Waarom ik net als mijn moeder sekswerker werd

Ik was dertien toen ik mijn moeders oude dagboek in haar la vond. Het was gedateerd op 1977, de dag dat ze 17 werd.

Ik had haar weleens afgeluisterd, maar nooit met zoveel vrijheid en gedrevenheid. Ze was drie weken op bezoek bij haar zus in het buitenland, en had mij en mijn broertje achtergelaten bij mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was.

Mijn moeder runde een bordeel, dat wist ik al. Een paar jaar eerder had ik mijn broertje betrapt met zijn broek op zijn enkels, terwijl hij naar een tijdschrift stond te loeren dat hij van haar werk had meegenomen. Maar er was een hoop dat ik nog niet wist, zo bleek. In het dagboek stonden verhalen over mishandeling en drugsgebruik, beide tot in detail opgeschreven.

Toch waren het niet de dagboekpassages die me het meeste schokten. Dat was wat ik daarna vond. Haar huidige cv, waarop verschillende banen stonden als leraar Engels en als hostess, en iets anders: sekswerker – Nieuw-Zeeland, Australië, Japan. Toen mijn moeder thuiskwam confronteerde ik haar ermee, ik stond te trillen op mijn benen. Ze gaf met tegenzin toe dat ze inderdaad een escort was geweest, jaren voor ze mijn vader ontmoette.

Ze vertelde ook dat haar iets ergs was overkomen toen ze vijftien was – en dat ze dat had verwerkt door als sekswerker te werken. Ik was toen al oud genoeg om te begrijpen wat verkrachting was. Ik barstte in tranen uit, radeloos, maar ook vol respect en bewondering.

Bekijk ook: Achter de Wallen

Natuurlijk zijn niet alle sekswerkers mensen met een verleden vol trauma. Ik wilde bijvoorbeeld gewoon leren laarzen.

Binnen een jaar nadat mijn ouders scheidden had mijn moeder een baan als manager van een bordeel. Ze vertelde me dat mannen naar haar werk kwamen voor een massage of een knuffel, als ze zich verdrietig of eenzaam voelden. Ik wist instinctief dat haar werk meer dan dat inhield.

We woonden ten zuiden van Melbourne, in een wijk vol gewone gezinnen. Ik ging naar een katholieke basisschool – die bekend stond als de beste school van de buurt – en ik was er een van de weinig leerlingen uit een arm éénoudergezin.

Ik schaamde me om vrienden van school mee naar huis te nemen, omdat ik wist in wat voor huizen zij woonden. Ons huis stond vol met meubels die andere mensen op straat hadden achtergelaten, en over de trapleuningen hingen versleten, gele handdoeken. Als er toch vrienden langskwamen, draaide ik de handdoeken om zodat de naam van mijn moeders werkplek, ‘Palace Playmates’, die op de handdoeken was geborduurd niet zichtbaar was.

Op een dag zei mijn vriendin Maddy na school tegen me: “Je moeder is een prostituee.” Ik was tien.

“Nee hoor,” zei ik. “Ze werkt in de kliniek voor eenzame mannen.”

Ik wist toen niet dat Maddy alleen maar herhaalde wat haar moeder tegen haar had gezegd. Blijkbaar dachten de moeders van al mijn vrienden dat mijn moeder bijverdiende als sekswerker. Het maakte niet uit dat dat niet waar was; dat ze eigenlijk een bordeel managede. Ze had haar stempel al gekregen.

Tot dat moment, stelde ik mijn moeder voor als het hoofd van een geheim goed doel dat als taak had om eenzaamheid te bestrijden. Maar door Maddy’s woorden ging ik anders naar het werk van mijn moeder kijken. Ik kwam er ook achter dat sekswerkers niet de status van gewone werkende vrouwen, of huismoeders, hadden. Ze waren laag, onteerd – iets om je voor te schamen.

Het maakte niets uit dat mijn moeder het bordeel nog twee jaar managede, voordat ze haar eigen schoonmaakbedrijf begon. Het gerucht dat ze een prostituee was had zich al verspreid in onze kleine gemeenschap, en Maddy bleef me pesten. Uiteindelijk ging ik naar een andere school; ik voelde me hulpeloos – ik zou nooit onder alle oordelen uitkomen.

Begin 2017 maakte ik een einde aan een relatie waarin ik werd misbruikt, en waardoor mijn eigenwaarde een flinke deuk had opgelopen. Ik had geen werk, maar ik had niet het zelfvertrouwen om een baan te zoeken. Ik wilde gewoon dat iemand voor me zorgde. Daarom wendde ik me tot Seeking Arrangement, een website die succesvolle oude mannen (‘sugar daddies’) koppelt aan jonge vrouwen (‘sugar babies’); die eerste betaalt zijn gezelschap, cash of met cadeaus. In plaats daarvan kwam ik er meerdere mannen tegen die op zoek waren naar goedkope of gratis escorts. “Ik wil niet het idee krijgen dat ik ervoor betaal,” zeiden ze. “Hoeren zijn niet mijn ding.”

Ik had seks met één ‘daddy’, in een goedkoop hotel. Hij betaalde me niet, en ik vond het te ongemakkelijk om erom te vragen, dus vertrok ik met lege handen. Ik voelde me gebruikt, maar dacht dat het geld me niet kon schelen – het was mijn eigen schuld omdat ik geen grenzen had gesteld, zo redeneerde ik.

Ik begon met sekswerk in een bordeel omdat ik leren laarzen wilde hebben. Ik was een getrouwde man aan het daten en ons volgende tripje zou nogal duur worden, dus ik wilde er per se goed uitzien. Ik was ook wanhopig, ik wilde financiële zekerheid, en me gewild en gewaardeerd voelen. Ik wilde voelen dat ik controle had. Een vriend van me raadde erotische massages aan. Het zou lucratief en makkelijk zijn, en ik zou flexibele uren kunnen werken. Ik zou meteen kunnen beginnen, zonder enige ervaring, en binnen een paar dagen een hele nieuwe garderobe kunnen kopen. Ze had gelijk.

Eigenlijk was het enige dat je moest doen masseren, maar veel masseurs gaven ook extra ‘services’. Je kon je eigen prijs bepalen voor deze extra’s, en voor veel sekswerkers gold dat klanten het hele pakket kregen. Toen ik net begon bood ik orale seks aan, onder andere beffen, heftig tongen, prostaatmassages en fetisj- en fantasyspel.

Voordat mijn eerste klant binnenkwam, was ik extreem nerveus. En dat merkte hij ook wel, want ik raakte hem nauwelijks aan.

Mijn moeder vertelde me weleens over haar werk door de jaren heen, maar opeens was ik daar onderdeel van. Toen ik haar vertelde dat ik ging stoppen bij de massagesalon om te gaan werken in een bordeel, schrok ze. Ze zei: “Ongelooflijk dat mijn dochter prostituee is.” Hoewel ze moet lachen om mijn anekdotes en mijn outfits beoordeelt, weet ze ook wat voor negatieve dingen er bij sekswerk horen: stigma, en de overbelasting van je lichaam en psyche.

“Ik ben teleurgesteld in de keuzes die je recentelijk hebt gemaakt,” zei ze laatst. Hierdoor kregen we ruzie, maar dat hebben we weer bijgelegd. Ze erkent dat haar oordeel over mijn werk is vertroebeld door haar eigen traumatische ervaringen.

Mensen vragen me weleens of mijn gedachten over seks zijn veranderd sinds ik ben begonnen. Het antwoord is ja. Ik heb meer sympathie voor de universele behoefte aan emotionele connecties. Ik hou van mijn werk. Ik vind het leuker dan alle andere baantjes die ik heb gehad. Ik word goed betaald, ben op seksueel en intellectueel gebied voldaan en ik ben fit.

Maar net zoals mijn moeder haat ik de angst die mensen hebben voor sekswerkers, en de dubbele standaard die het behelst – alsof het geen carrièrekeuze is. Ik draag de lasten van het stigma, ik ga het pand van mijn werk binnen via een steegje, en ik kijk altijd uit als ik ‘s avonds wegga. Ik kan mijn werkdag niet navertellen aan de caissières in m’n supermarkt. Als ik kon, dan zou ik zeggen dat ik die dag vier orgasmes heb gehad.

Het nieuwe jaar is net begonnen en mijn moeder is op bezoek. Ze leest de brochure van mijn werkplek. Ze onderstreept het belang van de protocollen die er zijn als het condoom breekt: de boeking meteen cancellen, je testen op soa’s en PrEP nemen, om HIV-infectie te voorkomen. Ik vertel haar niet over mijn laatste klant, wiens condoom afgleed toen hij in me zat. Ik wil niet dat ze zich zorgen gaat maken.

De volgende dag ontbijten we als ik haar vertel dat ik nepnagels wil. “Zorg ervoor dat je eentje natuurlijk houdt zodat je—,” zegt ze, en ze doet alsof ze een prostaat masseert met haar wijsvinger. “Draag twee handschoenen, koop een grote fles desinfectiemiddel en een nagelborsteltje. Als je rotzooit met klootzakken dan verdien je het om ziek te worden.”

Daarna winkelen we, en vind ik een jurk die geschikt is voor m’n werk.

“Sexy,” zegt ze. “Je gaat het goed doen als je die aanhebt.”