Dit kattencircus bewijst dat mensen geobsedeerd zijn door katten

Foto's gemaakt door Maggie West

Het kattencircus is een optreden van een uur waarbij katten rondrennen over een aantal krukken en krabpalen, gedrapeerd in fluweel en glitters. Halverwege de show krijgen we te horen dat het decor niet alleen aandoet als een huiskamer, maar dat de meubels die erin gebruikt worden inderdaad afkomstig zijn uit de woonkamer van Samantha Martin. Zij organiseert de show, heeft ‘m bedacht en ze traint de katten, tevens haar huisdieren. Met haar grap over haar vrijgezellenbestaan oogst ze veel succes, maar ik hoop dat het inderdaad een grapje is, want het zijn echt belachelijk veel katten om in je eentje voor te zorgen.

Ik bezocht de show op een zondagmiddag, de tweede in een reeks van drie op die dag, in een klein maar vol theater in Santa Monica. Het publiek was een mix van jonge kinderen, oude mensen en jonge stelletjes in spijkerjacks – er waren verrassend weinig pretentieuze hipstertypes, broedend op een te schrijven blog over dit kattencircus (gelukkig was ik er).

Er was niemand die het ‘ironisch’ leuk vond. Tenminste, niet op een manier waarop ze de show belachelijk maakten. We waren allemaal aanwezig omdat we een gedeelde interesse hebben in katten die zichzelf voor schut zetten voor ons plezier.

De lichten gingen uit en de muziek— Everybody Wants to Be a Cat, van de  Aristokatten— begon te spelen. Toen de lichten weer aangingen, verliet de sterkat van de show haar kooi om met tegenzin op een skateboard van een helling af te rijden, en na een korte smeekbede haalde zij uit naar een touw waardoor er een bord tevoorschijn kwam met de tekst ‘Welcome to the Show’.

Het kattencircus is een reizend circus dat al jaren bestaat, en het lijkt het gezelschap allemaal redelijk makkelijk af te gaan. Ik vroeg me af hoe dat eigenlijk kon. Naarmate de show vorderde, bleek het een duidelijk vertoning te zijn van waarom kitscherige katten zo populair zijn geworden.

Katten zijn eikels

Een van de leuke dingen aan het kijken naar katten die domme dingen doen, is dat het openlijk belachelijk maakt hoe katten zichzelf zien.

De katten paraderen arrogant heen en weer en maken hun superioriteit duidelijk door al je ideeën over wat ze zouden moeten doen, af te wijzen. Maar het zijn ook slappe pluizenbollen. Het zijn net oude Britse mannetjes, het is een genoegen om te zien hoe ze een taart in hun gezicht krijgen.

De ster van de show heet Tuna en is een echte diva. De enige bijdrage die Tuna heeft tijdens de show is dat zij op een bel drukt, maar haar houding is wat haar de ster van de show maakt, en dat is ook de reden waarom zij op alle merchandise van de show staat. Gedurende de hele show weet ik niet of ik van haar moet houden of dat ik haar moet haten, maar een ding is duidelijk: Tuna is onweerstaanbaar.

Katten zijn schattig.

Natuurlijk, een groot deel van het plezier van het kijken naar katten is dat ze ongelofelijk schattig zijn. Hun ogen, oren, vacht en lieve pootjes, het zijn kleine schatjes en dat weten ze zelf maar al te goed.

Er zaten ook een paar niet-katten in de show. En kip genaamd Cluck Norris streed met Tuna om te kijken wie het vaakst op de bel kon drukken. Deze keer was het de kip. Tuna gaf het op toen ze merkte dat het publiek harder aan het juichen was voor de kip, maar eerlijk gezegd was dit denk ik alleen omdat de toeschouwers de naam ‘Cluck Norris’ leuk vonden, wat eigenlijk best stom was. Zoals het een ware divakat betaamt, begon Tuna weer vrolijk op haar bel te drukken nadat de winst aan Cluck was toegekend, en dat was een van de grappigste ‘middelvingers’ die ik in tijden heb gezien van een kat. ‘Oh sorry, speelde ik jullie stomme spelletje niet op het moment dat jullie dat wilden, stelletje eikels?’

Ook was er een marmot die even langs kwam aan het begin van de show. Dat zijn ook leuke dieren, maar het zijn toch geen katten. Je zou net zo min willen dat dit alleen een kippen- en marmottencircus was als dat je zou willen dat Destiny’s Child alleen zou bestaan uit Kelly en Michelle.

Foto gemaakt door Grant Pardee

Katten hebben stomme gezichten.

Katten zijn zulke sukkels. Ze zijn arrogant, ze zijn zacht en knuffelbaar en ze hebben stomme gezichten. Katten hebben de neiging om twee verschillende gezichten te trekken: of ze kijken extreem chagrijnig of ze kijken compleet hersendood. De meest bekende katten, Grumpy Cat en Lil Bub zijn hier perfecte voorbeelden van.

Tuna is een kat die iets weg heeft van beiden, ze is de perfecte balans tussen verveeld en verward. Haar gezicht ziet eruit als een groot uitgeknipt stuk karton.

Wezens met een domme of lege gezichtuitdrukking doen het vaak goed met accessoires, zoals bijvoorbeeld George Bush met zijn cowboyhoed. Ook grappig was het als een van de Aristokatten een hoed op had. En kat met een hoed is altijd grappig.

Katten zijn ‘too cool for school’

Gedurende de hele show liepen de katten vrolijk rond over het podium en door het publiek, en worden ze door iedereen geaaid. Dit is leuk omdat het je genoeg mogelijkheden oplevert om katten te aaien, maar ook omdat het een bewijs is van het feit dat ze nergens iets om geven behalve om wat zij zelf willen.

Katten zijn ook helemaal niet bang om een ruzie te veroorzaken over wie hun aandacht verdient. De kat overhalen om naar mij toe te komen in plaats van naar de mensen naast mij was absoluut niet makkelijk, en ik ben ook niet trots op alle methodes die ik heb gebruikt, maar het was het allemaal waard want de katten belonen je dan wel door echt zacht te zijn, en ze spinnen.

Kunnen we het even hebben over hoe aangenaam dat spinnen is? Het orgasme van een vrouw en het gelach van een baby zijn de enige dingen die in dezelfde categorie vallen. Dat is dan ook de reden waarom we zoveel pikken van katten, het is een van de beste beloningen die er bestaan in het dagelijkse leven.

Het geluid waarmee de show eindigde, was een beetje de kattenvernederings equivalent voor spinnen. Het eindigde met een kattenband. De ‘Rock Cats’ is een vijfkoppige band bestaande uit: gitaar, toetsen, drums, klokkenspel en Tuna op een koeienbel. Hun sound kan het beste omschreven worden als ‘Fuck you’.

Het was waarschijnlijk de beste punk gemaakt door een band in de afgelopen twintig jaar. Over jaren zullen mensen nog zeggen: ‘Wow, de Rock Cats hadden echt ballen man. Ze hadden schijt aan het publiek. Jammer dat ze allemaal verslaafd raakten aan kattenkruid en nooit een album hebben opgenomen’.