Krijgen we nu ein-de-lijk de échte Mac DeMarco te zien?

Artiesten hebben vaak een bepaald personage waar ze in kruipen als ze muziek maken, meestal nog bewust ook. In het geval van Mac DeMarco ligt dat net even anders. Zijn typetje als grapjas is buiten zijn eigen bedoeling om ontstaan. "Misschien heb ik zelf wel een vreemd karakter gecreëerd", vertelt hij mij wanneer we elkaar ontmoeten in een bagelzaak in Oost-London, toen ik vroeg hoe dat personage is ontstaan. "Maar het is iets dat je moet accepteren, want het ligt buiten je eigen macht. Het is net als het schrijven van muziek: zodra de nummers zijn uitgekomen, zijn ze niet meer echt van jou."

Het is lastig in te schatten wanneer de Canadese songwriter de controle verloor over zijn imago. De Mac DeMarco van grappen maken over scheten laten en zijn algemene uitstraling als lolbroek is dan ook – voor een deel tenminste – een overdreven versie van hemzelf. Om te beseffen hoe groot zijn gevoel voor flauwe humor is, hoef je eigenlijk niet verder te kijken dan zijn werk als presentator voor MTV's Weird Vibes: je ziet Mac Britse accenten nadoen en botte gesprekken voeren met festivalgangers. Mac is zo iemand die van nature geestig is. En wanneer je van nature geestig bent, verwachten mensen ook dat je dat blijft. Het is knap hoe hij iets dat in principe ontzettend infantiel is tot iets kan toveren dat niet dom of grof overkomt, maar juist hilarisch.

Er is echter een verschil tussen de DeMarco die een inspiratiebron voor memes vormt en de Mac die je in zijn muziek hoort. Tot nu toe was het altijd moeilijk geweest om dat verschil op te merken; juist op het moment dat je dacht dat hij, zonder te dollen, oprechte nummers schreef, kon hij het niet laten om er een gezonde dosis onderbroekenlol in te verwerken. Neem bijvoorbeeld het nummer Passing Out The Pieces, waarin hij zingt over dat hij als komiek niet altijd voor iedereen grappig hoeft te zijn. Een doodserieus onderwerp. In de videoclip van het nummer zie je hem echter zijn vrienden vermoorden en heeft hij een bevalling in een bad gevuld met salade. Het is een vreemde soort humor waar DeMarco geen afstand van lijkt nemen.

Maar met de release van This Old Dog aanstaande vrijdag wordt zijn humoristische kant ingeruild voor een meer serieuze toon. Een groot deel van de plaat bestaat uit DeMarco die probeert te ontdekken wat er omgaat in zijn eigen hoofd. De invloeden van zijn familie – waaronder zijn vader die recentelijk erg ziek is geworden ­– zijn duidelijk.

Het is alleen niet zo dat je deze diepere kant van Mac hoort vanaf het begin van de plaat. In een livevideo van de track This Old Dog treedt hij op midden in een hondenverzorgingssalon. "Je vraagt jezelf waarschijnlijk af: waarom is Mac in Linda's Hondenverzorgingspaleis? Nou, omdat het volgende nummer dat ik ga spelen This Old Dog heet, en terwijl ik het misschien niet over een letterlijke hond heb in het nummer, is het wel hoe de pers over mij gaat schrijven de komende twee jaar." In elke grap zit een kern van waarheid, en in deze grap is de waarheid dat Mac na vijf jaar misschien niet meer de grapjas wil zijn.

Later die avond tijdens een akoestisch optreden ergens in Oost-London, vertelt Mac vrolijk aan het publiek hoe hij de afgelopen dagen heeft doorgebracht met de pers, iets dat hij eigenlijk haat. Dat is niet zo gek als journalisten altijd een lolletje uit je interviews willen halen, in plaats van het daadwerkelijk over de muziek te hebben. Het is heel makkelijk om een gesprek met Mac DeMarco in te gaan met het idee dat hij je beste maat is aan het einde. Zo'n persoon is hij nou eenmaal. En, om eerlijk te zijn, is zijn persoonlijkheid ook een groot deel van waarom hij zo groot is geworden. Toch probeert Mac al een tijdje van zijn lolbroekimago af te komen.

Tot vorig jaar woonde hij in de Far Rockaways-buurt in Queens, New York. Op zijn minialbum Another One uit 2015 deelde hij zijn adres met zijn fans op het nummer My House On The Water. "Stop on by, I'll make you a cup of coffee," zingt hij. Met zijn grote fanbase vol jongeren met geblokte overhemdjes aan, baseballpetjes op en Viceroy-sigaretjes in hun mond is dat een gewaagde actie. Door jezelf 24/7 bereikbaar op te stellen, wek je ook de indruk dat je 24/7 die grappige gast bent. "Er waren keren dat ik dacht, 'meen je dit godverdomme echt?'", geeft hij toe. Zijn uitnodiging om op de koffie te komen werd door fans hartelijk aangenomen, die vervolgens om twee uur 's nachts bezopen bij hem op de stoep stonden. "Ik heb er nooit spijt van gehad, hoor. Het was heel cool om al die mensen te ontmoeten en er is eigenlijk nooit iets verkeerds of ergs gebeurd." Zoals bij elke ontmoeting met een fan was Mac zichzelf: een relaxte gozer, en niet de grapjas die je verwacht als je zijn online reputatie erbij pakt. Dit was deels ook het idee achter het bekendmaken van zijn adres: om diezelfde reputatie bij te schaven.

"Ik kleed me als een stripfiguur en draag elke dag dezelfde kleren. Dat doe ik uit pure luiheid. Mensen beginnen je daardoor te herkennen. Ik zeg een keer 'God Bless' en dat is dan meteen iets wat ik 'altijd' zeg. Het leuke aan fans laten langskomen, of ze ontmoeten bij optredens, is dat mensen een bepaald beeld hebben van wie ik ben. Misschien is het waar, misschien niet, maar in zo'n één-op-één-situatie behandel ik iedereen als een mens en chillen we gewoon," zegt-ie. "Voor mij is het belangrijk. Dat hele beroemde, supervette, sexy, geheimzinnige wereldje wanneer je in een band zit, dat is allemaal je reinste onzin. Ik wil dat ontkrachten, die mythe." Mac groeide op in Edmonton in Canada, en was zelf ooit een door muziek geobsedeerd kind dat na concerten bleef hangen om zijn favoriete lokale bandjes te ontmoeten. "Omdat al die mensen zo benaderbaar waren, bedacht ik me dat ik dat zelf ook wel zou kunnen.''

Op This Old Dog wordt de gekke sfeer om DeMarco heen verder ontmanteld. Op tekstueel niveau zijn er geen echte verrassingen – de meeste van de thema's worden direct aangepakt, met maar een beperkte dosis vaagheid. Ouderdom is wel een duidelijk terugkerend thema op het album. Dreams From Yesterday is de soundtrack van een jonge gast die een klapper maakt om daarna bedrogen uit te komen: "Once your life set to settle down / Take a look around you, no more dreaming to be found." My Old Man haalt zelfs zijn reputatie als grappige gast letterlijk aan: "There's a price tag hanging off of all that fun". Het is het eeuwenoude muziekjournalistiekcliché, maar DeMarco is volwassener geworden, en niet op een saaie, geestdodende manier. Zijn gitaarspel klinkt strakker ten opzichte van zijn relatief losse spel van vroeger, en daardoor klinken de liedjes op This Old Dog ook een stuk beter. Het album is daarbij niet volledig ontdaan van de jeugd. Het is eerder een worsteling tussen de jonge jaren en het ouder worden, waarin constant wordt gestreden om wie van de twee de touwtjes in handen heeft.

Hij heeft al eerder een eerlijke, gevoelige kant laten zien. In Still Together uit 2012, brengt Mac bijvoorbeeld een ode aan zijn jeugdliefde Kiera 'Kiki' McNally waarmee hij vandaag de dag nog steeds een relatie heeft. En op Let My Baby Stay uit 2014 zingt hij over de gedachte dat Kiki misschien de Verenigde Staten uit zou moeten door de immigratiewetgeving daar. Het is echter wel zeldzaam dat zijn liedjes zo autobiografisch en persoonlijk zijn. "Ik ben geen groot tekstschrijver dus ik kan niet zoals Bob Dylan een nummer maken zonder als een idioot over te komen", benadrukt DeMarco.

Een deel van zijn nieuwe muzikale koers komt door zijn verhuizing naar Los Angeles in 2016. Daar had hij de muziek eventjes opzijgezet om te wennen aan de nieuwe plek. "Ik had drie á vier maanden om te settelen in Los Angeles", herinnert hij zich. "Omdat ik meer rust had in dat opzicht, was ik even vrij van de altijd-feesten-op-tour-routine. Doordat ik een lange tijd vrij had, ging ik anders naar dingen kijken. Ik had weleens een maandje vrij en dan had ik niet eens de kans om na te denken of me überhaupt te realiseren van, oh ja, ik heb een familie! Maar wanneer je ineens zoveel vrije tijd hebt, doe je een stapje terug en kun je het grote plaatje beter zien. Je bent een stukje ouder geworden zonder dat je het door hebt gehad."

Het verhuizen van New York naar Los Angeles viel samen met het nieuws van zijn vaders ziekte. De ziekte ging op dat moment ook nog de verkeerde kant op. Dit komt nadrukkelijk naar voren in Watching Him Fade Away, de afsluiter van This Old Dog. Het is meteen ook het meest opvallende moment van de plaat. DeMarco's vader was er vroeger niet vaak, hij kampte met een alcohol- en drugsverslaving en speelde geen centrale rol in zijn opvoeding. Mac heeft hier eerder nummers over geschreven, maar This Old Dog en Watching Him Fade Away in het bijzonder gaan over gedag zeggen tegen iemand die je nauwelijks hebt gekend.

''And even though you barely know each other, it still hurts, watching him fade away,'' zingt hij aan de figuurlijke bedrand van zijn vaders sterfbed. Het is het meest eerlijke, hartverscheurende lied dat DeMarco tot nu toe heeft gemaakt. "Het grappige is dat hij nu beter is geworden", zegt Mac terwijl hij een beetje ongemakkelijk lacht. "Ik had niet verwacht dat hij deze nummers ooit zou horen, ondanks dat verder iedereen het wel te horen zou krijgen. Maar nu gaat hij ze zeker luisteren! Ik zal wel een interessant telefoontje krijgen op een gegeven moment.''

De échte Mac DeMarco, met alle schoonheidsfoutjes van dien, is een constante factor op deze plaat. De plaat is gevuld met korte eerlijke liedjes, waarvan Watching Him Fade Away de tweede helft afsluit, en Sister ­– een eerbetoon aan zijn halfzus Holly – de eerste helft beëindigt. En dan heb je ook nog Moonlight on the River, een enorm lang nummer (zo'n zeven minuten) dat zich lijkt te hebben ingegraven in zijn ziel. De tweede helft van het ellelange lied bestaat voor het grootste deel uit DeMarco die in een versterker schreeuwt en zodoende een muur van feedback creëert.

"Dat was om vier uur 's nachts, terwijl ik in m'n eentje in de studio zat te lachen en te roken als een idioot. Het is een rare scène." DeMarco beweert dat hij lachte, maar het nummer klinkt meer als een muzikant die het even helemaal kwijt was. Vervolgens vertelt hij over de bagel die hij in zijn hand heeft. "Normaal eet ik deze wanneer ik echt dronken ben, na een show. Vandaag ben ik compleet nuchter. En weet je wat? Ik heb ervan genoten. Nu begrijp ik de kleine nuances van het vlees."

Terwijl we de bagelzaak verlaten, begint hij een gesprek met een dakloze. Vervolgens geeft hij hem een briefje van tien en stopt hij zijn akoestische gitaar in de taxi voor de show van vanavond. "Op deze plaat wilde ik het gewoon écht houden", zegt Mac. "Dat is het. En het voelt goed aan, vind ik zelf. Dus misschien zullen andere mensen het dan ook leuk vinden. De nummers zijn persoonlijker voor me, maar als er iemand luistert die mijn verhaal niet kent, zou die dat toch niet door hebben. Het is vaag genoeg om misschien niet te snappen waar ik het over heb, maar je voelt dan alsnog wat ik bedoel. Dat is nog een van mijn levenslessen wat betreft het schrijven van liedjes: houd het simpel, idioot!" MacDeMarco gaat in het najaar op tour en speelt dan tweemaal in Nederland. De show in Paradiso is uitverkocht, maar een dag eerder op woensdag 29 november staat hij in TivoliVredenburg en daar zijn nog wel kaarten voor.