Aan de LSD naar New York Fashion Week

Dit is mijn vriend Tyler. En op Tylers tong liggen kapot gekauwde, met LSD bedruppelde pepermuntjes.

Dit is Tyler even later, wachtend op de taxi die ons naar een modeshow brengt tijdens New York Fashion Week. Tyler vertelt me dat hij een “zwevende zweverigheid” voelt, en een “bovenwaarts gesuis” in zijn vingertoppen heeft.

Tyler begint pas echt te trippen als hij dit gebouw vanuit de taxi ziet. Blijkbaar is het “helemaal draaierig, met draaikolken die in andere draaikolken draaien.”

Zijn trip wordt heftiger als ik de taxi moet betalen, en het duidelijk wordt dat onze chauffeur niet bekend is met het concept van een taxi.

Als ik de chauffeur wil betalen, glimlacht hij naar me en zegt: “Het is gratis.” Daarna geeft hij me een wit visitekaartje waarop iets staat dat op braille lijkt. Wanneer ik aandring, blijft hij lachen en wijst naar mijn telefoon, terwijl hij “nee, nee, nee” zegt.

Tyler kijkt nerveus om zich heen. Als hij het visitekaartje ziet, begint hij te schateren, waarna hij de taxichauffeur vraagt: “Wat gebeurt er? Ben ik aan het trippen?”

Uiteindelijk accepteert de chauffeur 15 dollar, en gaan we naar de show. De show wordt op deze pier gehouden. .

Voor het gebouw lopen een miljard mensen rond, vooral fotografen. Door een menigte lopen is zo’n beetje het laatste wat je wilt doen als je LSD hebt gebruikt. Op de foto gaan is bijna net zo erg. Tyler ziet eruit alsof hij in paniek raakt. “Fucking streetfashion-fotografen… Ze zijn overal… Het is net een streetstyle-nachtmerrie”, gromt hij, voordat hij zich naar binnen haast.

Eenmaal binnen moeten we onze perspassen ophalen, wat zelfs voor mij een vermoeiend proces is, en ik ben nuchter. Er is een probleem met onze namen op de perslijst –– ze staan er niet op –– dus moet ik 15 minuten lang onderhandelen om ons binnen te krijgen. Elke keer als ik naar Tyler kijk, staart hij naar de grond met een sombere uitdrukking op zijn gezicht. Later vertelt hij me: “Het was verschrikkelijk daar. Er waren zo veel mensen, en ze droegen allemaal leer. Er was zo veel leer, en ze duwden het allemaal tegen me aan. Verschrikkelijk.”

Omdat we er als pers zijn, vind ik dat Tyler elke belangrijke modepersoon die we tegenkomen moet interviewen. De eerste die we zien is Nicola Formichetti, creatief directeur van Mugler en stylist van Lady Gaga. Tyler smeekt me om niemand te hoeven interviewen, omdat hij bang is dat hij het niet kan. Hij blijkt echter een natuurtalent te zijn, en weet dit EXCLUSIEVE interview af te nemen:

VICE: Dus… Heb je… zin in de show?

Nicola: Ja.

Oké. Dank je. Dag. 

Terwijl we door een lange gang naar de catwalk lopen, zegt Tyler: “Ik weet dat dit echt heel cliché is om te zeggen, maar ik heb het gevoel dat ik in een soort Zoolander-kidnapscenario zit.” Blijkbaar beïnvloedt LSD je idee van wat wel en wat niet cliché is om te zeggen. "

Het is erg druk in de zaal. Mensen rennen, duwen en schreeuwen. Er zijn buitenproportioneel veel Italianen aanwezig, en ze zijn allemaal op een nogal agressieve manier luchtkussen aan het uitwisselen. Zoals je kunt zien heeft Tyler het enorm naar zijn zin.

Het duurt even voordat we ons een weg hebben gebaand door de meute fotografen, naar de vip-sectie van de eerste rij. We hebben geen zitplekken gekregen –– blijkbaar verwachten ze dat we achteraan gaan staan als een stelletje trieste nobodies–– dus rennen we langs de kaartjescontroleurs als ze even niet kijken, en gaan op een lege plek zitten.

Tyler lijkt zich een beetje te ontspannen en zegt tegen me: “Laat me alsjeblieft niet meer opstaan om naar nog meer mensen toe te lopen. Ik ben hier echt op mijn gemak.”

Dus relaxen we, en wachten we tot de show begint.

Als de show begint, schuift de lichtbak die boven ons hoofd hangt langzaam een paar meter naar boven. Tussen het hysterische lachen door fluistert Tyler: “Dat moet ze zo veel geld hebben gekost. Ik denk dat het thema van deze Fashion Week ‘hooggespannen verwachtingen zonder reden’ is.”

De modellen komen de catwalk op, en Born Slippy van Underworld begint te spelen. Op weg naar de show voorspelde Tyler dat de muziek “iets intens, iets dreunends” zou zijn. Als ik hem vraag of hij blij is dat hij de muziek goed heeft geraden, antwoordt een zichtbaar aangedane Tyler: “Dat gedreun… Het is nog intenser dan ik had verwacht.”

Elke keer als ik opzij kijk, zie ik dat Tyler strak naar de rug van de vrouw voor hem staart, in plaats van naar de modellen. Als ik hem vraag waarom, legt hij uit: “Er zijn aan alle kanten mensen die me aanraken. En de vrouw naast me neemt steeds foto’s van zichzelf. Ik word er echt pissig van, dus moet ik me wel concentreren op de rug van die vrouw. Het is de enige manier waarop ik kan voorkomen dat ik echt boos word op iemand. Ik wil niemand slaan.”

“En de manier waarop d’r haar op haar jasje ligt. Het is gewoon erg… wow.”

Dan trekt iets aan de andere kant van de catwalk Tylers aandacht. Hij begint in zichzelf te giechelen. “Die domme hoedjes”, zegt hij, wijzend in hun richting. “Ze zijn heel erg… Engels?”

Ik weet niet zo goed wat dat betekent, maar mijn gevoelens over dit soort hoedjes worden behoorlijk goed uitgebeeld door de man die rechts van ze zit.

En dan is de show weer voorbij. Ik vraag Tyler wat hij vindt van de twee of drie outfits die hem wel zijn opgevallen. Hij zegt alleen: “Zo veel riempjes, zo veel leer.”

Onderweg naar de uitgang zien we Olivier Zahm, hoofdredacteur van modeblad Purple en de belichaming van het woord ‘gadverdamme’.

Ik wil dat Tyler hem interviewt, maar Tyler zegt: “Ik kan dit niet meer aan. En ik denk niet dat zijn jasje echt van leer is. Het voelt als nepleer. Hij voelt als nepleer. Ik vind dit niet leuk. Kunnen we nu gaan?”

Moe van de mensenmassa glippen we door een gat in het gordijn en komen uit in een soort backstage-ruimte, waar Tyler gebruik maakt van deze wc, waarin het helemaal donker is.

Tyler blijft er zo lang in zitten dat ik bang ben dat hij doordraait. Maar als hij er uit komt, zegt hij: “Het was zo fijn daarbinnen. Ik moest gewoon even weg zijn van alles. Er waren zo veel mensen die me aanraakten. Ik hou er normaal al niet van om aangeraakt te worden, maar met LSD op? Fuck!”

Buiten raakt Tyler opnieuw in paniek door de groep streetstyle-fotografen: “Iemand zou een streetstyle-blog moeten doen, waar streetstyle-fotografen alleen maar foto’s maken van andere streetstyle-fotografen. Of nou ja, dat bestaat waarschijnlijk al. Misschien zou iemand een streetstyle-blog moeten maken, waar de posts allemaal posts zijn van het streetstyle-blog waar een streetstyle-gast foto’s maakt van andere streetstyle-gasten. Wacht, waar hadden we het ook al weer over?”

Ik wil Tyler een beetje tot rust laten komen, dus trekken we ons terug in een ‘pop-up fashion lounge’ aan de overkant van de straat. Binnen mengt Tyler de twee soorten gratis koffie die er zijn, neemt een slok, en verklaart dat ze “wow… gewoon… geweldig” zijn.

Als ik hem vraag om zijn Fashion Week-ervaring samen te vatten, zegt hij: “Het was anticlimactisch, maar voor mij was dat juist climactisch –– wat een anticlimax het was. Snap je? En er was overal leer.”

Vlak voordat we weggaan, vangt Tyler een paardenbloempluisje dat door de lucht zweeft. Hij probeert een wens te doen en het pluisje weg te blazen, maar verplettert het per ongeluk tussen zijn vingers.

Als hij zijn wens doet, valt het pluisje op de vloer, geplet en gebroken.

Ik weet niet wat dat betekent, kosmisch gezien.