Ik was bij Toto in de Ziggo Dome: een concert waar het absoluut verboden was om het naar je zin te hebben

Ik was zaterdag bij het concert van Toto. Ik zou het nu heel lang kunnen hebben over waarom ik hier 56 euro aan uit wilde geven, maar het komt er eigenlijk op neer dat ik Africa het meest fantastische nummer ooit vind en ik het altijd overlopend van geluk en vol overgave ten gehore breng bij een bezoek aan een karaokebar. Met drie vrienden die er om precies dezelfde reden heen wilden ging ik zaterdagavond naar de Ziggo Dome.

De show begon om acht uur. We waren er vrij laat en Toto was al bezig met het eerste nummer. Ik keek rond en dacht dat iedereen er nog even in moest komen. Dat gebeurt volgens mij wel vaker bij veertigplussers in ‘Denim 1956 LA’-t-shirts en bloemetjesjurken die het huis uit gaan, maar voor een evenement als dit stonden de gezichten uitzonderlijk vaak als dat van mijn oma die de extra nieuwsuitzending over de dood van Lady Diana keek. Ik heb haar toen nog moeten troosten door te zeggen dat er heus wel weer een andere leuke prinses zou komen, maar deze mensen kende ik niet, dus troosten zou raar zijn.

Mijn vrienden en ik wilden ons meer richting podium verplaatsen omdat daar misschien meer gedanst zou worden. Onderweg stuitten we op een vrachtlading aan haat waar Hitler nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Mensen keken ons woedend aan toen we voorbij liepen en verzetten geen stap om ons er langs te laten. En dat terwijl het niet eens zo druk was, het zou ze geen enkele moeite kosten om tien centimeter opzij te gaan. We vragen het toch vriendelijk? Dit is toch een concert? Een plezierige gebeurtenis waar iedereen elkaar mag?

Met veel moeite kwamen we op ongeveer dertig meter van het podium terecht. Een ongeveer vijftigjarige man met bril en snor stond achter ons en sprak ons aan. “Kijk, het probleem is dus dat wij bij elkaar horen,” waarbij hij wees naar zijn vrouw die nu voor ons stond. Daarna duwde hij ons opzij. Veel verder richting podium durfden we niet, en dat was ook niet nodig want we konden vanaf hier al vaststellen dat iedere fan stokstijf naar het podium keek en geen enkel lichaamsdeel liet bewegen. Pas als er een nummer afgelopen was kwamen ze in beweging voor een schraal applaus. Daarna stond iedereen weer stil.

Voor mij was ieder nummer dat niet Africa was gewoon weer een ander nummer dat niet Africa was. Noem me een cultuurbarbaar als dat je blij maakt. Toch zat er tussen deze onbekende nummers best wat leuks waar je, om het gewoon wat gezelliger te maken, zo op kon doen:

Maar… DAT WAS SOWIESO NIET DE BEDOELING! Een andere man van een jaar of 50 met bril en snor kwam geïrriteerd naar deze medefan toe om haar te vertellen dat ze zich normaal moest gedragen en niet zo wild moest doen. De sfeer was om te snijden.

Een tijdje bleven we daarom alle vier roerloos staan, wachtend op Africa, tegen beter weten in hopend dat de zaal dan los zou barsten. Na tien minuten ons bek te hebben gehouden zei ik wat tegen een vriend van me. We praatten denk ik een minuut of twee, zachtjes. De aanval op ons kwam dit keer van schuin achter. Weer een andere man van 50 met bril en snor liep naar ons toe en zei dat we onze “KOP MOESTEN HOUDEN en dat DAAR de muziek was.” Agressief wees hij naar het podium. We bleven maar weer stil staan en spraken af dat we weg zouden gaan als Africa was geweest.

Na een uur of twee was dat moment aangebroken. Africa was ongeveer het laatste nummer dat ze speelden. “Are you ready for some party?”, schreeuwde de zanger naar het publiek. De zaal klapte een beetje. Mijn vrienden en ik waren in extase, endorfine stroomde door ons hele lichaam, eindelijk was het zo ver. We hadden onze handen in de lucht en dansten op ons lievelingslied, maar stuitten vrijwel meteen weer op vernietigende blikken. Onze handen gingen omlaag, we wilden geen ruzie. Ik tapte wat met mijn voet en keek ontzettend blij tot de laatste klank van het nummer, maar het gevoel dat ik krijg van Africa in een karaokebar was nergens te bekennen.