We spraken met vluchtelingen die vastzitten achter het hek aan de Macedonische grens

Na gewelddadige conflicten tussen wanhopige vluchtelingen en de politie, is het gebied rondom het kamp net buiten Idomeni – het laatste Griekse dorp voor de grens met Macedonië – radicaal veranderd.

De vluchtelingen die daar in kampen zitten, met als doel West Europa binnen te komen, zijn nu door de grenspolitie verdreven van de spoorlijnen. Prikkeldraad verspert de toegang tot de spoorwegovergangen en Macedonische soldaten hebben een drie meter hoog metalen hek langs de grens met Griekenland opgetrokken, in een poging de vluchtelingen tegen te houden.

Afgelopen zaterdag braken protesten uit nadat een vluchteling geëlektrocuteerd werd toen hij een hoogspanningskabel vastpakte terwijl hij op een treinwagon probeerde te klimmen. Hij was één van de ongeveer 1500 mensen afkomstig uit het Midden-Oosten en Noord- en Centraal Afrika, die op de grens tussen Griekenland en Macedonië zijn gestrand nadat Balkanlanden waar de migrantenroute doorheen loopt de 'economische migranten' de rug toe keerden. Ze laten, na de terroristische aanslagen in Parijs, alleen nog 'oorlogsmigranten' toe – Syriërs, Irakezen en Afghanen.

Vluchtelingen stonden tegenover speciale veiligheidstroepen en het Macedonische leger, die de doorgang bewaakten. Ze droegen spandoeken met teksten als "open de grenzen" en "wij zijn geen terroristen." Zeker tien Iraanse demonstranten begonnen een hongerstaking, naaiden hun lippen aan elkaar en gingen op de grond zitten, pal voor de Macedonische oproerpolitie.

De protesten in Idomeni bereikten hun hoogtepunt toenhet hek zaterdagochtend afgebouwd werd. Een Marokkaanse man van 32 werd geëlektrocuteerd en vervolgens met ernstige brandwonden afgevoerd naar een ziekenhuis van het Rode Kruis. Gefrustreerde vluchtelingen begonnen stenen te gooien naar de Macedonische politie. Ze eisten dat de grens weer geopend zou worden. De politie sloeg terug met schokgranaten en traangas, waardoor de menigte werd teruggedrongen op Grieks grondgebied. Achttien politiemannen en een onbekend aantal vluchtelingen raakten gewond.

De vraag blijft wat er gedaan moet worden met de duizenden vluchtelingen die vastzitten in Idomeni, nu de spanningen oplopen en 'oorlogsvluchtelingen' uit Syrië, Irak en Afghanistan blijven arriveren. Het weer wordt slechter en ongeregeldheden tussen verschillende nationaliteiten – Marokkanen, Iraniërs en Pakistanen – zijn aan de orde van de dag. Desondanks is er nog geen concreet plan om het probleem op te lossen.

We spraken met enkele vluchtelingen de gestrand zijn aan de Grieks-Macedonische grens.

Hamid Baba Ali, 18, Marroko

Ik ben geboren in Casablanca, in het westen van Marokko. Ik heb daar mijn school afgemaakt, maar toen overleden mijn ouders. Ik kon niet alleen overleven. Ik heb een zus die gelukkig getrouwd is – zij bleef achter met haar man. Ik had geen geld of werk, dus besloot ik om naar Europa te komen, op zoek naar een beter leven. Ik kwam aan in Turkije en ging daarna naar Lesbos. Ik wil uiteindelijk naar München, daar heb ik vrienden en familie. Of naar Utrecht, daar zou ik elektromechanica willen studeren. Ik zit nu al vijf dagen vast aan de Grieks-Macedonische grens en ik weet niet wat ik nu moet doen.

Mohamed Biplob, 33, Bangladesh

Ik kom uit de hoofdstad van Bangladesh, Dhaka. Ik ben lid van de oppositiepartij BNP, die de verkiezingen van 2014 boycotte. Twee leiders van de partij zijn onlangs vermoord. Ik moest het land verlaten omdat de situatie erg gevaarlijk werd. Ik liet mijn ouders, vrouw en twee dochters achter. Ik ben door Turkije gereisd en via Kos in Griekenland terecht gekomen. Uiteindelijk wil ik naar Rome, daar woont een neef die me kan helpen. Ik zit al tien dagen vast bij de grens en niemand vertelt ons wat er gaat gebeuren.

Aladino Sfaxzer, 20, Tunesië

Ik zit nu al twaalf dagen vast in Idomeni, in de bufferzone bij de grens. Ik heb tot nu toe 2500 euro betaald aan mensensmokkelaars om hier terecht te komen. Ik weet niet waar ik heen ga of waar ik terecht kan. Ik werkte thuis voor een lokaal radiostation, maar omdat ik mijn mening uitte werd ik gearresteerd en in elkaar geslagen. Iedereen die zich tegen het systeem uitspreekt wordt zo behandeld. Er is in Tunesië geen vrijheid, ik kon er niet langer blijven. Ik weet niet wat er nu met me gaat gebeuren.

Amn Najafi, 26, Iran Ik zit nu tien dagen vast bij de grens. Het is hier zwaar – het wordt erg koud als het regent en we hebben geen droge kleren. We leven in kleine tenten waar de wind doorheen blaast. In Teheran had ik werk en droomde ik van een mooie toekomst. Toen ik mijn werk verloor besloot ik met een groep vrienden naar Europa te gaan. Ik wil naar Duitsland of Zweden. Er is niemand die daar op mij wacht, maar ik heb verhalen gehoord van mensen die mij zijn voorgegaan. Voor nu is hier wegkomen het enige dat telt.

Faysal Hassan, 16, Somalië

Ik ben geboren in Mogadishu, waar het sinds mijn geboorte altijd burgeroorlog is geweest . Mijn ouders hadden een beetje geld en stuurden mij naar een privéschool. Die werd door terroristische groepen uit de buurt vernield. Ik ontvluchtte het land samen met mijn zusjes – Ik ben nu de man in de familie en wil naar Duitsland gaan om ons leven weer van begin af aan op te bouwen. Ik ben vanuit Turkije naar Griekenland gekomen. Ik kan me niet meer herinneren op welk eiland we terecht zijn gekomen. We zitten al twaalf dagen vast in Idomeni, maar we kunnen nergens anders naartoe.