Ik bracht een dag eten rond met de dierenvoedselbank

Op een donderdagochtend in december heb ik een afspraak met Hilda Knegt, een medewerker van dierenvoedselbank de Gouden Poot in Groningen. Hilda werkt haar hele leven al met dieren, of het nou in een asiel is of bij de dierenambulance, ze heeft overal gewerkt. Sinds kort is ze arbeidsongeschikt verklaard, en omdat ze toch iets wil doen voor de samenleving werkt ze als vrijwilliger bij de Gouden Poot.

We hebben afgesproken in Winschoten. Vanaf daar rijden we door het land om voer uit te delen aan dieren die bij mensen wonen die te weinig geld hebben om genoeg eten te kunnen kopen voor hun hond of kat.

"Vanochtend heb ik een inventarisatie gemaakt van het voer en een route uitgestippeld van de adressen waar we heen gaan," vertelt Hilda. Dit is haar tweede keer pas, en ze wil me waarschuwen. "Het kan best emotioneel zijn, want als het om dieren gaat houdt niemand het droog. Aan de andere kant laten sommige mensen waar we langs gaan weinig tot geen emotie zien. Een bedankje hoeft niet per se, maar het maakt het werk wel makkelijker. Zo was er vorige keer een ontzettend verlegen jongen die me ineens omarmde, omdat hij zo dankbaar was. Dat zijn de momenten waardoor je weet dat je iets goeds doet."

Intussen rijden we met een auto vol katten- en hondenvoer naar onze eerste bestemming. Hilda heeft een lijst met alle namen en adressen, plus de huisdieren die ze hebben en de hoeveelheid voer die ze gaan krijgen. In het eerste huis zouden twee honden en twee katten moeten wonen.

Aangekomen bij het adres stappen we uit het busje en pakken we het voer. "Voor de twee katten krijgen ze een zak met twee kilo droogvoer en een doos met bakjes natvoer, voor de twee honden krijgen ze een grote zak hondenvoer. Daarmee kunnen ze zeker een maand vooruit. Ook krijgen ze nog een zakje met kluiven, gewoon als extraatje," zegt Hilda.

Als we aanbellen wordt er de eerste keer niet open gedaan. De gordijnen zijn dicht. We wachten even, bellen nog een keer en wachten. Nu komt er een vrouw in haar pyjama aan de deur. Ze lijkt verbaasd, alsof ze geen idee heeft wat we komen doen, maar als we onszelf voorstellen herinnert ze het zich en mogen we naar binnen.

Het huis is rommelig, de honden hebben een beetje de vrije hand gehad en over de bruine vlekken op de vloeren en muren ben ik nogal huiverig. Hilda richt zich meteen op de twee katten waarvan eentje nog een kitten is. "Is de kat al geholpen?" vraagt ze een beetje streng. "Want dit kan je bij je bewindvoerder gewoon laten declareren, dan heb je straks niet nog een nestje katten erbij."

Voordat mensen hun dier bij de Gouden Poot kunnen aanmelden, moeten ze eerst een gesprek aangaan met de mensen van de organisatie. De voorwaarden om eten te krijgen zijn niet helemaal eenduidig, het wordt per geval bekeken. "We proberen voorzichtig te vragen wat de problemen zijn, om te kunnen beoordelen of wij wel de aangewezen instelling zijn om de mensen te helpen," legt Hilda uit. " Sommige mensen hebben echt heel ernstige problemen, zoals verslavingen. Meestal lopen deze mensen al bij de voedselbank, hebben ze een coach of staan onder bewindstelling. Wij proberen ze dan te helpen om hun huisdier te kunnen behouden."

De leefomstandigheden van de mensen waar Hilda komt zijn dus meestal niet al te best. "De dieren maken een groot deel uit van hun sociale leven. Niet alleen omdat ze de kat of hond kunnen aaien, maar als ze een hond hebben moet deze ook uitgelaten worden. Anders zouden deze mensen constant binnen zitten, nu hebben ze een reden om erop uit te gaan," vertelt ze. "Daarnaast is het voor de regering ook een stuk goedkoper, want als de dieren op straat komen te staan hebben ze geen baasje meer en is de gemeente verplicht om de asielkosten voor deze beestjes op zich te nemen. En dat kost nogal wat."

Inmiddels zijn we aangekomen bij het tweede adres, ook hier zijn de gordijnen dicht en wordt er niet open gedaan. We laten daarom het voer achter in de achtertuin.

"Om dit soort dingen te voorkomen geven we aan dat we langskomen, maar soms vergeten de mensen dit," zegt Hilda. "Per maand helpen we nu zeker honderdvijftig mensen. Sommigen hebben wel zes honden of katten, anderen hebben er maar één. Bij elkaar gerekend zullen het ongeveer driehonderd dieren zijn die we elke maand helpen. Helaas hebben we elke keer maar een beperkte hoeveelheid dierenvoer en moeten we daarom een grens bepalen; wanneer mensen niet open doen, kunnen we ze eigenlijk niet meer helpen. Ze moeten er wel zijn om het voer aan te nemen."

Het is tegen twaalf uur en we keren weer terug naar de auto om naar het derde adres toe te gaan. Daar woont de jongen die haar vorige keer omhelsde, vertelt Hilda. "Een superaardige jongen die zich na wat tegenslagen weer nuttig probeert te maken in de maatschappij." Hij werkt nu vrijwillig als parttime hovenier en zorgt ervoor dat de tuinen er goed uitzien. Bij hem thuis vraag ik hem hoe hij het vindt dat de dierenvoedselbank bij hem langskomt, en hij vertelt dat hij daar superblij mee is. Zonder instanties als de Gouden Poot zou het een stuk moeilijker zijn om zijn dieren, waar hij zoveel van houdt, eten te kunnen geven. Hilda loopt naar de auto en haalt er nog wat speeltjes voor de kat en een nieuwe kattenbak uit.

Ik vraag of het tijdens de kerstdagen drukker is dan anders. "Dat valt mee, we merken het niet door de drukte waar we al inzitten. We krijgen dagelijks zeven nieuwe aanmeldingen van mensen die dierenvoer nodig hebben. We proberen deze mensen zo snel mogelijk te helpen, maar door de drukte komen we soms al voer te kort. Het is best lastig, zeker omdat steeds meer mensen ons nodig hebben," vertelt Hilda terwijl ze de auto start om naar het volgende adres te gaan.

Net na het middaguur komen we bij de vierde locatie aan. De hond blaft al en klinkt wat agressief. Na een tijdje naar de voordeur te hebben gezocht komen we erachter dat er alleen een ingang is aan de zijkant van het huis. We kloppen daarom op de schutting. Pas na een tijdje komt daar een nogal nerveuse dame tevoorschijn. Hilda stelt haar gerust door te zeggen dat we hier alleen zijn om te helpen en dierenvoer te brengen. De poort gaat wat verder open en we mogen naar binnen.

Eenmaal op het binnenplaatsje zien we de hond ook beter. Hilda schrikt wel een beetje, omdat hij zo mager lijkt; ze vraagt meteen of de hond nog ontwormd is. Dat is gebeurd en hij kreeg elke dag zes sneetjes brood en het overgebleven avondeten te eten. De dierenarts had gezegd dat de hond eigenlijk puppybrokjes nodig had, maar daar was geen geld voor. Hilda zegt dat ze zal proberen om aan puppybrokjes te komen en geeft nog wat adviezen.

In de auto vertelt ze hoe geschrokken ze is. "Dat arme beest was wel heel mager. Hij krijgt de verkeerde voeding binnen, een hond kan niet op brood en restjes alleen leven." Over speciaal puppyvoer beschikt de dierenvoedselbank meestal niet. "Soms hebben we het, maar ik kan niet even terug naar ons depot, je moet ergens grenzen trekken. Heel veel mensen wachten op voer." Ik vraag hoe ze eigenlijk aan al het voer komen. "De dierenvoedselbank is afhankelijk van donaties. We zijn dus altijd op zoek naar bedrijven en mensen die ons aan katten- en hondenvoer kunnen helpen."

We hebben nog drie adresjes te gaan. Ik vraag haar wat het ergste is wat ze tot nu toe heeft gezien. Ze vertelt dat het eerste huis waar we vandaag waren, haar wel een beetje liet schrikken. "Daar wonen ook kinderen tussen de rommel – ik ben dan blij dat we iets kunnen doen, maar het blijft moeilijk. Ik vraag me dan af: ben ik er alleen voor de dieren, of ga je een stapje verder? Want als je zoiets ziet, wil je eigenlijk meer kunnen doen."

Bij het vijfde huis zouden zes kleine honden wonen. We bellen aan en een oude vrouw doet open. Ik leg het voer bij de trap neer en loop de woonkamer binnen. Het huis lijkt speciaal voor de honden en katten te zijn ingericht. De vrouw is erg blij met het voer. Hilda spreekt de vrouw nog even aan: als ze nog meer honden neemt, kunnen ze haar niet meer helpen. De honden rennen rond omdat ze uit de bench mogen voor de foto. Als ze eenmaal een beetje gekalmeerd zijn, lukt het me om er twee op de foto te krijgen. Daarna lopen we naar de voordeur waar een stel katten de plastic zakjes met hondenkluifjes heeft opengemaakt en flink aan het snoepen is.

Tijd voor de laatste twee huizen, het eerste gezin zit er prima bij. Helaas heeft de vader van het gezin net zijn baan verloren en moeten deze mensen net als veel anderen in Nederland met een klein budget rondkomen. Daarna gaan we naar het laatste adres van de dag, een jong stel met twee katten. Ze hebben alles over voor hun katten. De oudste kat is net geopereerd aan twee tumoren, wat een flinke rekening opleverde. Maar het moest, zeggen ze. "De katten betekenen alles voor ons, die willen we niet kwijt."

Op de weg terug naar Winschoten vraag ik Hilda wat de dierenvoedselbank nu in de toekomst van plan is. "In 2016 hopen we nog een auto te krijgen van DierenLot en een vaste voersponsor te vinden. Vaak is het nu bedelen. Er is ook subsidie aangevraagd bij een aantal gemeentes, en er zijn sponsoren die vanaf een tientje per maand tot honderden euro's voer kopen voor ons. De meesten willen niet bij naam genoemd worden op de sites, maar het is fijn dat ze er zijn," vertelt ze.

Heb je ook last van kerstgevoelens en wil je doneren aan de dierenvoedselbank? Ga dan naar de site of stuur een mailtje. Miauw!