Één pot nat en een beetje zonneschijn op Melt!

Dit verslag verscheen vorig jaar ook op de VICE-festivalpagina.

Twee keer was ik op het Duitse Melt! Festival geweest. Twee keer was alles er leuk en aardig, behalve het weer. Dat was twee keer bar en boos. Nu weet ik dat er genoeg mensen zijn die zich op hun gemak voelen bij op een zanderige festivalweide neerdalende slagregens, maar mij zul je niet snel op bloemetjeslaarzen in een plas zien dansen. Wat ik derhalve tijdens mijn bezoekjes aan Melt! ook nog nooit had gedaan, is een duik nemen in het grote meer dat het festivalterrein omringt. Dit jaar besloot ik weer eens een plonskans te wagen. Hierboven zie je opgebaarde feestvreugde, hieronder lees je een verslag van een festival naar mijn hart.

Foto door Tobias Vollmer

Melt! maakt meer kapot dan elk ander festival dat me lief is. Het festivalprogramma bestaande uit voornamelijk elektronische acts begint elke dag pas laat (tussen 5 en 7 uur ’s avonds scharrelen de meeste mensen naar het terrein) en eindigt rond half 7, 7 uur ’s ochtends. Jezelf compleet de vernieling in dansen kan dan nog op de Sleepless Floor. Op het moment dat je eindelijk je tent boven de dansvloer verkiest, is die al dusdanig opgewarmd dat slapen onmogelijk is geworden en/of heeft je Duitse buurman alweer jaren ‘90-hits op repeat. Op Melt! ben je in feite dus drie dagen onnodig jong sterven in de hand aan het werken, waarna je er alles aan moet doen om onnodig jong sterven te voorkomen.

Tussen die bedrijven door een gedegen festivalverslag maken, viel soms niet mee. Zo ben ik bijvoorbeeld vergeten om een foto te maken van de gemiddelde Melt!-bezoeker, die mijn kassen toch flink bezig heeft gehouden. Echt iedereen zag er hetzelfde uit. Het wemelde er van hipstermeisjes die hun gunstige genenparen in een afgeknipt spijkerbroekje en wijdvallende naveltruitjes hadden gestoken. Verder was het festival rijk aan losgeweekte kaakspieren en Nederlanders. Opvallend en vooral ziek veel Nederlanders.

Opvallend was ook het ingenieuze systeem dat de organisatie van Melt! had bedacht om de camping een soort van schoon te houden. Bij de entree kreeg iedere bezoeker een blauwe vuilniszak en een borgkaartje. Als je in de loop van het festival je goedgevulde vuilniszak samen met het kaartje inleverde, kreeg je 5 euro. Iedereen die ooit bekerrapers hun slag heeft zien slaan, weet wat het betekent als er geld voor het oprapen ligt. Bovenstaande schraalhans was vanaf zaterdag in touw om luie mensen hun kaartjes en vuilniszakken afhandig te maken en een vuilnisbelt langs zijn tent aan te leggen.

Op de ochtend van vertrek stond er een meterslange slinger van wachtende mensen die gratis geld hadden geroken en het niet vonden stinken.

Zoals ik al zei is Melt! een uitermate geschikte plek om aan een nijpend slaaptekort te werken. Sommige mensen gingen daarom in de vroege ochtend gewoon ergens op het festival liggen of zitten dutten, tussen de plastic bierpullen, uitgespuugde frietjes en deuntjes van artiesten als Crocodiles, Âme, Architecture in Helsinki, Cosmin TRG, Crystal Fighters, Gold Panda en Nicolas Jaar.

Omdat bandjes en dj’s pas laat beginnen te spelen, is het overdag zaak je te vermaken op en om de camping. Bijvoorbeeld door een haarhoek te beginnen in een wildplaszone.

Over haar gesproken. Er vielen weinig dreadlockbezitters te bespeuren op het festival, maar degenen die er waren hadden wel zo hun manieren om hun vervilte haardos op te vrolijken.

Liefhebbers van plassende meisjes kan ik een reis naar Melt! van harte aanbevelen. Deze chick zat een minuut eerder rokend te wildplassen, hetgeen ik wilde vastleggen, hetgeen mislukte, hetgeen resulteerde in bovenstaande weergave van de bittere werkelijkheid van een bodystocking.

Twee dagen lang was het kurkdroog gebleven, maar op de laatste dag van het festival begonnen de weergoden alsnog te zeiken. In het met bakken uit de lucht stortende hemelwater heb ik een van mijn grootste onkundes ontdekt, namelijk het fotograferen van beteuterde hipsters met doordrenkte linnen tasjes.

Tijdens het eten van een doorweekt stukje pizza bedacht ik vervolgens de voor de hand liggende titel van dit verslag. Melt! is één pot nat vol mensen die je, benijdenswaardig als ze zijn, soms allemaal kopje onder wilt duwen maar fijn rondzwemmen is het er wel. Aan het meer ben ik overigens wederom niet toegekomen. Ik gok dat dat mijn eigen marketingtruc is om volgend jaar weer terug te keren.