt het vrijwel overal en op elk moment doen. En je hebt er niks voor nodig, zelfs geen geld.

Maar dat weerhoudt mensen er natuurlijk niet van om er een slaatje uit te willen slaan.

De afgelopen jaren zijn er een hoop producten en diensten op de markt gekomen die je zouden helpen om te ontstressen, te ontspannen of op een andere manier innerlijke rust te vinden. Veel van die producten zijn hypermodern en verre van goedkoop, en dus eigenlijk eerder een manier om klanten van hun geld te verlossen dan van hun zorgen.

Aangezien ik in Los Angeles woon, kom ik geregeld in aanraking met dit soort stressverlagende gadgets met stressverhogende prijskaartjes. Ik geloof er niet echt in, maar laatst vroeg ik me af of ik niet gewoon wat cynisch zou kunnen zijn, en ik het een kans zou moeten geven. Want wat nou als het nog echt werkt ook? En het klopt dat een betere gemoedstoestand echt te koop is? Om daarachter te komen besloot ik een aantal high-tech meditatieproducten aan te schaffen en uit te proberen.

Ik ben er altijd van uitgegaan dat je prima kan mediteren in je gewone kloffie of een joggingbroek, maar tijdens mijn onderzoek kwam ik er al snel achter dat dit berust op een misverstand. Ik stuitte namelijk op het bedrijf DharmaCrafts, dat een hele webwinkel vol ‘meditatiekleding’ heeft. Ik heb ze zover weten te krijgen om me een meditatiemantel te sturen, ter waarde van zo’n 160 euro. Ik koos een rode, omdat ik hoopte dat ik er daarmee uit zou zien als een druïde. Maar toen ik ‘m kreeg bleek dat het eerder een soort snuggie te zijn uit The Handmaid’s Tale.

De temperatuur in Los Angeles is nooit erg laag, dus het duurde niet lang voordat het zweet bij me uitbrak. Erg ontspannend was dat niet. Ik besloot om de rest van de producten te testen zonder mantel aan, maar bewaarde ‘m wel, mocht ik ooit nog eens een berg willen beklimmen om wijze raad te zoeken.

De Spire Stone is een klein apparaatje dat je aan je broekriem moet bevestigen. Het houdt je ademhaling bij, en als-ie denkt dat je gestrest bent en even diep adem moet halen, krijg je een notificatie op je telefoon. Kosten: 116 euro.

Ik droeg het ongeveer een week, en het was eigenlijk best een goede manier om me wat vaker te laten mediteren. Maar soms was het wat minder handig, en dacht de Spire Stone dat ik aan het hyperventileren was, terwijl ik in werkelijkheid voor de vijftigste keer de eindbaas in Sekiro probeerde te verslaan.

Als het je wat minder uitmaakt dat iedereen je meditatiegadget kan zien, zou je ook een hoofdband kunnen overwegen die door middel van EEG-sensoren (elektro-encefalografie) je hersenactiviteit meet. Het kost 223 piek en werkt door middel van sessies van maximaal tien minuten, die je kunt starten via de bijbehorende app. Terwijl je ademhaling, lichaamshouding of hartslag wordt gemeten hoor je rustgevende geluiden in je oortjes, die rustiger of juist intenser worden naarmate je focus versterkt of verslapt. Als je echt in de zone bent hoor je het geluid van tjilpende vogels.

Aan de ene kant had ik het idee dat deze geluidjes me echt hielpen om mijn gedachten los te maken; ik kwam in een meditatieve staat terecht die ik met de andere producten nog niet had bereikt. Aan de andere kant had het iets weg van een spelletje, en was ik bij de sessies eigenlijk vooral bezig om mijn highscore te verbreken, en zo snel mogelijk het level van de vogelgeluiden te bereiken.

Aangezien ik zoveel mogelijk van mijn zintuigen in mijn ontdekkingstocht wilde betrekken, werd ik geprikkeld toen ik een neusspray tegenkwam op Remedylink, een site voor homeopatische geneesmiddelen. Volgens de beschrijving zou deze spray mijn zwezerik en pijnappelklier activeren, die worden “beschadigd door vaccinaties en fluoride in het drinkwater”, wat “in essentie een “spirituele castratie is”. Je pijnappelklier fungeert namelijk als “antenne voor de spirituele wereld”.

Als liefhebber van zowel vaccinaties als drinkwater zag het er dus slecht uit voor mijn klieren. Gelukkig zou dit goedje (dat 80 euro kost) een manier kunnen zijn om deze spirituele wereld alsnog te kunnen bereiken. Ik nam contact op met de eigenaar van de site, Spencer Feldman, die me een sample toestuurde – mits ik beloofde het in de natuur te gebruiken en er niet al te hoge verwachtingen van te hebben.

Ik ben een man van mijn woord, dus ik nam het flesje neusspray mee naar het park, waar ik mezelf trakteerde op een spuitje in beide neusgaten. Dat deed eigenlijk nogal pijn. Op de ingrediëntenlijst zag ik dat dit waarschijnlijk kwam door het zout dat erin zit. Toen de pijn eenmaal genoeg was weggezakt, heb ik tien minuten gemediteerd. Heel anders dan bij de andere sessies was het niet, maar Spencers tip om de natuur op te zoeken beviel uitstekend.

Ik besloot mijn avontuur af te sluiten bij de groepsactiviteit van een luxe meditatiestudio in Los Angeles, genaamd ‘Unplug’. Want waarom zou je in je eentje mediteren als je het ook samen kan doen? Het scheelde ook dat deze lessen ruim twintig euro waren, en privésessies tot in de honderden euro’s konden oplopen.

Hoewel er meerdere groepsactiviteiten bij zaten die erg aantrekkelijk klonken – zoals ‘Full Moon Dancing Hands Group Healing’ – ging ik uiteindelijk voor de ‘Brain Massage’, waarbij je via draadloze koptelefoons binaurale deuntjes in je brein gepompt krijgt. Eenmaal daar nam ik plaats op mijn zitkussen, en zag ik dat er nog zo’n dertig andere deelnemers waren. De instructeur, Peter Oppermann, begon te vertellen over de verschillende delen van het brein, citeerde uit wetenschappelijke bronnen en legde rustig uit wat er de komende drie kwartier ging gebeuren. Eigenlijk werkte ook dat al heel ontspannend. Ik leunde achterover en liet zijn kalmerende Duitse stem mij in een staat van harmonie brengen. Het was misschien wel de meest rustgevende meditatie-ervaring van mijn leven; zelfs de telefoon die tijdens de sessie rinkelde wist me niet af te leiden.

Een paar dagen later bel ik Opperman nog even op, en zeg ik dat ik de combinatie van meditatie en high-tech eigenlijk maar vreemd vind. Hij zegt dat het eigenlijk vooral een manier is om ook de jongere generatie enthousiast te maken voor meditatie, aangezien het zo in een modern jasje wordt gestoken. “Het gaat er vooral om dat beoefenaars rekening houden met de ervaring van het publiek, en mensen motiveren om nieuwe dingen te proberen.”

Als ik Oppermann vraag of hij het niet vindt wringen dat er veel geld wordt gevraagd voor iets dat eigenlijk gratis zou moeten zijn, zegt hij dat het inderdaad wat gek is om meditatie tot koopwaar te maken. “Als je kan ademen, kan je ook mediteren. Daar heb je natuurlijk helemaal geen gadget voor nodig. Volg gewoon je eigen gevoel; ga bij jezelf na of je zoiets echt nodig hebt, of dat je net zo goed even je ogen dicht kunt doen of even diep kunt inademen.”