Quetta, Pakistan (€6,- per nacht, inclusief tropische vissen) Japan is mijn favoriete hotel van de hele wereld. Tijdens het inchecken vertelde receptiemedewerker Muhammad me dat als ik voor een week zou boeken, ik ‘de kamer met de vissen’ zou krijgen. Dat klonk prima, totdat ik besefte dat Muhammad elke morgen om zeven uur mijn kamer binnenkwam om ze te voeren. Het is niet zo gek dat er weinig buitenlanders in Quetta zijn; het ligt vlak naast de grens tussen Afghanistan en Pakistan, een gebied waar journalisten niet in mogen van Islamabad. Het is ook de vermeende huidige verblijfplaats van de eenogige Talibanleider Mullah Omar. De stad is een rottende smeltkroes van soennieten, marxistische Beloetsjen, sjiitische krijgers en christelijke Punjabi’s, en ze haten elkaar allemaal. Overdag is het er vrij vredig, maar de nachten worden vaak ontsierd door geweerschoten. Regelmatig hoor je drie schoten achter elkaar: een moord door twee schoten in het hoofd en één in de borst. De gesprekken van de volgende dag—onder het genot van een ontbijtje van groene thee en linzensoep—gaan meestal ongeveer zo: “Gisteren hebben ze Muhammad bla-bla-bla vermoord, leider van de bla-bla.” Dat is dan voor mij het teken om de volgende Muhammad op mijn lijst te interviewen, voordat ook hij overhoop wordt geschoten. Hotel Sabeel HOTEL SABEEL
Bagdad, Irak (€38,- per nacht vooruitbetaald, inclusief ontbijt, Wi-Fi) Bagdad is nog steeds allesbehalve de veiligste plek in Irak. Wel is de afgelopen twee jaar de kans om te worden gekidnapt aanzienlijk afgenomen. Met die gedachte bracht ik afgelopen februari een paar nachten door in het Sabeel. Ik was er redelijk zeker van dat ik niet zou sterven. Bagdad is misschien niet meer zo gevaarlijk als vroeger, maar ik denk niet dat die stad ooit afkomt van de negatieve vibes van die ene vrouwelijke soldaat die haar hand als een pistool op de genitaliën richtte van naakte gevangenen met zakken over hun hoofden. Net als in Quetta lig je ‘s nachts wakker vanwege de geweerschoten. Die schoten kunnen alles betekenen, van een ‘selectieve’ moord tot een geïmproviseerde pestbestrijdingsmanier van de politie door straathonden neer te knallen. Meestal is het dat laatste. Het zal nog even duren voordat het dagelijkse leven hier weer een beetje normaal wordt. Journalisten worden nog steeds geadviseerd om regelmatig van hotel te veranderen om zo te voorkomen dat ze het doelwit van kidnappers worden. Mijn advies aan freelance journalisten is om überhaupt uit Bagdad weg te blijven. Het is er belachelijk duur en verhalen uit Irak doen het niet zo goed meer. het gastverblijf van de gouverneur van de provincie Helmand HET GASTVERBLIJF VAN DE GOUVERNEUR VAN HELMAND
Lashkar Gar, Afghanistan (€38,- per nacht, halfpension) Het mooiste van een verblijf hier is dat de gouverneur van ‘s lands meest verneukte provincie letterlijk in de kamer naast je ligt. Hierdoor is het vrij makkelijk om een interview met hem te regelen. Aan de andere kant slaap je slechts enkele meters van een van de hoofddoelwitten van de Taliban. Het goede nieuws is dat de gastverblijven in de kelder zitten, tegenover de binnenplaats; hierdoor is de kans dat je wordt gedood in een mortieraanval wat kleiner. Tegenwoordig zijn er aanzienlijk minder militairen in Afghanistan. De Canadezen gingen als laatste weg en de coalitie heeft de controle over Lashkar Gar, de hoofdstad van de provincie Helmand, nu overgedragen aan het Afghaanse leger. Terwijl de NAVO zich terugtrekt, keren de Taliban terug en laten de boeren weer gigantische papavervelden groeien. Met andere woorden: ons bezoekuurtje is voorbij. Afghanistan, we zullen je missen. Ik wil nog één bezoek brengen voordat de fundamentalisten terugkeren en het hele land weer tien jaar lang van de wereld afsluiten. Hotel Mustafa HOTEL MUSTAFA
Kabul, Afghanistan (€15,- per nacht) Totdat de pers uit Afghanistan wordt geknikkerd zal ik in dit legendarische hotel blijven slapen. De tralies achter de ramen en ijzeren deuren met hangsloten eraan hebben iets heerlijk herkenbaars. Volgens een bord in de foyer wordt het hotel zelfs aanbevolen door Lonely Planet. Het is centraal gelegen en bevindt zich op een steenworp afstand van Chicken Street, waar je uren tussen klassieke Afghaanse souvenirs kunt struinen, zoals boerka’s, tapijten met RPG-motiefjes, Kalasjnikovs en Russische digitale horloges uit de jaren tachtig. Kadhafi’s voormalige VIP-residentie DE VOORMALIGE VIP-RESIDENTIE VAN KADHAFI
Nalut, Libië (gratis, all-inclusive) Oké, er is hier geen water of elektriciteit en ik werd de hele nacht wakker gehouden door raketvuur, maar hoe kun je de mogelijkheid laten liggen om in een scheepsbed te slapen? Van alle opstandelingen in de wereld krijgen de Libische rebellen de beste cijfers voor hun gastvrijheid tegenover journalisten. Dat komt misschien omdat ze heel graag de Kadhafi-propaganda dat ze met Al Qaida heulen en drugsverslaafd zijn willen weerleggen. Toch vond ik het een beetje raar om de enige gast te zijn in een gebouw dat eigenlijk was bedoeld om tot vijfhonderd vrienden van het Kadhafi-regime in te huisvesten. Steeds als ik opstond om te pissen, voelde ik me als Sean Connery in Outland, wachtend tot de bad guys op komen dagen. Na twee dagen van kosmische eenzaamheid verkaste ik naar het mediacentrum van Nalut, waar ik lekker opgekruld lag tussen de brokstukken, veroorzaakt door het wekenlange afvuren van Grad- en Katjoesja-raketten. Ook was er gratis internettoegang via satelliet. Lekker bezig, Libische rebellen! Hotel Eclectica HOTEL ECLECTICA
Vanq, de republiek Nagorno-Karabach (gratis voor buitenlanders) Je kunt het slechter treffen. Een bezoek aan een van de ‘bevroren conflicten’ in Oost-Europa kost weinig en is zo goed als veilig. Bovendien krijg je als bezoeker in je paspoort een visa-stempel van een natie die officieel niet bestaat. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 ontstonden er tientallen nieuwe landen in Eurazië. Veel van deze landen zijn half-officieel (Abchazië wordt bijvoorbeeld erkend door Rusland, Nicaragua, Venezuela en de kleine eilandjes Vanuatu en Nauru) en andere landen, zoals Nagorno-Karabach, worden door iedereen genegeerd. Nagorno-Karabach is niet alleen vaag qua soevereiniteit, maar ook qua hotels. Neem het hotel Eclectica. De eigenaar, Levon Hairapetyan, is een plaatselijke bewoner die overzees rijk is geworden. Toen hij terugkwam in Vanq financierde hij ‘s lands grootste massatrouwceremonie. Elk van de 675 koppels kreeg 1.900 euro. Ook werd ze 1.500 euro beloofd voor het eerste kind, 2.250 euro voor het tweede, 3.800 euro voor het derde, 7.500 euro voor het vierde, enzovoorts. Er zit echter een addertje onder het gras: als een koppel scheidt moeten ze al het geld terugbetalen. Toch lijkt het me een mooie plaats. Toen ik er in 2005 kwam kreeg ik gratis sushi als avondeten en mocht ik er kosteloos overnachten. Dat is verdomme nog eens een hotel.