Je bent dagelijks aan het phubben, ook al heb je er geen idee van

In een rapport uit 2016 analyseerden onderzoekers van de Universiteit van Kent hoe dit asociale telefoongedrag algemeen geaccepteerd werd als de norm. “De term phubbing is helemaal niet zo bekend. Hij komt oorspronkelijk uit Australië, waar hij voor het eerst verscheen in het Macquarie Woordenboek in 2008,” legt de hoofdonderzoeker van het onderzoek, Karen Douglas, uit. “Heel weinig mensen in ons onderzoek wisten wat de term was, maar als je het aan mensen beschrijft, weet iedereen meteen wat het betekent en zijn ze allemaal bekend met het gedrag.”

Je hebt waarschijnlijk al een goed idee van wat phubbing is – je hebt het sowieso al eens geflikt bij iemand die je kent of je hebt het zelf meegemaakt – want iemand negeren om naar je telefoon te staren als een zombie met een dopaminegebrek, bestaat al jaren.

Sterker nog, phubbing is van een millennial trekje waar mensen in essays over klagen in iets veranderd wat nou eenmaal bij onze levens hoort. In bijna elke aflevering van Keeping Up with the Kardashians is er wel iemand die iemand anders aan het phubben is. (Kim die vrolijk selfies neemt terwijl Scott Disick een oprechte discussie probeert te voeren over het feit dat hij zich buitengesloten voelt in de familie in seizoen 12 is een opmerkelijk voorbeeld).

Ik bedoel, er is niks positiefs aan te ontdekken. Maar uit een recente studie van Turkse onderzoekers blijkt dat getrouwde stellen die regelmatig ‘phubben’ – laten we het er maar op die domme term houden – minder gelukkig zijn met hun huwelijk dan de stellen die dat niet doen. Logisch: Wie is er nou tevreden met een relatie waarin de ene partij de andere constant negeert, met of zonder telefoon. Gelukkig merken dezelfde onderzoekers ook op dat er een voor de hand liggende oplossing is: Koppels moeten gewoon hun telefoon vaker wegleggen of uitzetten.

Douglas en haar promovendus Varoth Chotpitayasunondh namen een enquête af bij 251 mensen in de leeftijd van 18 tot 66 jaar om erachter te komen waarom mensen het opeens acceptabel vonden om een klootzak te zijn. Alle deelnemers meldden dat ze tot op zekere hoogte aan phubben deden. Daarnaast ontdekten de onderzoekers, niet geheel verrassend, dat internetverslaving en een verlies aan zelfcontrole bijdroegen aan het fenomeen. De angst om iets te missen (FOMO) speelde ook een rol. “Mensen zijn voortdurend op zoek naar informatie en kunnen hun telefoon niet neerleggen,” zegt Douglas. “Deze factoren voorspellen de mate waarin je verslaafd bent aan je smartphone, maar ook de mate waarin je aan phubbing doet.”

Haar onderzoek geeft ook aan dat er een soort phubbing-karma gaande is: Als je iemand phubt, is de kans groot dat ze jou ook phubben. “Dit is min of meer een geaccepteerde manier van communiceren geworden. Mensen phubben vaker als ze zien dat het bij anderen gebeurt en als het bij henzelf gebeurt,” zegt Douglas. “Deze wederkerigheid zorgt ervoor dat het gedrag normaal lijkt.”

Dit onderzoek, zegt ze, is het eerste in zijn soort. (Het zou ook het eerste wetenschappelijke vraagstuk omtrent FOMO kunnen zijn.) Douglas is momenteel bezig om de literatuur over phubbing uit te breiden met onderzoek naar niet alleen de reden waarom mensen het doen, maar ook de impact ervan op de communicatie, die niet positief lijkt te zijn. “We plaatsen mensen in situaties waarin ze worden gephubt door een avatar en vragen hen hoe ze zich daarbij voelen, hoe ze zich voelen over de persoon met wie ze communiceren en de kwaliteit van de communicatie,” zegt ze. “Het lijkt erop dat phubbing wel degelijk invloed heeft op hoe mensen zich voelen: ze voelen zich er behoorlijk slecht door.” Maar toch, voegt ze eraan toe, phubbers blijven lekker phubben.

Dit artikel is onlangs bijgewerkt voor de duidelijkheid. Het werd oorspronkelijk gepubliceerd op 6 augustus 2016. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.