Jungle is massive

Een groep Komiupa Mama voert een traditionele zang- en dansceremonie uit voor voorbijgangers en toeristen. Vorig jaar wilde ik op een fotosabbatical, ver weg van de bewoonde wereld. Na maanden onderzoek en planning besloot ik naar Papoea-Nieuw-Guinea te gaan. Het eiland biedt namelijk een bizarre mix van moderne en primitieve tradities, culturen en landschappen. Ik kon geen betere plek bedenken om te ontsnappen aan de saaiheid van mijn dagelijkse bestaan. Voor aanvang van mijn reis kwam het meeste wat ik over het land wist uit reisgidsen, bevolkingsstatistieken en lijsten met data. Daar stonden voornamelijk dingen in die ik al wist: er lopen al mensen rond sinds zo’n beetje het begin van de mensheid (al ongeveer 60.000 jaar), het is een van de weinige plekken die nog niet helemaal geïndoctrineerd is door het Westen, door de tijd heen werden er meer dan achthonderd talen gesproken op het eiland en er zijn verhalen dat er nog steeds kannibalen in de jungle leven die je levend in de kookpot stoppen. Zelf ben ik niet in die dichtbegroeide en gevaarlijke gebieden geweest (die alleen toegankelijk zijn met ingehuurde vliegtuigen), maar ik hoorde wel van een incident waarbij een vader het gezicht van z’n pasgeboren dochter opat voor een menigte van toeschouwers, omdat God hem had verteld om de baby te eten “voordat de baby hem zou opeten.” Ik wilde weten wat voor invloed de urbanisatie in Papoea-Nieuw-Guinea had op de stammencultuur aldaar. Voor zover ik kon zien werden de meeste veranderingen veroorzaakt door de toegenomen aantallen raskols (criminelen) in de wijdverbreide stadsgebieden. Degenen die langer in het land blijven worden geconfronteerd met meer moeilijkheden dan alleen alledaagse misdaad. Zo is er de onofficiële avondklok van zes uur ‘s avonds, die mijn werkdagen halveerde. En dan is er nog het gebrek aan openbaar vervoer, de totale onwetendheid omtrent het begrip organisatie, omkopingen om aan je essentiële levensbehoeften te komen, de intense luchtvochtigheid, muggenwolken die constant om je heen zwermen en de hoge kosten voor levensonderhoud. Na acht maanden werken voor The National, een lokale krant, realiseerde ik me dat mijn ‘meen je dit nou serieus?’-instelling eigenlijk kenmerkend is voor het hele land. Papoea-Nieuw-Guinea’s toeristische slogan is ‘het land van het onverwachte’. Ik kan dit afgezaagde motto schaamteloos beamen en de volgende foto’s zijn het bewijs van mijn reizen in, op en om Bougainville, Nieuw-Brittannië, Goroka, Madang, Morobe, Port Moresby en de rivier de Sepik. Peter Siwa en z’n zoon Weslie pronken met een gigantisch Australisch machinegeweer en een legerhelm die ze vonden in hun huis op Paga Hill, een verbouwde bunker uit de Tweede Wereldoorlog in Port Moresby. Er staan zes van dit soort gebouwen op de heuvel en in elk is ten minste één gezin gezellig gehuisvest. Papoea-Nieuw-Guinea was jarenlang koloniaal bezit, het meest recentelijk van Australië, dat het land tot 1975 beheerste. Het land behoort nog steeds tot het Gemenebest van Naties. Deze vrouw woonde met drie andere families samen in een gestrand schip in de haven van Rabaul op het eiland Nieuw-Brittannië. Ze legde uit hoe ze ratten ving: haar ingenieuze methode was om een dooie rat als aas te gebruiken om er andere mee te vangen. Sili Muli-mannen uit de Enga Provincie. De pruikenhoeden zijn gemaakt van hun eigen haar. Ze zijn overigens dol op Coca-Cola. Een persconferentie in Port Moresby, om aan te kondigen dat er een nieuw Hela Wigmen-rugbyteam is gevormd. Hopelijk zijn de mannen aan de uiteinden van de tafel hier dik voor betaald. Een doodgewone zondagmiddag in de Sports Inn in Port Moresby. De man die rechts op de grond ligt is dronken, niet dood. Een menigte omsingelt een autowrak aan de overkant van de autodealer in de hoofdstraat Waigani in Port Moresby. De Asaro-stam heeft opgetreden in reclamecampagnes van Toyota, Pepsi, Benetton, Tribu Benetton parfum en andere merken. Toyota vervoert de stam in stijl naar singsings door het hele land, vandaar het logo op hun helm. Het succes van deze ondernemende stam heeft andere Papoea-Nieuw-Guineanen ertoe aangezet om hun kledingstijl te kopiëren en op te treden voor toeristen met singsings. Ruipo Okoro, een oorspronkelijke Asaro, vindt dat imitators niet ongestraft munt mogen slaan uit het succes van de Asaros.