Ik ging naar een museum voor blijdschap en dat was behoorlijk treurig

Je hebt vast gemerkt dat de wereld niet altijd een leuke plek is. Trump verspreidt om de haverklap nepnieuws, er zijn bloederige oorlogen en er is nog steeds geen anticonceptiemiddel voor mannen. Ook mijn eigen leven is niet altijd leuk. Toen ik laatst op straat liep, werd ik aangesproken door een dakloze die een fles urine vasthield. Hij riep naar me dat ik stonk. Daarna liep ik langs een kunstzinnige hipster met een lelijke hoed die een sigaar aan het roken was, bij een hippe koffietent. Hij maakte selfie na selfie. Daar werd ik nóg ongelukkiger van.

Gelukkig ben ik op dat moment onderweg naar een montere plek, namelijk ‘The Happy Place’, een museum van 20.000 vierkante meter. Ik wil mijn verdriet de kop indrukken.

Op de Facebookpagina van dit geluksmuseum wordt me beloofd dat ik voor 25 euro “gegarandeerd een glimlach op mijn gezicht krijg”. Ik kan bijvoorbeeld in een “gigantische verjaardagstaart klimmen, dansen in de allergrootste confettizaal ter wereld en via een enorme regenboog in een pot goud springen.” Wie wil dat nou niet, op een sombere dag zoals vandaag?

Ik hou eigenlijk niet van dit soort op installaties en ervaringen gebaseerde musea. Die bestaan volgens mij alleen voor marketingdoeleinden; mensen maken er foto's van en delen die dan op sociale media. Maar niet iedereen denkt er zo over. Het succes van de kleurfabriek en het ijsmuseum in de Verenigde Staten bewijst dat mensen echt bereid zijn te betalen om in confetti te rollen en een selfie te maken voor een muur met badeenden. Maryellis Bunn, de oprichter van het ijsmuseum, denkt dat zulke pop-upmusea de toekomst van entertainment zullen zijn. “Onze generatie wil niet zes uur lang bezig zijn met ‘iets’,” vertelt ze in de New York Magazine. “Ik hou van Disneyland, maar het is niet meer van deze tijd.”

“Word weer vrolijk!”, hoor ik in een introductiefilmpje als ik via een felgekleurde entree The Happy Place binnen loop. Volgens het filmpje is het een wereld zonder “verdriet, zorgen en tranen”. Het filmpje raadt me aan om snel naar de foodtruck te gaan (“Regenboogtosti!”) en vooral “heel veel foto’s te maken”.

Niet alleen Facebook, maar ook een medewerker adviseert me om de regenboogtosti te nemen. Ze vertelt me dat de tosti zo lekker is omdat hij zo “instragrammable” is. “Het is gemaakt van een glutenvrije croissant die je alleen in China kunt krijgen. En hier,” zegt ze. “We hebben er gisteren wat foto’s van gemaakt.”

Ik wilde onder andere naar The Happy Place omdat er een video van een bal op de website stond, en die fascineerde me. In de video sjokt de bal helemaal in zijn eentje door een kleurloze, dystopische wereld. Fronsend staart de bal naar zijn eigen sombere gezicht, via de selfiecamera op zijn telefoon. Totdat er een gele ballon uit de onderkant van zijn telefoon komt.

De ballon vliegt weg en leidt ons naar The Happy Place. Zijn frons verdwijnt omdat hij selfies kan maken met leuke, kleurrijke achtergronden. Er komen meer ballen van zijn soort tevoorschijn, die allemaal in de selfiecamera van hun telefoon staren. Ze zijn in hun eentje, maar ze zijn samen alleen.

Ik loop naar beneden en lees de zin “Don’t Worry, Be Happy”, in neonlicht. Ik kom aan bij de eerste fotolocatie: een reusachtige hak, gemaakt van 200.000 M&M’s. Ook cake, lolly’s en limonade zijn te koop. Dat verklaart meteen waarom het kind voor me vreselijk enthousiast is. “Nog een keer, schat!” roept de moeder naar het kind, nadat hij uit een bak confetti klimt. Hij weigert en wil naar de grote confettikoepel. “We gaan eerst in die gigantische ballenbak springen,” antwoordt ze. “Ik wil NIEHIET!” reageert hij boos.

Er is een ruimte met nepbloemen, een enorme verjaardagstaart en een regenboog die eindigt in een ‘pot goud’. Er zitten munten in. “Wil je in die grote pot met goud springen?” vraagt een medewerker. “Oh, god. Ik denk niet dat ik daar klaar voor ben,” antwoord ik.

Er zijn wanden vol badeenden en bakken waarop de tekst ‘Live, Laugh, Love’ verlicht wordt. Ik vind het moeilijk te geloven dat iemand 25 euro betaalt om selfies voor deze dingen te maken.

Ik loop vrijwel alleen door The Happy Place, afgezien van de moeder, het kind en een handjevol sociale media ‘influencers’. Ik ben namelijk pers, en mag alles eerder bekijken dan de reguliere bezoeker. Omdat ik vrijwel alleen ben, hangt er een spookachtige sfeer. De enorme ruimte wordt verlicht door tl-buizen. Het doet me denken aan het isolement van het leven online. Ik sta op een plek waar het meubilair is vastgeschroefd aan het plafond. Bad Romance van Lady Gaga schalt zo hard uit de speakers dat ik er misselijk van word. Een gevoel van treurnis overvalt me.

In de 'verjaardagskamer' staat er 'Celebrate Everyday' met gigantische gouden letters op de muur geschreven. Helaas hebben ze ‘Everyday’ geschreven, wat alledaags betekent, en niet ‘every day’, wat dagelijks betekent.

In de laatste kamer van The Happy Place zie ik een vrouw selfie na selfie nemen in een ‘tuin’ van nepbloemen. “Zal ik nog een foto maken?” vraagt ze haar vriendin. “Zal ik er nog een maken? Nou? Ik ga er nog een maken.”

“Sorry”, zegt ze als ze mijn verdrietige gezichtsuitdrukking ziet. “Ik doe vijfentwintig pogingen om de juiste foto te krijgen.” Ik neem zonder enige emotie ook een selfie in de tuin en loop naar de zonnige buitenlucht. Tegenover me zie ik een indoor schietbaan die vol staat met schaterlachende mensen. Misschien moet ik mijn geluk ergens anders zoeken.