Rick Ross kan niet tegen moeilijke vragen

Alle foto's zijn gemaakt door Jessica Lehrman.

Ergens had ik wel gewild dat ik deze titel alleen maar gebruikte om lezers te lokken, maar helaas, dat is niet zo. Tijdens mijn interview met Rick Ross vorige week begon ik over Reebok, waarmee ik automatisch oude herinneringen ophaalde; de rapper raakte zijn deal met het sportmerk kwijt vanwege de controversiële teksten over een verkrachting in het nummer U.O.E.N.O. Het interview werd gelijk ongemakkelijk, zijn entourage werd nerveus, geniepig probeerde hij me te beledigen en ineens werd het interview vroegtijdig afgekapt. Het ding is, Ross heeft het er constant over dat hij een baas is, dat is zijn hele levensfilosofie. Maar echte bazen geven antwoord op moeilijke vragen, en gaan daarna gewoon weer door.

Maar wat verwacht je dan ook van iemand die zich door de media op laat jagen over een tekst waar hij zich makkelijk uit had kunnen lullen? ‘Put molly all in her champagne, she ain’t even know it/I took her home and I enjoyed that, she ain’t even know it.’ In tegenstelling tot GHB, de echte verkrachtingsdrugs (of zelfs alcohol, de bekendste van allemaal), is MDMA helemaal geen kalmeringsmiddel. Als je het aan iemand geeft zonder dat diegene het door heeft , gaat hij of zij heus niet opeens knock-out . Het is juist een stimuleringsmiddel waar je alerter van wordt. Blijkbaar weet Ross niet altijd waar hij het over heeft in z’n eigen teksten.

[Ed: Eerlijk is eerlijk, Ross sprak met HuffPost Live wel over Reebok en zei: “Ik heb er geen spijt van. Ik ben blij dat ik er van geleerd heb. Toen ik doorhad dat veel vrouwen aanstoot namen aan de tekst, wilde ik mijn verontschuldiging aanbieden. Ik had nooit gedacht dat het zo verkeerd opgevat zou worden, maar ik vind het goed dat het aangekaart wordt, en vooral door vrouwen. Er is niets mooier dan een vrouw.]

Ik kwam wel in de buurt van het gevoelige onderwerp. Toen hij en zijn team echter doorhadden waar ik naartoe wilde, werd het interview stopgezet. Ik vroeg Ross naar zijn vriendschap met Jay Z, we praatten over ‘FuckWithMeYouKnowIGotIt’, en toen begon ik over zijn tekst ‘Reeboks on, I just do it, nigga’. Vanaf dat moment ontstond er een gespannen sfeer. Zo eindigde ons gesprek:

Noisey: Ik had het idee dat je opzettelijk met mensen aan het fucken was met de regel ‘Reeboks on, I just do it, nigga’, juist toen Reebok de deal had opgezegd. Wat probeerde je daarmee te bereiken? Het leek net of je gewoon mensen aan het treiteren was.
Rick Ross: Weet je wat het is? Jij denkt misschien dat het treiteren is. Dat is geen fijn woord, dat moet je niet meer gebruiken.

Hoe zou je het zelf willen noemen dan? Ik zie het niet per se als iets negatiefs, het is meer…
Blijf gefocust gast. Hier heb je je antwoord: ‘Reeboks on, I just do it nigga’. Representing Reebok. Vind jij Reebok tof?

Ik draag ze niet echt meer. Ik ben tegenwoordig meer van de Nike’s, en ik draag Vans en zo.
Oh ja, je bent een Vans-nigga.

Ja ik draag nu Docter Martens, ik ken ook gasten – jij draagt bijvoorbeeld Timberlands, ik draag Docs. Zo gaat dat gewoon.
Dat is jouw ding, ik wens je er het beste mee. Keep shining. Doe je ding. Ik vertegenwoordig Reebok, omdat ik Reebok tof vind. Ik draag ze altijd, helemaal in het wit.

Nee man, Rees droeg je op de middelbare school, toen de Pumps uitkwamen. Ik weet heus wel waar het over gaat.
Ja classic. [Dan vraagt hij aan een Def Jam Records medewerker: ‘Kan je de volgende sturen?’] Much Love. Goed interview. Ik wens je succes.

Ja jij ook, maar heb je geen tijd voor nog een paar vragen?
Er zijn nog meer mensen aan het wachten, man.

Ik had het prima gevonden als hij het interview zou stoppen omdat hij de vibe niet voelde. Prima, ik snap het, journalisten zijn fucking corny. Een van de coolste dingen die ik ooit heb gezien is hoe Lil Wayne een interview afkapt in de documentaire The Carter. Maar Ross probeerde schaamteloos onder een vraag uit te komen. Als hij gewoon had geantwoord en mij mijn vragen had laten stellen, had hij gezien dat ik hem niet in een hoekje probeerde te drukken. Natuurlijk wilde ik het over de controverse rond zijn verkrachtingsteksten hebben, maar zodra ik erover begon voelde hij zich al aangevallen. Ik probeerde hem te benaderen vanuit respect, maar kreeg alleen maar bullshit antwoorden over wat voor een stoere baas hij is.

Eerder in het interview begon ik over een tekst van hem waarin hij zegt ‘We don’t do pushbacks’, maar nu is de releasedatum van zijn aankomende album Mastermind al een paar keer uitgesteld. Lijkt me dus een plausibele vraag. Maar Ross antwoordde met iets vaags over dat hij de datum had veranderd omdat hij een baas is. Ik had natuurlijk niet teveel moeten verwachten van iemand die, ondanks fysiek bewijs, loog over zijn verleden als cipier. Door het bord voor zijn kop ziet hij niet in dat de releasedatum naar achter is verschoven omdat er geen buzz is en omdat zijn singles nauwelijks worden beluisterd. Maar het album komt toch uit, en ik snap heus wel dat hij daarover een positieve houding moet aannemen. Maar als je achter je album staat, wees dan zelfverzekerd en probeer je niet te verbergen achter inhoudsloze antwoorden.

Net als zijn omstreden verleden als cipier, maakt ook zijn tekst op U.O.E.N.O. deel uit van zijn fascinerende persoonlijkheid. Dan mag je toch verwachten dat hij ook over die onderwerpen kan praten. Maar zodra ik over Reebok begon werd hij passief-agressief, stond hij op, ging hij naar me wijzen, en probeerde hij zijn schoenen te showen. Ik snap dat je je als rapper soms wat stoerder voordoet dan je werkelijk bent, maar als journalist verwacht ik wel dat ik serieuze vragen kan stellen over je teksten. Maar Ross voelt zich nooit op zijn gemak in zulke situaties. Zo heeft hij zes jaar geleden DJ Vlad aangevallen omdat die begon over zijn verleden als gevangenisbewaarder. Dat grapje kostte hem ongeveer 220.000 euro.

Het is niet zo dat ik gelijk begon over de controverse rondom zijn teksten en Reebok. Ik ben begonnen met vragen over het album, we hadden het over zijn gevoel voor het uitzoeken van beats, en zijn mission statement voor het album. Maar dat was allemaal niet interessant. Niemand interesseert zich voor dit album. Een interview in Rolling Stone met Drake krijgt meer aandacht dan het gehele album van Rick Ross. Dat komt omdat Drake heel erg open en eerlijk is. Ross is gesloten en achterdochtig, dus als zijn imperfecties een keer naar boven komen, is dat het meest interessant om over te praten. Dat hoeft niet negatief te zijn, mensen willen graag zijn verhaal horen over de situatie. Mensen zouden graag iets horen over zijn tijd als cipier, daar kan hij alleen maar zieltjes mee winnen. Maar Ross vind het belangrijker dat hij een baas is. Eerlijkheid is tegenwoordig heel belangrijk, en het onvermogen van rappers om eerlijk te zijn, zorgt er voor dat rapjournalistiek heel erg moeilijk is. Journalisten zijn niet je vrienden en maken ook geen deel uit van je persteam.

Zijn excuus om het interview te beëindigen was dat er nog meer journalisten stonden te wachten. Maar toen de journalisten voor mij selfies aan het nemen waren met hem, en wilde praten over Valentijnsdag, was er meer dan genoeg tijd. Ik was pas vijftien minuten binnen, en toen de controverse rond zijn teksten in zicht kwam, werd het opeens tijd om te gaan. De beste interviews zijn die waarin de artiest de kans krijgt om op een unieke manier met zijn publiek in contact te komen. Er is niemand die niet meer wil weten over zijn teksten in U.O.E.N.O. Wanneer een rapper die rapt over het omleggen van mensen niet om kan gaan met een vraag over het enige interessante wat hij dat jaar heeft gedaan, dan is de rapjournalistiek ten dode opgeschreven. Er is een duidelijke hoor en wederhoop tussen rappers en de pers. Drake riep vorige week nog ‘Press is evil’, en Kanye West gaf weer eens een rant over bepaalde journalisten.

Het trieste aan dit verhaal is dat ik Rick Ross helemaal niet probeerde aan te vallen. Ik zou willen dat we wat langer hadden kunnen praten. Ik heb hem het hele interview in zijn ogen gekeken. Ik gedroeg me als een eerlijk en oprecht mens, en het enige wat ik van hem vroeg was om dat ook te doen. Blijkbaar is dat toch te veel gevraagd.