Kan je permanent in een lsd-trip blijven hangen?

Toen ik twaalf was vertelde Daniël, een jongen uit de onderbouw van de middelbare school die beweerde dat hij weleens lsd had gebruikt, me over een kerel uit een dorp verderop die zoveel lsd had genomen dat hij nooit meer stopte met trippen. Het voelde als een serieuze waarschuwing: kijk uit met doseren, of je eindigt als kasplantje, of op z'n minst met een burn-out.

Drugseducatie-YouTuber NeroSoup heeft het in haar video over lsd ook over eeuwige trips. En ook sommige lsd-gebruikende Redditors zijn bang dat hun favoriete chemicaliën hun hersenen zullen frituren. Schijnbaar zijn er mensen die lsd gebruiken en "erin blijven hangen", aldus een Redditor.

Sommige lsd-gebruikers ervaren iets wat als een permanente trip aanvoelt. Er is zelfs een diagnose voor: persisterende hallucinogene perceptiestoornis (HPPD). Die term duikt regelmatig op in de medische literatuur. Mensen met die stoornis zien strepen, afdrukken en lichtsflisten, en ervaren niet-visuele effecten zoals angst. Maar zoals Dorian Rolston van The New Yorker in 2013 schreef kunnen ook andere oorzaken ervoor zorgen dat mensen "hun omgeving anders ervaren". Onderzoekers denken dat zulke "illusies", die na een lange trip verschijnen, vaak verward worden met mentale schade, opgelopen door de drug.

Een paper die afgelopen week gepubliceerd werd in het tijdschrift Cell kan de ervaringen van dit soort trips verduidelijken. Lsd is geen drug als alcohol, wat je alleen beïnvloedt als het in je bloed zit en daarna afgebroken wordt door je lever. Volgens dit nieuwe onderzoek, waarvoor de onderzoekers radioactieve lsd moesten maken, maakt het voor de werking totaal niet uit of de lsd nog in je bloed zit. Lang nadat de lsd uit je bloed gezuiverd is blijft het in de serotoninereceptoren zitten in een specifiek deel van de hersenen, genaamd het claustrum, ook wel 'de dirigent' van je bewustzijn genoemd.

Ik wilde weten wat dit betekent, dus sprak ik met dr. David Nichols, gepensioneerd professor in farmacologie aan de Perdue Universiteit. Nichols is ook de man die de lsd heeft gemaakt die in het recente experiment is gebruikt. Hij vertelde me alles over de 'plakkerigheid' van lsd: wat het betekent voor recreatieve gebruikers, en wat de limieten van die plakkerigheid zijn. Om een lang verhaal kort te maken: je hoeft je waarschijnlijk geen zorgen te maken dat je voor de rest van je leven in een trip kunt blijven hangen. Nichols heeft ook potentieel goed nieuws over microdosering.

VICE: Deze studie laat zien dat lsd blijft plakken aan de serotoninereceptoren, misschien wel dagenlang. Kan het daar voor altijd blijven hangen en het menselijk brein lamleggen?
David Nichols: Dat is grotendeels een mythe, al zijn er wel mensen die aanleg hebben voor bepaalde mentale aandoeningen, waarvan schizofrenie de bekendste is. Die mensen zullen uiteindelijk schizofrenie ontwikkelen. Dat komt op rond het twintigste levensjaar. Iedere stressvolle gebeurtenis kan die aandoening ontketenen. Het is een aandoening die van invloed is op de ontwikkeling van de cortex. Veel kinderen gaan studeren, en sommigen worden in dat eerste jaar gediagnostiseerd met schizofrenie. Sommige studenten gaan naar huis omdat ze veel stress ervaren, maar ze zitten dan eigenlijk in een voorstadium van schizofrenie. Als je in dat voorstadium zit, en dan een berg lsd naar binnen knalt, dan kan dat een daadwerkelijke psychose triggeren.

Als je een hele, hele grote dosis lsd neemt, kun je dan in een trip blijven hangen?
In de meeste gevallen overleef je zo'n grote dosis wel, mits je mentaal gezond bent en geen aanleg hebt voor psychose. Ik heb mensen gesproken die een gigantische lading lsd hadden geslikt en zeiden: "Ik was een week lang high en toen was ik weer normaal. Ik dacht dat ik gek werd, maar ik kwam terug uit mijn trip." Mensen die geen aanleg hebben voor mentale aandoeningen overleven dit soort dingen praktisch altijd. De ongelukkigen zijn altijd de mensen die vanaf het begin al aanleg hadden. Waarschijnlijk zou iedere dosis genoeg zijn geweest om ze over het randje te krijgen. Dat is het huidige denkbeeld.

Er bestaat een aandoening genaamd 'persisterende hallucinogene perceptiestoornis'. Kan dat hetzelfde zijn als 'in een trip blijven hangen'?
HPPD is een zeldzaam fenomeen. Het wordt omschreven als het ervaren van visuele effecten, zoals bij lsd, maar dan nog lang nadat de drug weer uit je systeem is. Er is geen duidelijke behandeling, hoewel er twee gevallen bekend zijn waarin het succesvol behandeld werd met epilepsiemedicatie. Mijn intuïtie is dat het visuele systeem op een bepaalde manier overgevoelig is geworden, en de perceptiestoornis komt door epileptische activiteit in de visuele cortex.

Wanneer je zegt dat het visuele systeem op een bepaalde manier overgevoelig is geworden, kan dat dan van de lsd komen?
Er komt daar geen lsd. Lsd activeert serotonineneuronen, en normaal gesproken zijn er mechanismen die ervoor zorgen dat die niet te enthousiast worden. Als die mechanismen niet werken, dan blijven de neuronen overactief. Maar niemand weet waar de perceptiestoornis vandaan komt, net zoals niemand weet waarom mensen epilepsie hebben.

Je ontdekte in ieder geval dat een hoge dosis ervoor kan zorgen dat iemand een week lang tript. Hoeveel moet je nemen om een week lang te trippen?
Je moet daarvoor twee- tot drieduizend microgram innemen, en de standaard dosis is honderd. Sommige mensen dopen hun duim in lsd-poeder en likken daaraan, Joost mag weten hoeveel dat is. Dat zijn ongelofelijke ervaringen. In wetenschappelijke kringen leefde het idee dat lsd een soort katalyserende werking heeft. Als je naar de concentratie lsd in het bloedplasma keek, dan was de lsd al weg, en toch ging de trip maar door. Niemand snapte hoe dat kon. Wat we in deze paper hebben weten te concluderen is dat lsd vast komt te zitten in de receptoren. Maar het blijft daar niet voor altijd. Het blijft voor zes tot zeven uur. Het blijft wel langer zitten dan dat het in je bloed zit.

Hoe speciaal maakt dat lsd?
Het is ongebruikelijk. Er is te weinig onderzoek gedaan naar drugs om te weten met hoeveel drugs dit nog meer gebeurt. Waarschijnlijk zijn er meer drugs waarbij de tijd waarin het vast zit in de receptoren langer is dan de tijd dat het in het bloed zit. Mensen doen daar over het algemeen geen onderzoek naar. Het is best een lastig experiment om uit te voeren. We hadden geluk dat er radioactieve vormen van lsd bestaan, anders waren we niet in staat geweest om dit te doen.

Kun je in jip-en-janneketaal uitleggen wat er met de receptoren gebeurt wanneer er lsd-moleculen aan vastplakken?
Wanneer ze daarop vast komen te zitten en daar een lange tijd blijven, beginnen ze een ander signaal af te geven omdat de receptor ervan af probeert te komen. Het wil niet zo lang gestimuleerd worden, dus het gaat het nu eigen maken of er ongevoelig voor worden. Wat ook gebeurt is dat wanneer een substantie in de receptoren komt en daar te lang blijft, de kwaliteit van de signalerende kant van de cel verandert.

Dus zodra de lsd daarin zit, en het zit vast op de receptor, is er geen enkele kans dat het voor altijd blijft? Of het beschadigt?
Nee. Het moet van de receptor afkomen om afgebroken te worden door de lever. Het is alsof je een vat hebt met lsd en receptoren erin, en de lsd lekt er langzaam uit en wordt afgebroken. Dat betekent niet per se dat de receptor beschadigd raakt. De moleculen reageren niet met elkaar op een covalente manier, ze vormen dus geen moleculaire verbindingen. Het is alsof je deksel bovenop een doos doet, en er kan niets uit tot het deksel eventjes oplicht en er iets kan ontsnappen. Maar als de deksel er dan weer op gaat dan blijkt er ineens nog meer in de doos te zitten dat een signaal afgeeft.

Bewijst het feit dat lsd zo lang in de hersenen blijft dat microdosering echt bestaat?
Ik heb mensen horen zeggen, "O, vertel iets over het microdoseren van psilocybine, of een ander psychedelicum." Lsd is waarschijnlijk de enige drug waarbij het denkbaar is dat microdosering werkt, even aangenomen dát het werkt, omdat lsd-moleculen langzaamaan vast komen te zitten en daar blijven. Stel dat je slechts tien microgram neemt in plaats van honderd, dan heb je maar tien procent van de hoeveelheid in je systeem, maar het raakt erin verstopt en het blijft daar en het genereert een bepaald signaal.

Bevestigt dit de theorie, ook al is er geen wetenschappelijk onderzoek dat ons zekerheid kan geven?
Ja, het zou de theorie van microdosering bevestigen.