Een emotionele terugblik op (pijnlijk) foute fashiontrends

Slechte smaak, ironie of de zoektocht naar originaliteit: er bestaan een miljoen redenen waarom we met een bedenkelijke look de deur achter ons dichttrekken. Wie had ooit gedacht dat jeans met lage taille een comeback zouden maken? Dat we de zichtbare string, het nektapijt, de tandkristallen en de broek met zijzakken opnieuw zouden omarmen? Zoals we allemaal weten, komt alles altijd terug. Zelfs de trends waarvan we dachten dat we ze definitief hadden achtergelaten: verbrand, begraven en betonnen plaat erop gegoten

We hebben allemaal inschattingsfouten gemaakt en we hebben ze allemaal vastgelegd op beeld, om ze vervolgens op Myspace of Netlog te posten. Want iedereen moest zien hoe goed we eruitzagen in de outfits die we met ons zuurverdiende zakgeld gekocht hadden. Omdat het belangrijk is om om jezelf te kunnen lachen, vroeg ik aan zes vrienden om hun belachelijkste outfits met ons te delen.

VICE: Jullie zijn al heel lang vrienden, dus jullie hebben sowieso wel wat foto’s van elkaar. Toch?
Babs: Ik heb vorig jaar alles van mijn Facebook verwijderd, ik kon het echt niet meer aanzien…

Charlotte: De ergste foto’s dateren van voor het sociale media tijdperk, maar ik heb ook nog veel feestfoto's, wacht... 

Oké, wow. Intens. Ik weet niet waar ik moet beginnen. 
Babs: Mijn make-up is echt een vibe. Nee maar even serieus, da’s volgens mij het meest pijnlijke.

Charlotte: In die periode gingen we overal naartoe met onze fake Alexander McQueen sjaals, ook naar clubs. Ik denk dat de mijne nog ergens in het huis van mijn ouders ligt.

Bijhouden, je weet maar nooit. Nu de Kate Moss esthetiek een comeback maakt, zou het mij niet verbazen moesten sjaals met doodshoofden binnenkort ook opnieuw een ding zijn.
Charlotte: Absoluut. Alles komt uiteindelijk terug, maak je geen zorgen. 

Je lijkt er niet echt door getraumatiseerd, zou je die sjaal nog steeds dragen?
Charlotte: Als de trend terugkomt, dan denk ik eerlijk gezegd van wel. Hoewel het een serieuze uitdaging zou zijn om die in mijn huidige stijl te integreren. Maar ik ken mezelf: zeg nooit nooit! 

Babs: Zeker? Die doodskoppen kan ik echt niet meer aan... Het korte lederen vestje misschien, maar dan wel op een totaal andere manier gestyled. Met een oversized T-shirt of zo. 

Dacht je toen dat je cool was? 
Charlotte: Toch wel een beetje, ja. Ik deed wat ik kon met mijn beperkte studentenbudget. Ik was vooral trots op mijn Nike Air Maxes met luipaardprint, daar kreeg ik altijd zoveel complimenten over. 

Babs: Ik was niet echt cool - hoewel onze klasgenoten ook niet echt een referentie waren. Maar ik probeerde wel om er goed uit te zien, dat wel. Mijn favoriete item was zonder twijfel mijn fake Balenciaga tas, die nam ik overal mee naartoe.

Wat was je favoriete outfit? 
Babs: Om naar de les te gaan was dat standaard een skinny broek, een sweater of een losse blouse en All Stars of Air Maxen. ‘s Avonds ging ik helemaal los met een skinny, een blazer, een paar hakken en heel veel make-up. 

Charlotte: Same. Door de week deed ik een minimum aan inspanning: zwarte skinny jeans met een leuk shirt of een vintage hemd erop. In het weekend, als we uitgingen of rondhingen op de Groenplaats of in de scoutslokalen, droeg ik een zwarte, spannende minirok met uiteraard een sjaal erop. 

De sjaal. 
Charlotte : De sjaal, natuurlijk!

Waar haalde je de inspiratie voor deze looks vandaan? 
Babs: Ik keek vaak naar wat er in modemagazines stond en probeerde na te maken wat ik mooi vond. Het heeft lang geduurd vooraleer ik wist wat mijn eigen stijl was, dus ik heb heel veel geëxperimenteerd. Ik wilde er vooral nonchalant en cool uitzien, zonder te hard mijn best te moeten doen. En ik was grote fan van The Olsen twins.

Ik ook! Ze waren onverslaanbaar. 
Charlotte: Wat stijl betreft, heb ik heel wat fasen doorlopen - hiphop bling uit de jaren 2000, emo, electro... Mijn stijl was meestal een verlengstuk van de muziek waar ik op dat moment naar luisterde, van de artiesten waar ik fan van was en de community waarmee ik mezelf identificeerde. Ik bracht ook veel tijd door op modeblogs en Lookbook.nu - voor degenen die zich dat nog kunnen herinneren. 

Zijn er kledingkeuzes waar je echt spijt van hebt? 
Babs: Ja, daar bestaat geen twijfel over. Ik heb heel veel spijt van het fortuin dat ik heb uitgegeven aan Superdry-truien. Ik weet niet wat me bezielde, er bestaan geen excuses voor.

Charlotte: Wat kleren betreft, vind ik het eerlijk gezegd nog wel oké. Mijn haar is een ander verhaal: ik had een dikke, rechte pony en bond mijn haar meestal samen in een knot bovenop mijn hoofd. Om de look compleet te maken, liet ik aan elke kant een lok naar beneden hangen. Ik droeg extensions die totaal niet bij mijn kroezig haartype pasten, dus je had mijn natuurlijke haar dat super volumineus was en dan van die lange, steile extensions ertussen. Het zag er prachtig uit.

Welke trend mag volgens jou nooit een comeback maken? 
Charlotte: Skinny jeans. Echt, écht niet! 

Babs: Strakke topjes met een brede riem. Gewoon een nachtmerrie. 

VICE: Is het raar om jezelf terug te zien?
Nathalie: Sowieso! Ik ben zoveel veranderd. Dit komt uit een ander tijdperk, het contrast is echt opvallend. Op deze foto ben ik 14 jaar. Ik was net geswitcht van een kleine dorpsschool naar een school in de stad. De andere studenten hadden allemaal een heel alternatieve stijl, dus ik heb me snel aangepast. 

Vertel me meer over de Nathalie anno 2000... 
Ik was een super creatieve tiener, altijd goedgezind en gemotiveerd. Zoals de meeste mensen was ik fan van Rage Against The Machine - of ja, ik vond het gewoon leuk om "Fuck you I won't do what you tell me!" luidkeels mee te zingen als we met de rest van de klas op schoolreis gingen.

Wat waren de grote trends toen? 
Ik herinner me de Eastpak rugzakken: hoe persoonlijker versierd, hoe beter. We vroegen dan aan onze vrienden of ze die wilden signeren met een tipp-ex of een alcoholstift. Dat was een hele eer die we niet zomaar aan iedereen gaven! En dan was er nog de invloed van bands die we op MTV zagen, zoals Limp Bizkit bijvoorbeeld. Iedereen droeg Superstars in allerlei verschillende kleuren. Toen de Bomfunk MC's Freestyler video uitkwam, wilde iedereen dreads. Ik mocht van mijn moeder mijn haar niet kapot maken met echte dreadlocks, dus bracht ik regelmatig tijdelijke dreads aan om ze nadien weer uit te kammen.”

Hoe is je stijl nadien geëvolueerd? 
Toen mijn moeder een doos met kleren terugvond van toen ze 18 was, ontdekte ik een echte passie voor vintage. Ik droeg haar seventies outfits tot ze volledig uit elkaar hingen. Ik naaide belletjes aan mijn broeken en drukte via mijn stijl mijn creativiteit uit. Op een gegeven moment had ik zelfs een kleine business in vintage laarzen en kledij opgestart. Als tiener was mijn garderobe een allegaartje. Ik was duidelijk op zoek naar mezelf, zowel op het gebied van kleding als op vlak van karakter. In de loop der jaren is mijn stijl mee geëvolueerd met mijn persoonlijkheid. Het is nog altijd eclectisch, maar nu is mijn garderobe meer bedachtzaam geworden. Ik investeer in mooie stukken die ik lang kan dragen. 

Zijn er miskopen, dingen waar je spijt van hebt? 
Ik heb geen foutloos parcours afgelegd, maar spijt of schaamte heb ik niet. Dat hoort bij het spel als je wilt experimenteren. Voor mij is het uitdrukken van je persoonlijkheid door middel van outfits belangrijker dan de vraag of ze mooi of conventioneel zijn. 

Wat vind je van de terugkeer van trends die al eens afgevoerd werden? 
Ik heb modevormgeving gestudeerd aan de Gentse Academie en meer dan tien jaar in de mode gewerkt, dus ik heb een iets andere kijk op dit alles. Als je trends op een tijdlijn ziet staan, kan je bijna voorspellen wat er op het punt staat een comeback te maken. Wat ik echt interessant vind, is om te zien hoe trends zich parallel ontwikkelen met bepaalde sociologische gebeurtenissen. 

En wat vind je van de Y2K-esthetiek die uit de doos van Pandora is ontsnapt? 
Misschien zorgt het nihilisme van de pandemie ervoor dat tieners teruggrijpen naar deze oppervlakkige periode? Die trend leent zich ook perfect voor sociale media, want alles draait er om uiterlijk vertoon en elkaar kopiëren. 

Je was niet echt een trendvolger…
Niet echt, nee. Tijdens mijn tienerjaren was mijn favoriete combo een basic hoodie, een vormeloze jeans en een T-shirt met print. Nul persoonlijkheid. 

Wat voor een tiener was je? 
Eerder een sloddervos. Een gamer, super verlegen. Ik studeerde reclame en illustratie dus je zou denken dat ik een goede smaak had, maar ik worstelde toen echt met de zoektocht naar mijn identiteit. Als ik terugkijk naar die foto's, valt het me op hoezeer ik probeerde op te gaan in de menigte omdat ik me ongemakkelijk voelde als zwarte jongen. 

Mooie afro, dat wel.
Ja... Het leven was cool zonder kaalheid. 

Ben je tegenwoordig meer een durver als het op kledij aankomt? 
Zonder twijfel. Ik draag kleuren, ik hou van accessoires, ik experimenteer met verhoudingen, ik ga ervoor zonder me al te veel vragen te stellen. En natuurlijk draag ik nu ook veel meer don’ts dan toen. Maar dat komt gewoon omdat het me niets meer kan schelen. Ik ken mezelf nu beter en voel me helemaal op mijn gemak met wie ik nu ben. Het belangrijkste is dat ik me intussen veel minder aantrek van wat mensen denken. 

Hoe is die klik gekomen?
Toen ik muziek begon te maken, voelde ik me veel vrijer en creatiever. Meer op m’n plaats. Het gaf me zelfvertrouwen - net als alleen gaan wonen, trouwens. Ik werd steeds onafhankelijker en werd omringd door mensen die mij waardeerden om wie ik was. Het feit dat ik gevalideerd werd in mijn werk en mijn persoonlijkheid heeft me veel sterker gemaakt.  Nu ben ik nergens meer bang voor, tenminste niet wat kledij betreft. 

Wie of wat inspireert je stijl? 
Ik heb veel bewondering voor Tyler, The Creator. Hij heeft zo'n houding van "I dont give a fuck, I look cute in everything”, super inspirerend. Als ik tijdens mijn tienerjaren een voorbeeld zoals hem had gehad, dan zouden die er helemaal anders hebben uitgezien. Hij verdient lof voor mijn glow up - Tyler, als je dit leest: merci.” 

Welke trend mag volgens jou nooit meer terugkomen?
De combo skinny jeans en witte Stan Smiths. Niets beters om aan de wereld te verkondigen dat je geen persoonlijkheid hebt. 

Oh oké, ik heb twee paar. 
Trek je eigen conclusies. Sorry, not sorry. 

Wat is het lelijkste dat je ooit gedragen hebt? 
Een Drake-trui die ik van mijn "beste vrienden" kreeg voor mijn 21e verjaardag. Bedankt jongens, dat hadden jullie echt niet moeten doen.

Tyler zal blij zijn. 

Cath wilde niet te veel in detail treden over haar vroegere kledingkeuzes, maar ze zei wel: "Ik heb een paar strontlooks gehad, maar niets is te vergelijken met mijn fluokids-periode."

We hebben te maken met een fashionista zie ik...
Joppe: Natuurlijk! Dit zijn looks uit mijn dagen als "bloggermeisje", ik postte ook veel op Lookbook.nu. Ik maakte foto's van mezelf bij mijn ouders thuis, op de oprit van de garage van de buren of op fotogenieke plekken in de stad. Ik werd zelfs uitgenodigd voor PR-evenementen en kreeg van die goodiebags. Voor mij was dat geweldig, ik vond het hemels om zo veel erkenning te krijgen.

Hoe voelt het om die foto’s terug te zien? 
Eerlijk gezegd had ik het veel erger verwacht. Het is best cool om op terug te kijken, ik durf zelfs te zeggen dat ik sommige stukken nog altijd zou dragen! Het enige wat mij echt schoffeert is die trui met fotoprint. Ik kocht er een met een rottweiler erop, ik voelde mij zó Givenchy! Ik dacht oprecht dat ik mega cool was. Je hebt geen idee. Ik heb die trui gedragen tot ze helemaal versleten was, echt cringe. Een vriend van mij had er een met een galaxy-print, herinner je die fase nog? Nooit meer. Maar eerlijk gezegd voel ik geen schaamte of spijt: ik zou mijn huis niet meer zo verlaten, maar die outfits hielpen mij om me uit te drukken op een moment waarop ik dat nodig had. Op dat moment waren ze dus zinvol.

Welke boodschap zou je aan baby Joppe geven? 
Stop met geld uitgeven bij Zara! Blijf daar weg! Of iets serieuzer: dat je de regels en verwachtingen van de maatschappij mag breken. In al mijn outfits van toen zie ik een wanhopige poging om vrouwelijke elementen binnen mannenmode te vinden, maar dan wel op een heel veilige manier. Tegelijkertijd had ik het gevoel had dat ik iets heel excentriek deed. Eigenlijk is het een vrij goede afspiegeling van die tijd, want er was ook niet veel ruimte om te experimenteren. Nu ik weet dat ik non-binair ben, besef ik dat het vrij zinloos was om mijn kledij bij de mannen te gaan zoeken. Ik voelde me voortdurend beperkt door die mannenafdeling en nu weet ik dat dat logisch is, want ik ben gewoon geen man. Vandaag, dankzij het internet en sociale media, heb ik het gevoel dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Zodra je beseft dat er nog meer mensen zijn zoals jij en van zodra je toegang krijgt tot andere invalshoeken dan alleen die van je directe entourage, verandert het spel volledig. 

Welk stuk dat je vroeger nooit dacht te dragen, hangt nu uiteindelijk toch in je kast?
Wijde broeken. In die tijd zwoer iedereen bij skinnies dus toen baggy broeken een comeback maakten, was ik niet echt fan. Intussen is het omgekeerd: ik zou nooit meer in een skinny rondlopen. En jurken! Als je me toen had gezegd dat ik me ooit goed genoeg zou voelen om een jurk te dragen, zou ik je nooit geloofd hebben. 

Volg VICE België ook op Instagram.