Een fotografe reisde de wereld rond vergezeld door haar beeldschone vriendinnen

Amanda Charchian viert vrouwelijk naakt in haar boek Pheromone Hotbox. De fotograaf uit Los Angeles reisde tussen 2012 en 2015 de wereld rond om beeldschone vrouwen te fotograferen in landen als IJsland, Cuba, Israël en Marokko. De portretten zijn sensueel, en omdat ze gemaakt zijn vanuit een vrouwelijk perspectief is er geen kwetsbaarheid in terug te zien, maar juist vrijheid en kracht. We spraken met Charchian over de ‘male gaze’ en wat foto’s gemaakt door een vrouw anders maakt, en over hoe het is om midden in de nacht in je blootje door Mexicaanse grotten te wandelen.

The Creators Project: Hoe is dit project precies tot stand gekomen?

Amanda Charchian: Vier jaar geleden ging ik met twee vriendinnen op reis naar Costa Rica. Ik maakte veel foto’s van ze, maar allemaal waren ze een beetje excessief, alsof ik een puzzel moest oplossen. Ik vroeg me af waar die spanning vandaan kwam en ik begon te begrijpen dat wat ik voelde specifiek was voor een vrouwelijke fotograaf die een andere vrouw fotografeerde.

Dat is wat ik de “Pheromone Hotbox” noem, een ruimte waarin onze hormonen met elkaar de interactie aangaan (op een niet-seksuele manier) om zo creativiteit te genereren op een speelse en vertrouwde manier. Ik ontdekte dat ik door mijn camera een unieke toegang had tot de vrouwen om me heen. Deze nieuwe vorm van intieme fotografie groeide uit tot een volwaardig project. In de vier jaar daarna reisde ik de wereld over, om de Pheromone Hotbox verder te onderzoeken.

De omslag van je fotoboek doet me denken aan die typische ‘Home and Garden’-boeken uit de jaren tachtig die je weleens op een vlooienmarkt ziet liggen. Ben je daardoor beïnvloed of zit ik er dan helemaal naast?

De ontwerper van het boek, Brian Roettinger, is fantastisch, hij had nog zoveel meer opties voor de cover maar uiteindelijk wilde ik er de grootst mogelijke afbeelding op. Ik vond zelf dat het een beetje leek op een oude Architectural Digest, dus je zit er niet heel veel naast.

Zou je kunnen zeggen dat dit boek bedoeld is om de male gaze te ondermijnen?

Dat was nooit mijn bedoeling, maar ik denk dat de foto’s dat uit zichzelf al doen omdat ze het product zijn van vrouwelijke empowerment. Over het algemeen ben ik niet echt geëngageerd, maar ik focus me wel graag op het creëren van een wereld waarin ik zelf zou willen leven.

Denk je dat een vrouw die een andere vrouw fotografeert andere dingen kan bereiken dan wanneer een mannelijke fotograaf dat doet?

Ik denk dat in de door mannen gedomineerde industrie van modefotografie en historische naaktfotografie vrouwen meer vertrouwen hebben in andere vrouwen, omdat er van hen geen bedreigende ‘roofdierfactor’ uitgaat. In mijn ervaring is er meteen een soort kameraadschap als ik samen met vrouwen op dit soort avonturen ga en ze fotografeer; kwetsbaarheid verandert in kracht. De foto’s in het boek zijn een onderzoek naar wat er gebeurt wanneer vrouwen samen iets creëren, als ze vrij en onbevangen zijn.

Hoe heb je de modellen gekozen?

Alle vrouwen die ik gefotografeerd heb, zijn kunstenaars: dichters, schilders, modeontwerpers, regisseurs, actrices et cetera. Ik heb het geluk dat mijn netwerk vol zit met dit soort geweldige vrouwen; het zijn allemaal hele goede vriendinnen van me.

Waren er plekken op de wereld waar je je verbaasde over de lokale visie op naaktheid of seksualiteit?

Het gevoel van shock als je in het openbaar een naakt persoon ziet is denk ik internationaal. De grootste verrassing kwam toen we manieren aan het bedenken waren om ermee weg te komen. Toen we aan het fotograferen waren in de Carlsbad Caverns in New Mexico had ik een vergunning nodig om daar na sluitingstijd in te kunnen. Ik kwam uit New York en na een autoreis van acht uur vanaf het vliegveld met twee kunstenaars die ik net had ontmoet. Ik was aan het bedenken hoe we onopgemerkt naaktfoto’s konden maken in de grotten omdat ik wist dat het tegen de regels van het park was. Ik vroeg een vrouwelijke bewaker om ons rond te leiden, en ik had allerlei lappen stof bij me die ik om de modellen heen kon draperen zodat die “per ongeluk” af zouden vallen. We keken naar de volle maan die boven ons scheen en we hoopten maar dat we ermee weg zouden komen. Toen we met de lift afdaalden in de grotten, zei de bewaker tegen me “ik ken je foto’s en ik vind ze prachtig.” Daarna had ik een nieuw soort zelfvertrouwen. We begonnen de shoot meteen zonder de lappen stof; en het was een geweldige ervaring om naakt rond te lopen in die grotten vol enorme stalactieten.

Bekijk meer foto’s hieronder en bestel het fotoboek Pheromone Hotbox hier.