Advertentie
Een voorbeeld uit de oude doos is A Song of Love, een korte Franse film (originele titel: Un chant d'amour) uit 1950. Deze film van Jean Genet, bekend vanwege de voyeuristische plot, gaat over een gevangenisbewaker die opgewonden wordt van een masturberende gevangene en hem na een kleine confrontatie zijn pistool laat afzuigen. De film werd naast de expliciete aftrekscènes verboden vanwege de openlijk homoseksuele ondertoon. Mede door deze controverse heeft Genet nooit meer een film geregisseerd.Bekijk ook: We spraken Gaspar Noé over zijn nieuwe film 'Love'
Verschillende Europese films volgden in de decennia erna, zoals Gift (Denemarken, 1966), Hotel by the Hour (West Duitsland, 1970) en They Call Us Misfits (Zweden, 1968). Die laatste werd bijna gecensureerd totdat de minister van Onderwijs zich ermee bemoeide. Scandinavië had even een kleine monopolie op de markt, met veel films die konden rekenen op een normale behandeling. Zo kregen ze recensies in nationale kranten en er werden slechts een paar films of verboden. Regisseur Jens Jørgen Thorsen kreeg na zijn film Quiet Days in Clichy bijna officiële ondersteuning voor zijn nieuwe project van het Deense filminstituut, maar Paus Paul VI gooide roet in het eten door de film om de godslasterlijke inhoud te verwerpen.
Advertentie
Advertentie
Maar geen van bovenstaande regisseurs maakten zo'n twijfelachtige keuze als Vincent Gallo. Zijn controversiële film The Brown Bunny komt tot een letterlijke climax als zijn karakter wordt gepijpt door Chloë Sevigny (die ook echt zijn vriendin was). De film werd aan de schandpaal genageld tijdens de première in Cannes in 2003 en werd door criticus Roger Ebert omschreven als de slechtste film die ooit in Cannes vertoond werd. Gallo noemde Ebert daarop dik. Ebert reageerde op zijn beurt dat het kijken van zijn eigen colonoscopie leuker was dan The Brown Bunny.[daily_motion src='//www.dailymotion.com/embed/video/x2wonb5' width='100%' height='360px']Niet iedereen was zo onaardig (en zelfs Ebert was later milder over een kortere versie), maar de film bleef gedefinieerd door die ene scène. Dit is waarschijnlijk ook het grootste argument tegen expliciete seks in films. Het kan afleidend werkend en de film in een hokje plaatsen. De uitdaging is om te zorgen dat de seks niet het enige is dat mensen onthouden van de film.Of seks iets toevoegt aan film ligt uiteindelijk aan de film zelf. Starlet komt er het beste vanaf: Sean Bakers verhaal over een pornoactrice wordt beter doordat je de gelijknamige ster in actie ziet (net als Lars von Trier in Nymphomaniac maakte Baker gebruik van een body-double). Als het werkt, past het niet alleen binnen de plot, maar is het vooral essentieel voor de toon van de film. Het moet niet gaan om shockeren of exploiteren. De seks moet de film dienen, niet de regisseur.Lees ook:We vroegen een paar vrouwen hoe ze masturberenDe ultieme gids om seks te hebben met millenials