Ik ging naar de allerlaatste Sensation in Nederland met Torus

Het mooiste moment van de allerlaatste Sensation is de waanzin en verbazing die je kan voelen als je ineens, geheel onverwachts, naar het hoofd van Tiësto kijkt en je tegelijkertijd de eerste noten van L'Amour Toujours van Gigi d'Agostino (alleen dan deze versie) hoort. Het zal toch niet, schiet er door mijn hoofd, maar jawel: krap vijf minuten later schalt zijn versie van Barbers Adagio for Strings door de ArenA. Eventjes lijkt het alsof niet alleen het hele evenement, maar mijn hele leven naar dit moment heeft toegewerkt.

Ik ben samen met Joeri Woudstra, beter bekend als Torus, de Haagse kunstenaar en muzikant, op Sensation The Final. Het is naar verluidt de laatste editie van dit feest in Nederland (een kleine slag om de arm lijkt me redelijk, aangezien ook Thunderdome dit jaar terugkeert). Ik vroeg Woudstra mee omdat hij, net als ik, trance een warm hart toedraagt. Zijn dj-sets en muziek benaderen het geluid van trance op een vernieuwende manier: met de nadruk op het melodische en het euforische. Waar dancemuziek in de afgelopen twintig jaar, en vooral met de opkomst van EDM, steeds lomper is geworden, vindt hij een haast religieuze rust en verstilling in epische climaxen.

Trance is ver te zoeken op Sensation. Afgezien van het korte verrassingsoptreden van Tiësto is er vooral ruimte voor de eerder genoemde ietwat lompe EDM. Dat is jammer, de sfeer, de witte kleding, het prachtige en spectaculair versierde podium: het schreeuwt bijna om de waanzinnige opbouwen en climaxen die je kent van trancemuziek. Toch is het de vraag of het publiek daar op zit te wachten. Trance is dan wel weer helemaal terug in de underground, in de mainstream is het nog steeds een beetje begraven. Goed, Ferry Corsten bracht onlangs een steengoed album annex audioboek uit, dat klinkt alsof de stroming nooit weg is geweest, maar afgezien daarvan blijft het behelpen.

Je kunt Sensation eigenlijk moeilijk een feest noemen. Wat dat betreft dekt de naam de lading goed: het is een sensatie, een ervaring – een vrij overweldigende ervaring zelfs. De show is waanzinnig, en je kunt evengoed de hele avond op een stoel gaan zitten kijken naar het podium, en alsnog een fantastische avond hebben. Dat doen dan ook veel bezoekers – sommigen hangen de hele avond in een dure skybox, of verdoen hun tijd in het Deluxe-gedeelte – maar op het veld, dichtbij het podium, daar is het te doen. Wil je de magie van Sensation voelen, dan moet je je door een haag van mensen in het wit wurmen.

Als Tiësto klaar is, en het Zweedse duo Axwell /\ Ingrosso op het podium verschijnt, nemen Woudstra en ik de benen. Mooier wordt het niet. Een dag later spreek ik hem op een terras in Amsterdam, om na te praten over het evenement, en te kijken of we er wat van hebben geleerd.

THUMP: Hey Joeri. Vertel: wat vond je ervan?
Joeri Woudstra: Ik vond het fucking sick. Het hoogtepunt was Tiësto, uiteraard. Maar ook toen Levels van Avicii werd gedraaid. Ik had niet verwacht dat ik die leuk zou vinden, maar in deze context vond ik het heel vet. Je kent dat lied vooral van plekken waar je niet van plan bent om 'm te horen, maar Sensation leek wel speciaal gemaakt om die track te luisteren.

Wat vond je van de andere dj's?
Sunnery James vond ik echt kut, Hardwell juist erg goed. Ik vind hem oprecht een hele goede dj, hij durfde nog te verwijzen naar oude tracks, die de andere dj's niet draaiden. Ik hoorde dingen die ik normaal heel vet vind, oude housetracks, maar dan in hun context in plaats van de mijne. Het enige wat ik wel miste en waar ik wel heel erg op hoopte, waren mooie melodieën. Al die shit van nu, dat melodieuze is weg. In mijn muziek ga ik op zoek naar het mooie, euforische gedeelte in de melodie, maar hier zit het euforische alleen nog in het samenkomen op het feest. Ik vind EDM overigens wel positief: het is de minst pretentieuze muziek die er bestaat. Het pretendeert niets anders te zijn dan feestmuziek. Daar is Sensation dan ook wel weer perfect voor: zij pretenderen ook niks anders te zijn dan gewoon een sick feest.

Ergens hoopte ik dat iemand gedurende de avond Paleta van Kamixlo zou draaien, omdat die juxtapositie voor mij heel belangrijk is. Als je alleen maar EDM hoort op een feest, mis je dat contrast, dat ik juist heel interessant vind.

Laten we het over de aankleding hebben. Wat vond je daarvan?
Fucking sick. Maar wel alsof iemand gezegd had: ik wil alles, met alles erop. Het is bizar dat ze het allemaal kunnen verzinnen, en dat het ook allemaal gemaakt moet worden. Maar dat gezegd hebbende: het is ook wel plat.

Heeft Sensation je veranderd? Als kunstenaar of als mens?
Als mens niet zozeer. Als muzikant denk ik dat ik sowieso al inspiratie eruit heb gehaald de afgelopen twee jaar. In dat opzicht is het een soort full circle, om er te zijn geweest.

Denk je dat het vroeger vetter was? Ik bedoel, is dit een goed moment voor ze om te stoppen?
Ik denk dat je sowieso beter op de eerste editie had kunnen zijn dan op de laatste. Of dat de laatste vetter zou zijn geweest als je ook op de eerste was. Maar misschien is het beter als je er helemaal niet over nadenkt. Volgens mij is dat juist de bedoeling: dat je er niet teveel over nadenkt. Bij mijn eigen muziek denk ik na over de context waarin ik het presenteer, maar dat hoeft niet op Sensation. Daar is de context al, en je hoeft het alleen maar te ervaren.

Op 17 juli brengt Torus een gratis release uit met de titel 'Descend In Chains', waar volgens eigen zeggen "eigenlijk nauwelijks nog verwijzingen naar trance in zitten".