Op het beeldschone platteland van Colorado staat de tijd stil

Trent David Bailey was zeven jaar oud toen zijn vader hem voor de eerste keer meenam om zijn oom en tante te bezoeken in North Fork Valley in de Amerikaanse staat Colorado. Hij herinnert zich nog maar flarden van de reis, zoals het eten van de zelfgeteelde familietomaten, peultjes en kimchi aan een grote tafel.

Zijn zeven neven en nichten woonden in een tent aan de voet van een berg, omringd door eikenbomen en jeneverbesstruiken. De kinderen brachten hun dagen dwalend en ontdekkend door, sprongen in de eerste de beste plas gietwater, en droomden over wilde dieren die ze niet konden zien. 's Avonds werd de tent verlicht, en kon je de gloed van veraf zien.

Bijna twintig jaar lang kwam Bailey niet meer terug naar North Fork. Zijn vader en oom hadden onenigheid, waardoor de bezoekjes stopten. Toen Bailey volwassen was werd hij fotograaf in New York, maar het landschap van Colorado bleef in zijn hoofd rondspoken, tot hij uiteindelijk besloot terug te keren naar de plek waar het voor hem allemaal begon.

De fotograaf had geen idee wat hij moest verwachten toen hij in 2011 aan zijn reis begon in het stadje Paonia. Hij bouwde al snel een band op met een lokale tuinier en daarna met een metaalbewerker die hem aan de gemeenschap voorstelde. Hij leefde voornamelijk in zijn auto, en sliep waar dat maar kon: langs de rivier in een tent, in een schuur, op banken.

De duur van Bailey's' bezoekjes aan Colorado varieerden van vijf dagen tot zes maanden. Hij at verse vijgen, viel in slaap met het geluid van de stromende rivier op de achtergrond en werd wakker van de beweging van dartelende hertjes. Tijdens langere uitstapjes kwam hij aan eten door op boerderijen te helpen bij de oogst.

"Mensen hebben hier een heel andere perceptie van tijd," vindt Bailey. "Landelijke tijd gaat veel langzamer. Een enkele dag gaat ontzettend lang door; een leven duurt een eeuwigheid, met momenten van plezier en verdriet en gevoelens die niet in woorden te vatten zijn, die worden doorgegeven van de ene generatie op de volgende."

Bailey's eigen moeder, een tuinier, overleed toen hij pas vier jaar oud was. Hij heeft haar sporen teruggevonden in het wilde landschap van Colorado. Zijn persoonlijke geschiedenis vindt zijn oorsprong in de bergen, de aarde, en de ongetemde wildernis.

Bailey ging er vanuit dat zijn familie North Fork verlaten had, maar tijdens zijn derde bezoek liep hij stomtoevallig zijn tante tegen het lijf, in een plaatselijke supermarkt. "Ik was er zeker van dat ik haar ergens van kende," legt de fotograaf uit. Eerst dacht hij dat hij haar had gefotografeerd en het was vergeten, maar uiteindelijk kwamen de herinneringen terug.

Sindsdien is Bailey herenigd met zijn neven en nichten, die volwassen zijn geworden en hun eigen leven leiden. Eén van hen is een geitenboer, een ander schildert huizen; er zit een muzikant tussen, een expert op het gebied van zonne-energie, en een medewerker van de lokale groentewinkel. Hij zag zijn oom, die nu gescheiden is van zijn tante, en hoewel hij hem niet meteen herkende was zijn stem onmiddellijk herkenbaar — dezelfde als die van zijn vader.

Bailey geeft toe dat het echte North Fork anders is dan hoe hij het zich herinnerde van twintig jaar geleden. Het is grauwer en minder romantisch. Maar op een bepaalde manier, de manier die er het meeste toe doet, is het er hetzelfde. Hij hoeft niet te kiezen tussen de feiten en fictie omdat ze voor hem beide even waar zijn.

"Het voelt als thuis," zegt de fotograaf over North Fork. Hij ontmoette zijn vriendin, met wie hij nu in Californië woont, er toen hij naar cantharellen zochten in het bos.

Hoewel hij geen plannen heeft om te verhuizen, heeft de familie van de fotograaf hem uitgenodigd om een huis te bouwen op hun grond. Hij weet nog niet of hij dit gaat doen, maar is niet van plan de plek nog eens de rug toe te keren. Hij zweert dat hij, tot zijn dood, naar deze plek terug zal blijven komen. —Ellyn Kail