Ik probeerde mezelf dronken te eten

Ik ben dol op koken met alcohol. Van een halve fles slechte rode wijn in de pastasaus gieten tot restjes prosecco door het pannenkoekbeslag roeren (een gouden tip om je brunch te verheffen tot een schittermagisch feestmaal), er is bijna geen enkel recept waar ik geen drank in heb proberen te forceren. Voor mij maakt het een gerecht eigenlijk altijd beter: complexer, intenser. Al is dat misschien de drank die spreekt. 

Toen ik laatst weer eens een van alcohol doordrenkte bolognese aan het maken was voor een vriendin (“jeetje, hier gaan we toeterlam van worden,” zei ze) voelde ik de noodzaak uit te leggen dat alcohol “verdampt” zodra het verhit wordt. Hoe dat proces precies in z’n werk gaat wist ik niet, dus besloot ik het te googelen.
Tot mijn oprechte verbazing ontdekte ik toen dat ik er helemaal naast zat. 

Alcohol “verdampt” niet als het wordt verhit. En wetenschappers doen al jarenlang hun uiterste best om dit feitje te laten landen bij het grote publiek. Volgens het Amerikaanse ministerie van landbouw (USDA) bevatten gerechten en sauzen met alcohol na 15 minuten koken nog 40 procent van die alcohol. Na 30 minuten koken is er nog 35 procent alcohol over, na een heel uur koken nog 25 procent. Maar het verdwijnt nooit helemaal. 

Mijn wereldbeeld was gekanteld, ik kon niet wachten om deze informatie op de proef te stellen. Een paar dagen later probeerde ik, met een blaastest in de hand, of ik mezelf dronken zou kunnen eten aan alcoholische hapjes.

Voordat ik aan mijn experiment begin is mijn blood alcohol content (ook wel BAC, het percentage aan alcohol in mijn bloedsomloop) 0.00 procent. Juridisch gezien ben je dronken bij 0.08 procent. 

Als voorafje eet ik een paar olijven van Olives Et Al, die ingelegd zijn in gin met citroen met een alcoholpercentage van 40 procent. Het olijvenvocht drink ik niet, maar ik slaag er wel in om zo veel op mezelf te morsen dat ik naar een dirty martini begin te ruiken. Na twee olijven stop ik al – ze zijn behoorlijk sterk. Na twintig minuten doe ik een blaastest, want zo lang duurt het ongeveer voordat alcohol door het lichaam opgenomen is (en zo lang duurt het voordat ik de gin uit mijn broek heb gesopt). 

Mijn BAC is 0.01 – van twee schamele olijven! Ik herhaal de blaastest een paar keer om zeker te zijn. Mijn alcoholpercentage is nu weer 0.00. Kennelijk ben ik tijdens mijn wandelingetje naar de volgende eetbestemming volledig ontnuchterd.

Resultaat: 0.01 BAC en daarna 0.00 BAC

Ik ben aangekomen in Cavo, een van de nieuwste en hipste restaurants in Londen, om zoveel mogelijk alcoholische gerechten tot me te nemen. Om te beginnen: in de pan gebakken schelpdieren met chili en champagneboter. De serveerster probeert mijn bord weg te halen voordat ik als een uitgehongerde beer alle saus heb kunnen opslurpen, maar ik hou haar tegen. Als ik alles naar binnen heb gewerkt, test ik mezelf: 0.00 BAC. 

Geen effect dus. Mijn volgende gerecht is een verrukkelijke stoofpot van rode garnalen en bonen met chardonnay. Er is zoveel saus dat ik zou denken dat er bij het koken veel wijn is gebruikt, maar als alles op is kom ik nog steeds uit op 0.00 BAC.

Resultaat: Tweemaal 0.00 BAC.

Ik vervolg mijn alcoholische queeste met een 28 dagen gerijpte Lazio Abbachio Romano-lamsrack, bereid met chianti. Na een paar happen herinner ik me dat ik helemaal niet van lamsvlees hou. Waarom heb ik dit besteld? Om sportief te zijn lik ik nog eens aan mijn bord, en haal dan de blaastest weer tevoorschijn. Nog steeds 0.00 BAC.

Nu al mijn pogingen zijn gefaald, pak ik mijn plan B uit mijn tas: een zakje vegan winegums met cocktailsmaak, die beweren een alcoholpercentage van maar liefst 5 procent per winegum te bevatten. Tot mijn grote plezier blijkt de winegum met whisky sour-smaak daadwerkelijk naar whisky te smaken. Dit moet toch werken.

Maar nee: ook nadat ik de winegums heb weggeslikt, blijft de blaastest onverbiddelijk hangen op 0.00 BAC. Omdat ik nu toch niets meer te verliezen heb, bestel ik een cocktail. Ik heb zin om die halsstarrige blaastest te shockeren. En dat lukt: na slechts één cocktail zit ik met 0.10 BAC ruim over de grens van het juridische dronkenschap. In mijn roes vergeet ik zelfs een foto te maken van het resultaat op de blaastest.

Wat ik van dit experiment heb geleerd: hoewel het ontegenzeggelijk waar is dat er ook na een kookproces alcoholmoleculen aanwezig blijven in gerechten, gebruikt niemand zoveel drank bij het koken dat je er lam van wordt.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.