Dick Verdult: Het wordt een wisselvallig oogspel op verschillende niveaus van begrip, uitwerking, humor en diepzinnigheid. Een tentoonstelling hoeft van mij niet zo nodig één lijn, één traject te zijn. Ik zie liever een hele hoop kronkels en veel afleiding. Als ik hier zo rondkijk zie ik een rariteitenkabinet waar nauwelijks een pijl op te trekken valt.
Kunstenaars kunnen zeggen: “Jullie kunnen mij niet peilen, en ik zal uitleggen waarom.” Dat is fout. Wie ongrijpbaar is, moet ook zijn mond houden. “Betekenis geven is in de ogen van Verdult hetzelfde als voorbijgaan aan dat wat ook klopt,” las ik op de website van Van Abbe.
Zo denk ik erover. Het is een probleem, maar een vals probleem, om koste wat het kost een vaststaande betekenis aan een werk te willen verlenen. Een vriend van jou omschreef jouw werk als “Alles wat iedereen kan, dat is van Dick Verdult.” Mooi is dat!
Als je letterlijk tegen iemand zou zeggen, “Doe dit na,” dan lukt dat, maar zeg je, “Word wakker en doe iets in mijn geest,” dan lukt dat niet. Deze expositie is voor mij een momentopname van bijzonder, gerijpt materiaal. Als ik ‘m over een jaar over zou mogen doen, dan zou ik met 80% dezelfde ingrediënten weer iets heel anders doen. DRAAGBAAR LAMBARÉNÉ (2011)
“Buiten, zijlings langs de museummuur, maak ik het ziekenhuis van Lambaréné. Daar komt een lepra-eiland, geïnspireerd op Albert Schweitzer. Dat was een filosoof, theoloog, arts en goede vertolker van Bach die lang geleden in Gabon een lepraziekenhuis oprichtte. Hij zat voornamelijk in Afrika tussen mensen waar allemaal ledematen vanaf vielen, maar als hij geld tekort kwam voor zijn werk ging hij als orgelspeler op tour in Europa. Dat vind ik mooi. Overigens ben ik ook bezig een leptratool te maken voor Photoshop.” VAN TELEFOONGESPREKKEN EN DURUMS (2011)
“Gedurende jaren en jaren heb ik alle telefoongesprekken die ik voerde met ‘de underground’ maar ook met culturele instanties opgenomen. De talloze bandjes daarvan stop ik in dit aquarium. Ze staan vol met brainstorms, peptalks en deprimerende woorden. Van sommige mensen zal de broek (achter of voor) bol gaan staan, want er staat zoveel materiaal op deze tapes. Niemand heeft geweten dat ik ze heb opgenomen. Het is een uitvoerige geschiedenis van een soort Nederland.” SANTAZUL (2011)
“Deze kop is een vergaarbak voor ex voto’s (dankbetuigingen in de vorm van kaarten of symbolische spelden, broches of voorwerpen) die in een kerk worden geplaatst als dank voor een verkregen gunst. Deze, Santazul (Heilige Blauw), is als dank voor het genezen van een blauw oog.” CUMULATIEF FAILLISSEMENT (2011)
“Argentinië is een land van middenstand. De middenstand heeft het er altijd goed gehad, tot het land zo’n tien jaar geleden failliet ging en winkels moesten sluiten. De reclamebordjes die winkeliers ooit lieten maken, bleven hangen. Nieuwe winkeliers bouwden het bord verder uit, tot ook zij failliet gingen en de buurman er weer iets overheen hing. De maffe constructies die dat tot gevolg had, maak ik nu ook als een soort cumulatief faillissement.” HET PANOPTISCH PERSPECTIEF DRAAIT ALTIJD DOOR (1995–2011)
“In 1995 stond dit werk al op papier, maar voor de tentoonstelling maak ik het driedimensionaal in zink. Wat je ziet zijn tien gerijpte punten waar ik in de loop der jaren naartoe heb gewerkt. Als je aan eentje draait, dus als je je mening over het een wat bijstelt, dan draait de rest mee.” VERKEERSSTRONT (2011)
“Als ik ergens uitgebrande auto’s zie, dan moet ik altijd aan ‘verkeersstront’ denken. Dus ging ik foto’s verzamelen van auto-ongelukken met de bedoeling een boekje van verkeersstront te maken. Later dacht ik, fuck, een aanhanger is daarvoor de geëigende inlijsting, dat lijkt me nog smeriger. In deze aanhanger schilder ik op het ogenblik verkeersstront… naar de natuur.” BEL LUL-6 TIETJE TIETJE KONT VOORHUID SPLEET EN SLUIT AF MET EEN HEKJE (2011)
“Dit is een telefooncentrale uit Oost-Duitsland met allemaal telefoons erop geplakt. Er waren een keer tweehonderd telefoons te koop en toen dacht ik: laten we hiermee met het Instituut voor Betaalbare Waanzin optreden om mensen willekeurig te bellen en dat alle mensen in de zaal een telefoon hebben en dat ze dan kunnen meepraten.” GEEF ONS OOK ONZE IJSKASTEN TERUG! (2011)
“Het presidentiële paleis in Argentinië en ijskasten. Die ik tatoeër. Het heeft te maken met de dictatuur waarbij mensen uit hun huizen werden ontvoerd. Er ging dan een andere ploeg mee naar binnen voor de ijskasten. Twintig jaar geleden zeiden ze hier in Nederland nog weleens “Geef me mijn fiets terug” tegen de Duitsers. Ik wil nu in Argentinië de uitspraak “En geef ons ook onze ijskasten terug!” introduceren.” Beeld Door Dagmar Baars, Theo Tilborgs En Dick Verdult