Wat Rostam Batmanglij écht wil, is een goed album maken, een plaat die écht van hem is. Tot dusver deed hij bijna alleen maar samenwerkingen, bijvoorbeeld met de Dirty Projecters, vijftien jaar voordat het hoofd van die band, David Longstreth, het in een persoonlijk project veranderde. Van daaruit richtte Rostam Vampire Weekend op en hielp hij bij het produceren van het album Modern Vampires in the City. Daarnaast maakte hij een aantal prachtige solonummers en produceerde hij muziek voor Charli XCX, Carly Rae Jepsen, Haim en Frank Ocean. Met de release van zijn solodebuutalbum, Half-Light, probeert hij de wereld te laten zien wat zijn eerdere samenwerkingspartners al lang wisten: Rostam is een popgenie.
"Ik realiseerde me dat mijn identiteit als songwriter en producer op zichzelf moet staan," schreef hij in januari 2016 op Twitter. Hij kondigde daarmee zijn vertrek bij Vampire Weekend aan. Rostam en de leider van de Band, Ezra Koenig, vonden dat Rostam niet per se in de band hoefde te zitten om nog samen te kunnen werken. "Voor de eerste twee albums van Vampire Weekend waren er een handvol nummers waarvoor Ezra en ik de tekst samen schreven," vertelt Rostam me aan de tafel in zijn eetkamer in Los Angeles. Gedurende het gesprek kwamen we deze minimalistisch ingerichte ruimte niet meer uit. Er staat een basgitaar in de hoek en er is een airconditioner waar hij af en toe aan priegelt. "Op het derde album waren de teksten vooral door Ezra geschreven. Hij was verantwoordelijk voor de verhaallijn op dat album."
Advertentie
Half-Light is daarentegen een poging van Rostam om zijn eigen ervaringen van New York te vertellen aan een publiek dat vooral bekend is met de visie van Koenig. "Op deze plaat was het heel belangrijk voor me dat ik het narratief zelf schreef," legt hij uit. Het vertrek van Rostam bij Vampire Weekend kwam niet door een of ander drama of een immens meningsverschil – Rostam wilde simpelweg de plaat maken waar hij al een groot deel van zijn leven van droomde. "Ik had bepaalde muziek van Velvet Underground, Lou Reed, Arthur Russel en The Strokes in mijn hoofd," zegt hij. "Door de jaren heen zijn er wat albums uitgekomen die een tijdcapsule van New York vormen – zo'n plaat wilde ik ook maken."Half-Light behandelt zo intieme ervaringen van de tijd die Rostam in New York doorbracht. Het is een blik op de gelukzalige momenten die je alleen daar kunt meemaken, maar vertelt ook over de vervreemding van iemand die zichzelf niet helemaal thuis voelt in de meest verstikkende stad van de wereld. "Ik hoop dat het een album is waar iedereen naar kan luisteren, ongeacht wat ze in hun leven hebben meegemaakt. Dat gezegd hebbende: ik klikte wel heel erg met de personen die dezelfde ervaringen en gedachten hebben als ik. Ik hoop dat ik die mensen kan bereiken en dat ze zich minder alleen hoeven te voelen in de wereld."Die ervaringen en de vervreemding zijn in 2017 nog sterker gegroeid. Rostam is de homoseksuele zoon van twee Iraanse immigranten en met Half-Light probeert hij de mensen te bereiken die net als hij werden gemarginaliseerd tijdens de opkomst van de Amerikaanse, fascistische staat. Hoewel het album van Rostam heel erg van deze tijd is, is het overgrote deel van de nummers in de afgelopen tien jaar geschreven. Daarom zijn de teksten en thema's wellicht niet meer van toepassing op het Amerika van vandaag. Wanneer ik een poging waag om de hedendaagse gebeurtenissen op politiek gebied te koppelen aan dit album, merkt Rostam op dat zijn ervaringen vandaag de dag niet per se anders zijn dan toen hij begon met schrijven. Ze zijn alleen verveelvoudigd."Ik heb altijd al een ingewikkelde relatie gehad met Amerika. Ik voelde me Amerikaan, ik ben er geboren. Op het album praat ik daar op verschillende manieren over. Soms wat abstracter, andere keren concreter," legt hij uit. "Het voelt alsof er wat dingen waren die ik op politiek gebied wilde zeggen, ongeacht wie er op dat moment president was. Ik beschouw alle muziek als politiek. Als je er voor zou kiezen om een apolitiek album te maken, zou dat op zichzelf ook al een politiek statement zijn." Toch brengt Rostam vooral een boodschap van blijdschap en liefde over op Half-Light. De titeltrack is een prachtige pianoballad met daarin een klein snufje reverb op zijn stem en een langzaam opkomende gitaarlijn die doet denken aan de rocknummers van Brian Eno. De drums klinken een beetje stoffig, en de bas draagt de melodie. Verder refereert hij in het nummer naar de Berlijn-periode van Bowie en eindigt hij met een hommage aan de Beatles. De popinvloeden zijn overduidelijk aanwezig, maar Rostam weet er iets eigens van te maken.Op Hold You – waarop hij wordt bijgestaan door Angel Deradoorian – dompelt Rostam zijn stem in een vocoder en ondersteunt hij Deradoorians spookachtige zang met een koor en een beat die niet zouden misstaan op een plaat van James Blake. Half-Light bereikt zijn hoogtepunt wanneer klassieke muziek gemixt wordt met de popmuziek die op Rostams pad kwam tijdens samenwerkingen met acts zoals Haim, Solange en Santigold."Er zit iets in Franse popmuziek en Braziliaanse tropicalia, maar ook in de liedjes van de Beatles en de Kinks – een huwelijk tussen klassieke muziek en popliedjes," zegt hij. "Dat is iets wat altijd belangrijk is geweest voor mij. Dit idee komt sterk terug op een van de hoogtepunten van het album: Gwan. Dit nummer begint met een duizelingwekkende strijkcompositie, voordat Rostam zingt: ''Don't listen to me, I only believe myself. So I'm going somewhere to do that alone''. Hij voegt toe, bijna als een soort nagedachte: ''And then I see you. The light falls through the room. And all of it doesn't seem so hard." Het is moeilijk om dit prachtige refrein bij de eerste keer luisteren helemaal mee te krijgen, omdat de aanzwellende strijkers zeer krachtig zijn en de verlegenheid van Rostam te charmant is. Toch komt de tekst op een gegeven moment plots binnen. "Sometimes I laugh thinking about how you know me," zingt hij later. Het is gevoel dat we allemaal ooit willen hebben.Ik vraag Rostam om te beschrijven hoe hij zich voelt nu het album eindelijk uitkomt, nu hij na al die tijd iets kan delen dat helemaal van hemzelf is. Voor een artiest die voor de grootste popsterren ter wereld heeft geproduceerd, is hij verrassend nederig. "Iedereen die een album maakt heeft het gevoel dat, wanneer het uitkomt, er iets zal veranderen in de lucht. Dat er een soort verschuiving in de atmosfeer zal plaatsvinden," zegt hij. "Je hoopt er ergens wel op, maar ik hoop vooral dat mensen mijn album gewoon zullen luisteren."