De beste realityseries die na één seizoen werden gecanceld

Keeping Up with the Kardashians is in de kern een programma over een dozijn vrouwen die leren hoe je ijskoffie drinkt zonder je contour uit te smeren; de cast van Jersey Shore zit vast in een vicieuze cirkel van katers, knokken en kebabs (met af en toe een pijpbeurt tussendoor); Temptation Island is gewoon een parenclub maar dan met meer camera's en minder cellulitis; en het leek iemand om de een of andere onbegrijpelijke reden (of nou ja, kijkcijfers) een goed idee om de threequarterlifecrisis van Meneer Kaktus breed uit te meten op tv. Waarmee ik maar wil zeggen: er is tegenwoordig ongelofelijk veel kak te zien op televisie.

En toch kan je 2017 niet het dieptepunt van reality-tv noemen. Er zijn in het verleden nog veel slechtere dingen bedacht – dingen die zo slecht waren dat ze na één seizoen van de ether werden geplukt. Om erachter te komen hoe slecht iets moet zijn voordat het van de buis verdwijnt, sloot ik mezelf op met een gezinsbak vanilleroomijs en downloadde ik een hele rits geannuleerde realityseries. Allemaal in de hoop antwoord te krijgen op de prangende vraag: welke van deze superslechte realityseries was het beste, en verdient een tweede kans?

In Bridalplasty gaan twaalf vrouwen de strijd met elkaar aan om hun perfecte bruiloft te krijgen, waarbij het unieke sellingpoint is dat ze stuk voor stuk ervan dromen om het ja-woord te geven met een compleet nieuwe neus, of veel grotere tieten. Er zijn elke week challenges, die uiteraard een bruiloftsthema hebben (zoals het verschil proberen te proeven tussen Dom Pérignon en goedkope Prosecco van de supermarkt) waarbij de deelnemers alles van een neuscorrectie tot een liposuctie kunnen winnen. Aan de ene kant is het programma een confronterende afspiegeling van de normalisatie van plastische chirurgie in de westerse wereld. Aan de andere kant is het leuk om naar te kijken.

In de eerste aflevering stellen de vrouwen hun "wenslijstje" voor plastische chirurgie op. Een voor een worden ze bepoteld door huischirurg dr. Dubrow, als raszuivere cockerspaniëls bij een hondenshow. "Jij hebt perfecte borsten voor een vergroting," zegt hij tegen Kristen, terwijl hij met een paarse marker een nieuw paar tepels op haar tieten tekent. "Je areola's wijzen een beetje naar beneden," zegt hij tegen een sip kijkende Ashley.

Terwijl andere make-over-programma's tenminste nog doen alsof ze iets geven om het lichamelijke en geestelijke welzijn van hun deelnemers, is Bridalplasty veel eerlijker. Er zijn geen emotionele achtergrondverhalen, geen tranentrekkers, geen pogingen om de kijker aan hun kant te krijgen. Het zijn gewoon een stelletje dunne 26-jarigen die zich laten opspuiten en opensnijden in de hoop dat ze aan het eind in het keurslijf van hun gedroomde huwelijkssprookje passen – en dat mag iedereen weten.

Bridalplasty bleek te goor voor de mainstream, en werd na slechts tien afleveringen uit de lucht gehaald.

Inmiddels weten we het antwoord op de titelvraag wel: wat Ryan Lochte zou doen is dronken worden bij de Olympische Spelen in Rio, de toiletten slopen bij een benzinestation, en dan tegen de pers beweren dat hij overvallen werd door drie gewapende mannen. Maar in 2013 was het antwoord op deze vraag nog onbekend, en in ieder geval acht afleveringen lang het overdenken waard.

In What Would Ryan Lochte Do? volgen we de Amerikaanse zwemmer terwijl hij door een brotastic leven zwalkt vol shotjes, meisjes die neonkleurige zonnebrillen dragen naar clubs, en Eerlijke en Open Gesprekken met Familieleden – maar het hele gebeuren voelt te geknutseld. Ryan Lochte, de perfecte idioot, zou perfect domme tv moeten opleveren. Maar zijn opgepoetste pogingen om professioneel dom te doen laten zien hoe slim de succesnummers van reality-tv (zoals de Kardashians) eigenlijk zijn. Lochte doet zich dommer voor dan hij is – je kan het kwartje bijna letterlijk zien vallen wanneer hij zich realiseert dat hij meer aandacht krijgt als hij doet alsof hij niet weet wat dinosaurussen zijn wanneer iemand over de prehistorie begint. Hij is Sterretje van Oh Oh Cherso zonder enige nuance. Hij is Joey Essex zonder enige subtiliteit.

In de loop van de serie wordt duidelijk dat Lochte beroemd wil blijven lang nadat zijn strakgespannen wasbordje is gaan hangen en zijn schouderbladen niet meer zo vlinderen als voorheen. "Ik zie mezelf wel een ontwerper worden, of een model, of een tv-ster," zei hij tegen de New York Times voordat de serie begon, en voordat bleek dat E! acht afleveringen had besteld van een ouder wordende zwemmer die heel vaak 'YEAH!" roept en er verder weinig van bakt. Reality-tv is een kunst, en Lochte heeft die nog lang niet onder de knie.

Kocktails with Khloe volgt het gebruikelijke format van een Kardashiansshow, dat beproefde format waar ze zulke meesters in zijn: iemand heeft een banaal gesprek in een goed verlichte keuken, er zit altijd een shot in van iemand die wat lipgloss opsmeert, een kort momentje van gesimuleerd drama (in KUWTK is dat alles van een auto-ongeluk tot onenigheid over een modelijn, in KWK zijn het neppe persoonlijke onthullingen) en viola, weer een miljard verdiend.

De set was een perfecte imitatie van Khloe's echte huis, alleen is alles hol en gemaakt van triplex, wat vast wel een metafoor is voor iets. De producers verstopten 22 kamera's in het grijze interieur, zodat de talkshow gefilmd kon worden als een voyeuristische realityserie, terwijl het dat duidelijk niet is: als Carmen Elektra volledig in de make-up opduikt in een triplex simulatie van iemands huis om te praten over haar carrièrepad, dan heeft het geen zin om te doen alsof dit geen Koffietijd! voor millennials is.

Helaas kon het postmodernistische decor en waterdichte branding niet verhullen dat Khloe verschrikkelijk saai is. Ze is een kille en hortende interviewer, die de gesprekken maar niet op gang krijgt omdat ze veel te lang over haar eigen leven praat en slechte vragen stelt. Als Snoop Dogg in de eerste aflevering langskomt, zijn het medegasten Aisha Tyler en Kym Whitely die hem vragen wat hij vond van de film Straight Outta Compton en het whitewashen van de Oscars, terwijl Khloe in een hoekje staat te stampvoeten als Honey Boo Boo. "Ja, dat was mijn volgende vraag," zegt ze boos.

Volgens een insider die vorig jaar naar de Daily Mail stapte, kon het zelfs Khloe niet veel schelen of haar show na het eerste seizoen nog zou doorgaan of niet. "Khloe is eraan gewend om in een hitshow te zitten en de lakens uit te delen," zei de anonieme bron. "Maar zo gaat het niet bij een kleine show…uiteindelijk had iedereen er genoeg van." Same, anonieme roddelaar. Same.

Man, alleen de titel van dit programma geeft me al de rillingen. Het grimmige Who's Your Daddy? – dat gecanceld werd na één aflevering – voegde een broodnodig wedstrijdelement toe aan programma's als Spoorloos waarin geadopteerde volwassenen hun biologische ouders proberen te vinden. De geadopteerde deelnemers moesten hun biologische vader uit een line-up van acht mannen pikken. Als ze het goed raadden, konden ze honderdduizend dollar winnen (en een vader!); als ze het mis hadden, ging een van de fopvaders er met het prijzengeld vandoor. Het is Jerry Springer omgesmolten tot een gameshowformat. In plaats van DNA-testen zijn er challenges, en in plaats van therapie is er een hele berg prijzengeld.

Dus waarom werkte het niet? Nadat ze klachten kregen van verschillende organisaties voor adoptieouders en –kinderen, werd de show al na de eerste aflevering geannuleerd. "Het is de meest emotionele show die we ooit hebben uitgezonden," zei Mike Darnell van Fox destijds tegen Variety. "Als je een hart hebt, zal je tegen het einde van de show keihard zitten janken, dat garandeer ik." Persoonlijk voelde ik me redelijk onberoerd en waren m'n ogen na de aftiteling kurkdroog, maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

In I Wanna Marry Harry probeerden twaalf vrouwen die duidelijk nog nooit in hun leven een foto hebben gezien van de Engelse prins Harry een date te bemachtigen met prins Harry. Helaas voor hen was de man waarom ze streden in de show niet echt Prins Harry, maar een roodharige bouwvakker met de naam Mitt Hicks die een beetje op hem lijkt.

Hoewel het op tv misschien leek alsof deze vrouwen allemaal oprecht geloofden dat de man in het programma prins Harry was, waren de meisjes eigenlijk het slachtoffer van wat een leek als ik "totale hersenspoeling" zou noemen.

De verhalen over dit programma klinken als een geschiedenislesje over de methodes van de Stasi. De vrouwen mochten geen telefoons, tv, boeken of andere vorm van entertainment hebben in het huis, en konden ook niet met elkaar communiceren wanneer de camera's uitstonden – een beetje zoals verdachten apart worden gehouden op het politiebureau, alleen waren de producenten niet bang dat de vrouwen valse alibi's zouden fabriceren, maar dat ze hun bedenkingen over die roodharige gast die eigenlijk niet echt op de Prince leek met elkaar zouden bespreken.

"Op een bepaald punt kwam er een therapeut langs op de set om te praten met de paar deelnemers die zeiden dat hij het niet echt was. We kwamen er later achter dat hij niet eens een echte therapeut was. Het was gewoon iemand van het productieteam," beweerde de uiteindelijke winnaar Kimberly Birch.

Maar dit is tv, en ik heb geen tijd om de moraalridder uit te hangen. Het enige dat ik belangrijk vind, is of het een beetje leuk is om naar te kijken. En ja, dat is het tot op zekere hoogte wel: er is iets grappigs aan vrouwen zien flirten met een metaforische Prince Harry. "Waar is de rest van je familie?" vraagt een meisje. "Zijn ze bij Buckingham Palace?"

En toch werd het al snel saai. In tegenstelling tot The Bachelor, waar de hoofdprijs/man in ieder geval nog een vleugje charisma heeft, is "Harry" behoorlijk slaapverwekkend. Het zou misschien kunnen werken met een andere celebrity-imitator die echt goed is – Harry Styles, misschien, of Ryan Goslin – maar deze nep-Harry laat veel te wensen over. Helaas.

Breng Bridalplasty terug met een goeie voice-over en dan kijk ik met liefde nog een seizoen, als het moet. Bridalplasty is de winnaar.