Deze vechtsport maakt van jonge Afghanen vredige vechters

Leden van de Kunduz Central Club, met hun voorzitter en Mohammad Anwar in het midden.

In een groot, gerenoveerd pakhuis in Kunduz-stad zijn 24 jonge sporters als een gek aan het trainen. Ze dragen morsige jasjes en gekleurde riemen die laten zien dat ze niet te beroerd zijn om te improviseren, maar geen indicatie geven van het niveau dat ze hebben bereikt. Als iemand een zwarte band om heeft, dan is dat omdat hij toevallig een zwarte band had. De enige spullen die ze bij hun training gebruiken zijn een gigantische mat en hun eigen lichamen.

Ze dragen om de beurt elkaar op de schouders, springen over elkaar heen en kruipen onder elkaar door. Vier sporters gaan in een rechte rij staan, en bukken, zodat een van hun broeders als een soort vliegende eekhoorn over hun ruggen kan springen. Het is indrukwekkend en tegelijkertijd vermoeiend om te zien.

Toch is het geruststellend om te zien dat deze jonge mannen, die oud genoeg zijn om het leger in te gaan, niet tegenover elkaar staan met wapens in de hand. In plaats daarvan werken ze samen om te trainen voor het enige ding waar alle Afghanen (of ze nou Tajik, Uzbek, Hazara of Pashtun zijn) warm voor lopen: kurash. De sport is zo populair in Afghanistan, dat zelfs de Taliban ervan houden.

Volgens de Aziatische Kurash Confederatie ontstond de sport rond 1500 in wat nu Oezbekistan is. Kurash is een soort gemengde vechtsport die elementen van worstelen en judo combineert. Sporters mogen geen grepen onder je middel doen, en als ze eenmaal de grond raken niet verder worstelen. Hierdoor is kurash een razendsnelle sport, waarvan het doel is om je tegenstander op de mat te krijgen. Als de knie van een van de mannen de vloer raakt, wordt het gevecht gestopt en beginnen ze weer vanuit een staande positie.

Kurash is zo populair dat zelfs amateurwedstrijden duizenden toeschouwers kunnen trekken (alleen mannen: vrouwen worden niet toegelaten). De mannen wedden op de wedstrijden. In Kunduz was het lokaal geld dat betaalde voor de verbouwing van deze sportzaal.

Mohammad Anwar is de directeur van de Kunduz Central Club, die meer dan 2.000 leden heeft en recreatiecentra bezit op verschillende plekken in de regio.

"Het weerhoudt ze ervan slechte dingen te doen," zegt Anwar. "Ze komen hier en maken hun lichaam gezond. Het houdt ze weg van drugs en andere problemen."

Voor de beoefenaars is het ook een kans om even te ontsnappen aan de dagelijkse gevaren en problemen die horen bij het wonen in een oorlogsgebied waar al decennia wordt gevochten.

Akram Uddin (in het blauwe jasje) is de trots van Kunduz en een kurashkampioen in Azië.

Een 29-jarige beer van een man die Akram Uddin heet, begon dertien jaar geleden bij de Central Club te trainen. Hij was net 16, en werd zo goed in kurash dat hij op z'n 22ste werd uitgenodigd voor een toernooi in Macau. Akram Uddin verloor.

"Maar toen ik zag hoe hard alle andere sporters hadden getraind, hoe goed ze waren en hoe het eruitzag als ze hun vlag omhoog hielden en hun medailles kregen, dacht ik: Dat ga ik doen voor Afghanistan."

En dat deed hij dan ook. Akram Uddin kwam terug en trainde hard genoeg om mee te doen aan wedstrijden in twintig verschillende landen in Azië en Europa. Hij werd uiteindelijk kampioen bij een van de toernooien van de Aziatische Confederatie.

De vechters trainen hun lichamen door over medesporters te springen.

Volgens de geruchten werd er overwogen om van kurash een officiële Olympische sport te maken voor de Spelen van 2020, maar de vechtsport stond niet op de shortlist die een paar weken geleden werd gepresenteerd. Een sport die er wel op stond was bergbeklimmen.

Sowieso zou Akram Uddin dan 36 zijn geweest: te oud voor een vechter. Hoewel hij volhoudt dat hij er klaar voor zou zijn geweest, moet hij zich nu tevreden stellen met het trots maken van Afghanistan op een kleiner podium.

De andere sporters oefenen hun grepen en worpen, en gebruiken de wetten van de zwaartekracht en beweging om elkaar met harde klappen tegen de mat te gooien.

Akram Uddin is de scheidsrechter bij een paar sparpartijen tussen lichtgewicht, middelgewicht en zwaargewicht vechters. Ze laten allemaal zien dat ze hun mannetje zouden kunnen staan tegenover elke Mixed Martial Arts club, waar ook ter wereld.

Er zit tenslotte genoeg strijdlust in de gemiddelde Afghaan. Gelukkig is het zo dat als de jonge mannen hier vechten, er niemand aan dood gaat.

Tekst en foto's door Kevin Sites.