Once upon a time in the West: Bredene’s Belgian Linedance Bonanza

Het is 21 juli, de Belgische nationale feestdag en ik zak af van Brussel naar het verre Bredene om mij te verdiepen in de wereld van countrymuziek. Bij mijn aankomst bewaken drie marshals de toegang tot het beloofde land, met een verwelkomende glimlach laten ze me binnen. Badend in een zee van cowboyhoeden baan ik mij een weg door het festival. 

Algauw spot ik de ontembare dansvloer die zich volledig laat afmatten door het enthousiasme van de vele dansende cowboyboots. 

Doorlopend is er live countrymuziek, het valt mij op dat er bij elk liedje een andere linedance hoort, waarvan iedereen elk pasje volledig onder de knie heeft. Het is best indrukwekkend en mooi om te zien hoe de linedancers in harmonie bewegen. Het heeft iets rustgevends, zoals de golven van de Bredense zee. Het lijkt alsof ik in het mekka van de Belgische linedance wereld ben beland and I’m not mad about it!

Wanneer men de dansbeentjes even wil laten rusten, zijn er de vele country- en western winkelstalletjes om in te snuisteren. Ze komen vooral uit Duitsland, dat leid ik af uit de affiche met in een gebrekkig Nederlands het opschrift “Leer hoeden: Elke leren hoed op deze tafel alleen €29” affiche. 

Mijn drang om alles in wolfthema te bezitten wordt sterker dan mezelf en ik koop een oversized fleecepull met een huilende wolf op, no regrets. 

Een aantal beer-shaped hooiballen verder vind ik een rij tenten die de traditionele manier van leven toont van de late 19e eeuw. Tijdens het tweedaagse festival wordt hier ook echt geleefd zoals in de tijd van toen. Het gevoel voor detail dat in de scène gestoken is, is verbluffend. 

In een van de tentjes spot ik Patricia, of liever “Annie Ralston”, dat is haar country naam. Terwijl ze met haar handen in een metalen kom kleren wast, legt ze mij uit dat in de country wereld men kan kiezen om een country identiteit aan te nemen. Dit kan een fictief of echt personage zijn. Het is wel belangrijk dat je je verdiept in de tijdsperiode en in het leven je gekozen personage, zodat het historisch correct is.

Deputy Grey Eastwood (echte naam: Johan) vertelt mij dat het gevoel van samenhorigheid hetgene is dat hem aantrekt in de country cultuur, een passie dat hij deelt met zijn vrouw. Zij is tevens ook marshal van hun linedance club. 

Na vele babbels en linedansjes begint de zon aan de horizon te zakken, het wordt tijd om het paard aan de paal te binden en de Texaanse vlag te laten zakken om het einde van de festivaldag in te luiden. Maar eerst wordt het traditionele kanon afgevuurd. Ik schrik zo hard van de luide knal dat er even letterlijk Texaanse sterretjes rond mijn hoofd draaien.

Ik vraag aan Benjamin Franklin Terry (echte naam: Tonny) wat de betekenis hiervan is. Hij legt mij uit dat het afvuren van het kanon een eerbetoon is aan de gesneuvelde rebellen ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Degenen die vochten voor de geconfedereerde staten (de 11 zuidelijke staten van de VS) noemden de rebellen, zij vochten tegen de afschaffing van de slavernij en dus tegen de noordelijke staten, de unie  oftewel de Yankees genoemd.

Bij het eren van de gesneuvelde rebellen die vochten voor het behoud van slavernij, stel ik mij wat vragen. Is de ode aan dit tijdperk zo onschuldig als het lijkt? De nadruk ligt op het uitbeelden van de levensstijl van de geconfedereerde staten die tenslotte pro slavernij waren. De confederatievlag is dan ook prominent aanwezig op het festival. Hier heb ik het wat moeilijk mee. Ik vraag mij af of de aanwezigen de betekenis achter deze vlag kennen. Ik denk dat er voorzichtiger moet omgesprongen worden met het alom hangen van de confederatievlag, ook al zijn deze gebeurtenissen van een vervlogen tijd, de gevolgen zijn vandaag nog heel voelbaar en daar zou meer rekening mee gehouden moeten worden. 

Is het in this day and age nog aanvaardbaar om een platform te krijgen om zoiets te vieren? Ik heb de indruk dat de moraliteit rond deze kwestie hier niet echt in vraag wordt gesteld. Ik denk dat er toch een zekere gevoeligheid getoond moet worden tegenover de mensonterende geschiedenis die achter deze periode schuilgaat. Zijn de bezoekers van het festival zich bewust van het racisme dat kenmerkend is voor deze tijdsperiode? Of gaan hun bedoelingen niet verder dan luchtig plezier maken en samen dansen op muziek? Hiertussen ligt een heel groot verschil, één waar we niet al te luchtig overheen moeten gaan. Moest het festival Een zichtbare erkenning tonen voor de oncomfortabele feiten zou dat al heel wat zijn.

Aan een kant heb ik genoten van de dag, ik werd warm ontvangen door alle mensen met wie ik sprak en had veel plezier aan onze gesprekken. Zelf heb ik ook een groot hart voor de Amerikaanse cultuur, maar ik worstel ook met de verheerlijking van een tijd waarin schaamteloos racisme en slavernij de norm waren.

Met een dubbel gevoel vertrek ik weer naar huis. Het is moeilijk om in extremen te denken en een duidelijke lijn te scheppen over wat kan en niet op vlak van deze subcultuur. Tijdens de lange rit terug naar huis kom ik tot de conclusie dat ik mij nooit ga inschrijven in een linedance club, maar als Johnny Cash speelt op de radio, zing ik met plezier mee.

Volg VICE België ook op Instagram.