Sommige mensen waren verbaasd over de cha-cha-cha'eske penalty van de wisselspits van Juventus. Toch is het amper verbazingwekkend te noemen. We waren met zijn allen getuige van de uitkomst van een jarenlange regie. Van de wereldpremiere van de zwanenzang van Zaza, samengebald in een koddig hupsje.
Er zijn filmbeelden waarop de passeerbewegingen van Johan Cruyff op klassieke muziek gezet zijn. Terwijl de strijkers over elkaar heen buitelen in een muur van muzikaal geweld, dartelt de eeuwige nummer veertien om en over zijn tegenstanders heen, de bal als een verlengstuk van zijn voet voor zich uit wrijvend. Er zijn balletdansers geweest die de bewegingen van Marco van Basten tot een dansvoorstelling gesmeed hebben, en er zijn natuurlijk de talloze filmpjes waarin Louis van Gaals smaakmakende persconferenties door een componist tot een aria met pianobegeleiding is versneden. Vanaf vandaag kan daar een kunstwerk bij. Een toneelstuk van Shakespeare, vermengd met een dansvoorstelling van de Bergeijkse streetdancevereniging 'Geen Maat, Wel Leut' ineen: de penalty van Simone Zaza.
Advertentie
De ballerino van Metaponto
Advertentie
Vanaf dat de vierde official zijn bord omhoog steekt is er geen enkel moment meer dat niet oogverblindend tragisch en hartverscheurend mooi is. Chiellini zit op dat moment op de grond – moegestreden, zure benen, bezweet, besmeurd. Hij ziet vanaf zijn plek in het veld dat hij eruit mag. Nog één keer richt hij zich op en jogt naar de kant. Chiellini omarmt Zaza, geeft hem een kus en fluistert hem moed in. Ik kan niet liplezen, maar ik vermoed dat het iets is als: 'Questo è il vostro momento', dit is jouw moment. Even pakt Il dottore nog het hoofd vast en kijkt de twee weken geleden vijfentwintig geworden spits diep in zijn ogen.'No fatelo per Simone: fatelo per Italia.'Zaza knikt. Hij knikt nog eens en kijkt Chiellini recht aan. Hij wil hem laten zien dat hij weet dat het menens is. Maar terwijl Zaza het veld in loopt, zuigt zijn lichaam zich vol met twijfel. Hij loopt een paar meter naar links, een paar naar rechts en kijkt een keer om zich heen. Dan wordt er afgefloten. Tussen alle vermoeidheid, pijntjes en moddershirts aan beide kanten, woont Simone Zaza voor een paar minuten in zijn eigen gedachten. Hij blijft het tegen zichzelf herhalen: ik heb de allersterkste benen van iedereen op het veld. Ik ben fris. Ik ben hier met één doel. Ik heb een jaar lang amper gespeeld bij Juventus. Dit is mijn moment. Vandaag scoor ik voor mijn land. Voor míjn volk. Er zal voor me gejuicht worden in Turijn, in Milaan, in Florence, zelfs in Rome. Er zal voor me gejuicht worden in Metaponto.
Advertentie
En dan ineens schiet bij hem de gedachte door het hoofd: Morata is verkocht, Mandzukiç begint oud te worden. Het is maar de vraag in hoeverre Dybala houdbaar is dit jaar. Als ik hier scoor keer ik als een heer terug naar Juventus. Als ik hier scoor, gaat het eindelijk gebeuren. Even schudt Simone Zaza met zijn hoofd. Veel hangt er af van deze bal. Deze enige bal. In de orkestbak zwellen de blazers aan. De pauken komen erbij. Links en rechts zet het koor in voor een meerstemmig, meerkorig monsterstuk. Zaza springt een paar keer omhoog en blaast een hap lucht uit. Het publiek grijpt zich vast aan het stof van de armleuning in het theater. Insigne loopt naar de bal. Zaza weet het. Hij is hierna. Zijn solo. Zijn aria. Zijn moment. Links vooraan in de zaal wappert door het geweld van de muziek een toupetje van het hoofd van een oude Italiaanse man. Hij heeft het niet in de gaten. Simone ook niet. Insigne scoort. Kroos scoort. Buffon zat er in de buurt, maar het mocht niet baten. Zaza wordt op zijn schouders getikt. Eindelijk wordt dit het moment. Eindelijk is het uur Z aangebroken.