Om vanuit Reykjavik naar Grímsey te komen, rijd je eerst richting het noorden, langs zwarte rotsen. Er waait een zoute zeewind en het ruikt naar zwavel, dat traag uit geisers komt gekropen. Tussen de bergen verstopt, vind je weelderige weilanden, met af en toe kleine dorpje als Reykholt, Laugarbakki, Varmahlíð. Geitjes en paarden dwalen rond achter huizen en eten gras en staren in de verte. Uiteindelijk bereik je het noordelijkste stukje van IJsland en kun je niet verder rijden. Veertig kilometer verderop ligt Grímsey, een klein eiland waar ongeveer negentig mensen wonen. Vorige zomer ging ik erheen met mijn goede vriend en fotograaf Cole Barash en onze gezamenlijke vriend en filmmaker Brandon Kuzma.
Advertentie
Tijdens onze week op Grímsey, documenteerde Cole nauwkeurig de cultuur op het eiland. 's Avonds laat maakten we wandelingen naar alle hoeken van het eiland, naar de kliffen en de vuurtoren, naar de haven en in de huizen van bewoners. We voeren op boten, speelden bingo, voetbalden met kinderen. Cole schoot alles op 35mm film. Hij is geduldig en gedetailleerd als hij foto's maakt. Zijn lippen samengetrokken en zijn ogen fijngeknepen. Hij was vooral geboeid door de kleine details van het eiland; een spiegel aan een muur, een douche, een hoelahoep die ergens op de grond lag. De sobere kleuren van het landschap vormden een mooie tegenstelling met de levendige interieurs, zeker als ze met flits werden gefotografeerd. Wit, goud en blauw domineren de foto's van Cole. Een subtiel, maar ongemakkelijk gevoel is doorweven in het eindproduct: een momentopname van wat het betekent om op Grímsey te wonen.
De foto's zijn nu gepubliceerd in een boek en uitgegeven door Silas Finch.
