Ed Koch ♥ films

Portret door Marco Scozzaro

Ed Koch was van 1978 tot 1989 burgemeester van New York en zo ongeveer de laatste politicus in de Amerikaanse geschiedenis die zei wat hij dacht en meende wat hij zei. De 87-jarige Koch is sindsdien actief geweest als politiek analist, advocaat en professor, maar heeft op zijn oude dag nog een andere kwaliteit aan zijn cv toegevoegd: filmcriticus. Als liefhebber van alles wat met film te maken heeft presenteert Koch voor Blip.tv Mayor at the Movies, waarin hij recente films recenseert. Het betoog eindigt met de simpele beoordeling ‘plus’ of ‘min’ en de redenen hiervoor zijn altijd verrassend. Avatar is volgens Koch bijvoorbeeld een verschrikkelijke film. “De reden is simpel. Het is duidelijk een poging tot een excuus voor alle dingen die blanken inheemse bewoners hebben aangedaan. We hebben slechte dingen gedaan, geen twijfel over mogelijk, maar zijn jullie de Azteken vergeten? Die rolden de uitgerukte har- ten van andere Indianen zo de tempeltrap af. De film krijgt een min.” Over de chickflick Bridesmaids is Koch laaiend enthousiast. “Als een vrouw een grote boodschap doet in de wastafel in de badkamer… Dat gaat een beetje ver. De film zit vol ranzigheid, maar het gezicht van actrice Kristen Wiig toont werkelijk elke emotionele expressie. Geen twijfel over mogelijk: deze film krijgt een plus.” We vroegen hem wat hij vindt van de filmindustrie en van de gigantische filmset die New York City heet.

VICE: Hoi Ed Koch. Laten we over films praten.
Ed Koch: Goed. Ik heb altijd van films gehouden. Ik ga niet naar het theater omdat dat zo duur is. Honderdvijftig dollar voor een kaartje, en veel toneelstukken zijn gewoon verschrikkelijk. Als je driehonderd dollar uitgeeft aan twee theaterkaartjes en het is verschrikkelijk, voel je je rot. Als je naar de film gaat en twintig dollar uitgeeft, voel je je niet zo rot als die film stom is.

Beschouw je jezelf als een echte filmfreak?

Ik denk niet dat ik een filmexpert ben—dat ben ik niet. Mijn filmrecensies zijn erg direct. Ik doe niet alsof ik iets weet van regisseren. Wat weet ik nou van regisseurs? Ik weet alleen of een film me aanspreekt of niet.

Vind je de meeste films die je ziet leuk?

Ongeveer 40% vind ik schandalig slecht. Tijdverspilling.

Waarom ben je ze dan beginnen te recenseren?

Ik kreeg een telefoontje van The Villager, een krant in New York. Ze zeiden: “We weten dat je van films houdt. Wil je recensies voor ons schrijven?” Dus ik zei: “Wat betalen jullie?” De redacteur schoot in de verdediging: “Nou, we zijn een kleine krant, dus we kunnen niet veel betalen.” Ik zei: “Dat is begrijpelijk. Bel maar terug als jullie groter zijn.” Ze bleken me honderd dollar te kunnen betalen, en dat deed ik toen toch maar. Ik doe het niet voor het geld, maar als je een vakman bent moet je betaald worden.

Schrijf je nog steeds voor ze?

Nee. Ik schrijf niet meer voor ze omdat ze niet meer voor de kaartjes wilden betalen. Toen ben ik met mijn videoserie begonnen, Mayor at the Movies. Die wordt nu uitgezonden op The Huffington Post. Zij hadden al politieke commentaren van me gepubliceerd en vonden dat ik goed kan schrijven.

Wat vind je van de films die in New York zijn opgenomen in de periode dat je burgemeester was? Veel van die films schilderen New York af als een stad op de rand van de afgrond.
De criminaliteit bedoel je? Die films laten New York zien zoals het was. Er is niets mis met laten zien hoe de stad ooit was.

Ik denk dat er veel interesse is voor dit soort films, zoals Escape from New York of Maniac Cop, waarin Manhattan bedolven is onder vuilnis en graffiti.
De graffiti was verschrikkelijk! Een ziekte werd het. Zal ik je een kleine anekdote vertellen?

Graag.

Ik wilde af van het graffitiprobleem in New York, maar ik had niet de leiding over de metro’s. Dat was de MTA. Ik liet de MTA naar het stadhuis komen en zei dat ze de graffiti aan moesten pakken door hekken neer te zetten met wat honden erbij. Maar de MTA was bang dat die honden dan mensen zouden bijten. Dus ik zei: “Als je niet het risico wilt lopen dat mensen gebeten worden, neem dan gewoon wolven. Die bijten niet.” Dat is het hele probleem met die nieuwe film met Liam Neeson, The Grey. In Noord-Amerika is voor zover bekend niemand ooit gebeten of aangevallen door een wilde wolf.

Dat geloof ik niet.

Het is echt waar. De volgende dag kwam Clyde Haberman van The New York Times naar me toe en hij zei dat hij mijn uitspraak gecheckt had, en dat er wel degelijk aanvallen van tamme wolven op mensen zijn geregistreerd. Maar ik had het dus over wilde wolven. Laat wilde wolven de metrostellen beschermen. Als de wilde wolven tam worden, vervang ze dan weer door wildere.

Dus je raadt de MTA aan graffiti te bestrijden met wilde wolven?

Ja.