Advertentie
Rich Akers: Nou, om eerlijk te zijn had ik weinig keus. Oh, kom op.
Nee, echt! Dankzij een gebrek aan een vervolgopleiding en het daarop volgende bescheiden banenaanbod leek lid worden van een boyband eigenlijk best een goed idee. Maar niemand krijgt zomaar zo’n baantje aangeboden. Waar was je in die tijd? Wat bezielde je?
We waren gewoon een groepje jongens die elkaar nog kenden van de dansscene in Melbourne, en we probeerden wanhopig rollen in musicals te bemachtigen. We waren alledrie al wel een paar keer naar China geweest en we vonden het zo fascinerend hoe snel die mensen onder de indruk zijn van dingen. Ze waren allemaal gek van de Backstreet Boys en zelfs derderangs acts als Michael Learns to Rock. Dat kunnen wij ook, dachten we. Dit was tien jaar geleden, toen er nog miljoenen mensen waren die gewoon echt niet zoveel te doen hadden. Verkeersongelukken en ruzies op straat trokken een gigantisch publiek van voorbijgangers. We wilden de mensen niet per se financieel uitmelken, hoewel we gek geweest zouden zijn om die kant niet ook te zien. Maar ja, we dachten gewoon: met al die miljoenen mensen is de kans groot dat er een paar zijn die ons leuk vinden. Nou, break it down step by step (ooh baby): wie zaten er in de band?
Er was er eentje, Alex, die het rapper/B-boy-achtige type in onze groep was. En ook de spil van de band, trouwens: hij wilde per se beroemd worden. Hij was Chinees, toch?
Ja. Er was ook een blanke Australiër—gay, enorme musicalfan. Zingen, dansen, acteren: de beste jongen kon alles. Nick, heette hij. En dan ik nog. We waren de Homeboy, de Homo en de Home Wrecker. Zo noemden we elkaar, in elk geval. En hoe werden jullie in het openbaar genoemd?
We heetten Unique. Want…
Nou ja, we waren natuurlijk erg internationaal. We hadden een Chinees lid, een blanke en ik—ik ben een halfbloed. En dat was anders. Daarnaast kleedden we ons allemaal verschillend. Een beetje goedkoop natuurlijk, maar als concept werkte het. We hadden trouwens de keuze tussen ‘Unique’ of ‘The Sidney Boys’, dus ja. Maar je komt uit Melbourne.
Ja. Alex’ vader had het bedacht. Hij zei altijd “Chinezen zijn dol op de Olympische spelen!” En de mening van Alex’ vader—Meneer Gao—was belangrijk, want hij financierde de hele onderneming. Hij had een meubelbedrijf, maar had eigenlijk zelf met ons op het podium willen staan. Ik heb keihard moeten vechten om niet ‘The Sydney Boys’ te hoeven heten. Je boyband werd gefinancieerd door een vader?
Ja, heel grappig was het. Hij wilde dat we pop/R&B-versies van Chinese volksliedjes gingen zingen, of dan kwam hij tijdens een repetitie binnenvallen en brulde hij bevelen als “Alex moet voortaan in het midden staan!” Nou ja, die was wel de kleinste.
Ja, dat is waar. Hoe dan ook, Meneer Gao eiste en verwachtte veel van ons. Hij vond eigenlijk alles wat Nick en ik deden prima, maar Alex kreeg het stevig te horen als hij iets verkeerd deed. Ai. Goed, dus je hebt een band, je band heeft een naam, je scharrelt wat liedjes bij elkaar, en dan?
Dan ga je naar Beijing. Meneer Gao stopte ons in een klein tochtig kutappartementje. Een vrieskist. En dan, nou ja, dan word je een popster. Er waren zo veel rare en pijnlijke momenten, maar het was eerlijk gezegd ook fucking fantastisch. China is geschift. Toen ik zei dat ze snel onder de indruk zijn van dingen klonk dat wat denigrerend, en het is ook niet waar. Ze hebben gewoon dat superenthousiaste fanboy/girl-gevoel goed onder de knie. Ze gaan er echt volledig in op. Daarnaast speelde ook mee dat er nooit iemand naar China komt, behalve K-popgroepjes. “Rich Tegen Wang Fei: Ik Ben Veel Leuker Dan Die Gast” Dus jullie waren een dikke hit? Wat voor shows deden jullie? In welke steden?
We zijn nooit gigantisch groot geweest, maar we hebben in heel veel steden opgetreden. We kregen al veel aandacht voordat we alles goed hadden uitgewerkt, dus het ging—zeker in het begin—allemaal nogal slordig en amateuristisch. Maar we gingen bijvoorbeeld langs bij een TV-programma ergens en deden dan een paar optredens in clubs en bars in die stad. Daarna gingen we vaak ook nog bij een radiostation langs, wat leuk was voor Alex omdat hij de enige was die Chinees sprak. En af en toe deden we een zogenaamde fanmeeting.
Advertentie
Het werkt als een live special voor televisie, maar dan dus zonder dat je op TV bent. Met publiek en een presentator en alles. Je kwam binnen, zong een paar liedjes en deed een interview. Ik leerde het publiek een paar danspasjes, en dan zongen we weer. Na afloop signeerden we posters. Bizar. Een televisieprogramma zonder camera’s.
Ja, maar echt. En werd er veel gegild bij jullie optredens?
Ja, enorm. Gehuild?
Dat is me nooit opgevallen. Maar ik ben dan ook best blind zonder bril, weet je nog? Playbackte je of zong je echt?
Ooh, goede vraag. Nou goed dan: hoe was het om te playbacken?
We dansten veel bij onze nummers, dus het was logischer om te playbacken. Daarbij had Nick een fantastische stem, maar waren Alex en ik niet al te beste zangers. De dingen die we meemaakten waren zo raar dat ik denk dat ik gek geworden zou zijn als we ook nog echt live gezongen hadden. Ik zou in lachen uitgebarsten zijn, ofzo. We hebben bijvoorbeeld een keertje opgetreden voor 30.000 mensen. Holy shit.
Ja. Ze kwamen niet allemaal voor ons, maar hallo, dat zijn wel fucking veel mensen. En we hebben een keer opgetreden in de Grote Hal van het Volk met de president in het publiek. Wie was dat toen, Zemin?
Ja, maar echt. Fucking Jiang Zemin. Wat vond hij van je optreden?
Ik weet alleen dat ik een gigantische crucifix droeg toen we aankwamen, maar dat die af moest—aamgezien hij de leider van de Communistische Partij was en alles. We waren nogal naïef. China is ver gekomen sindsdien, maar in 2002 of daaromtrent kon je mensen vrij snel beledigen of boos maken. Een keer werden we geïnterviewd door een krant. Mij werd toen gevraagd welke Chinese zangeressen ik leuk vond. Mijn standaardantwoord was “Wang Fei, want die is lekker.” Zij was toen enorm beroemd. Dus de interviewer zegt, “Je weet wel dat ze nu getrouwd is, toch?” (met een of andere mooie jongen uit Hong Kong) dus ik zeg iets als “Pfffrrt, ik ben veel leuker dan die gast.” Ondertussen stond er voor de volgende dag een interview op het programma bij een radioshow met bellers in de uitzending. Oeps.
Dus vervolgens werd ik gevild op de nationale radio: “Hoe kon je dat doen!”, “Ze zijn gelukkig getrouwd!”, “Buitenlandse duivel!” Het stond ook in alle kranten. Ik heb er nog steeds knipsels van. Ik geloof dat de titel van eentje was: “Rich Tegen Wang Fei: “Ik Ben Veel Leuker Dan Die Gast”. Serieus, geen grap. Ik had gewoon even iets stoms gezegd, maar mensen maakten zich er enorm druk om.
Advertentie
Ja, raar is nog het minste. Ik zou kunnen zeggen dat de eerste keer dat we op straat herkend werden raar was. Ik zou ook kunnen zeggen dat het raar is dat ik me in het Chinees kan googelen en dat ik dan allemaal bizarre willekeurige shit tegenkom. En ik zou kunnen zeggen dat de eerste keer dat ik een illegale versie van onze CD zag liggen (en kocht) raar was. Maar “raar” dekt de lading niet helemaal. Het klinkt alsof alles op rolletjes liep. Wat is er gebeurd? Waarom ben je nu niet de Chinese Robbie WIlliams?
Nou, de popindustrie is—ongeacht hoe je over die industrie denkt—een geoliede machine. Hoe je het ook wendt of keert: wij waren dat niet. En we konden het niet zo goed meer met elkaar vinden. Vooral de omgang met Alex ging stroef. Hij is een moeilijke jongen, en bij ieder probleempje rende hij weer naar Meneer Gao, die dan zei van “Na alles wat ik voor jullie gedaan heb, behandelen jullie mijn zoon als Joey Fatone?” Maar het echte verhaal van hoe we uit elkaar gingen ligt nog wat gecompliceerder. Kom maar op.
Nick had altijd heimwee. Hij voelde zich zo ver van huis, van zijn vrienden, familie en zijn homoleventje. Hij kon niemand in China vertellen dat hij homo was. En er was natuurlijk een taalbarrière: hij had niemand om mee te kletsen. Het was een gigantische cultuurshock voor hem. Dus toen stopte hij ermee. Dat moet moeilijk voor je geweest zijn. Jullie waren toen goede vrienden geworden.
Ja. Ik ben deels Chinees, dus ik had altijd wel een soort achtergrond, daar. Hij niet. Het was zwaar, want we konden het erg goed met elkaar vinden. Wat deed je toen?
Toen zijn we even teruggegaan naar Melbourne en hebben we audities gehouden voor een nieuwe excuusblanke. Was het zoals bij Idols? Hadden jullie veel aanmeldingen?
Nee, het aanbod was wat mager. In de advertentie stond iets als “Wil jij een popster in China worden?”, dus daar heb je het al. Unique’s debuutalbum.
Advertentie
Niet best. Je kunt zeggen wat je wilt van boybands, maar probeer maar eens een niet-lelijk iemand te vinden die kan zingen en dansen. En vraag hem dan om naar China te verhuizen. Uiteindelijk vonden we iemand die ik al vaag kende. Hij was geen goede zanger en geen professionele danser, maar hij stond er wel. Hoe heette hij?
Luke. Ik heb nog altijd geen idee waarom hij erbij wilde. Hij was altijd negatief. Zeurderig, bedoel ik. Ik heb altijd een beetje op Nick gelet, ik kon hem nooit alleen de straat op laten gaan, enzo. Maar de nieuwe… Voor hem moesten we echt op eieren lopen. Toegegeven: Alex en ik waren ook niet de gezelligsten. Op het moment dat Luke erbij kwam was het verval al ingezet, eigenlijk. En mijn relatie met Alex was er in de tussentijd ook niet beter op geworden. Hij werd op een zinkend schip gedumpt. Wat luidde uiteindelijk het echte einde in?
Luke verdween. Verdween?
Als een ninja in de nacht. Geen idee waar hij was. Wat bedoel je? Hebben jullie niet naar hem gezocht?
Ik zorgde voor Nick, niet voor blanke jongen 2.0. We hadden net een lange toer achter de rug. We waren elkaar allemaal spuugzat, en namen daarom een paar dagen vrij. Ik weet niet meer waar Alex heen was, waarschijnlijk zat hij bij een vriend—net als ik. Op een dag ging ik terug naar het appartement om kleren te halen en toen kreeg ik een raar voorgevoel. “Zou het niet gek zijn als Luke weg was?”, dacht ik ineens. Toen ging ik naar zijn kamer, die helemaal leeg bleek te zijn. Niet waar.
Ja! Hij was supernetjes, dus het was eerst moeilijk te zien. Maar alles was weg: kleren, kast, alles. Heeft hij iets achtergelaten? Een briefje?
Niks. Zijn kamer was even netjes achtergelaten als een seriemoordenaar zou doen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik misschien iemand moest bellen maar er was al zoveel gebeurd dat ik dacht van “Fuck deze shit, Alex komt er zelf wel achter.”
Ja. Ik ben er niet trots op, maar het had lang genoeg geduurd. Alex kwam er een paar dagen later achter. Het was eigenlijk heel logisch, want we begonnen net echt geld te verdienen aan het geheel. Niet veel, maar altijd bakken meer dan wat we er tot dusver voor hadden gekregen. Luke heeft blijkbaar zijn aandeel gegrepen en is naar de grens gevlucht. Ironisch genoeg waren we er ons totaal niet van bewust dat onze visa verlopen waren. Shit.
Ja, nogal. Luke werd vastgehouden door de luchthavenpolitie op Shanghai Airport en ze wilden hem het land niet laten verlaten voordat hij een dikke boete had betaald. De enige persoon die hij kon bellen was natuurlijk onze kennis bij de ambassade, die ons weer inlichtte. Maar die kennis had iets van: “Jezus, wat kun je eraan doen? Betaal die boete.” En dat klopte, want zij kon er niks meer aan doen. Dus toen verloor hij al zijn geld. Arme ziel.
Ja. Hij had beter even kunnen wachten. We stonden toch al op het punt om uit elkaar te gaan, dus als hij had gewacht dan had hij zijn geld kunnen houden en een ticket naar huis gekregen. Toen hij verdwenen was heb ik geloof ik tien seconden mijn opties overwogen en toen was het wel duidelijk. Alles voorbij. Waar zijn de andere jongens nu?
Ik hoorde dat Nick in de musical We Will Rock You speelt, wat natuurlijk fantastisch is. Geen idee wat Luke aan het doen is, maar het zal wel goed met hem gaan. Die kreeg altijd alles wel voor elkaar. Alex is nog steeds in Beijing met zijn solocarriere bezig. YouTube hem: Alex Gao. Laat maar weten wat je vindt. Als je zo terugkijkt, wat waren dan de leukste en naarste kanten?
Het zal altijd iets heel onwerkelijks voor me blijven. Ik had er meer van moeten genieten toen we er middenin zaten, maar het is allemaal prima afgelopen, voor mij in elk geval. Het beste dat ik aan het hele rare verhaal heb overgehouden is dat ik jaren geleden backstage bij een show mijn verloofde heb ontmoet. Ze heet Inna en ze is supercool.Dit artikel verscheen eerder in het issue van maart 2009.