Waarom heb ik alleen maar vrouwen als vrienden?

Ik scrol door mijn recente iMessages. Eentje is van een vriendin die vertelt met welke van mijn voormalige klasgenoten ze op dat moment in bed ligt. Een andere is een keten van die memes waarbij iemand op Facebook iemand vindt die, pak 'm beet, Hoo Chafan heet en dan een berichtje stuurt met "één, twee, drie, vier, Hoo Chafan, Hoo Chafan." Maar de eerste vijftien berichten zijn allemaal van vrouwen.

Ik weet dat mannen die vooral vrouwen als vrienden hebben vaak met argwaan worden bekeken. In de jaren negentig werd het langzaam oké voor een-van-de-jongens-vrouwen om voornamelijk mannelijke vrienden te hebben, omdat ze van bierdrinken en scheten laten houden. Dankzij televisieseries als Will & Grace zijn we ook gewend geraakt aan het stereotype van de homoman en zijn beste vriendin, maar een heteroman die voornamelijk vriendinnen heeft – daar is geen term voor, geen stereotype waar je op kan leunen.

Daardoor gaan mensen er vaak vanuit dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen vooral een dekmantel zijn voor romantische verlangens. Volgens een onderzoek dat vorig jaar werd gedaan, denkt 63 procent van de ondervraagden dat er meestal achterliggende seksuele bedoelingen zijn bij man-vrouwvriendschappen, en van die mensen denkt 61 procent dat de man waarschijnlijk degene is die gaat proberen om van de vriendschap iets meer te maken.

Ik ben een heteroseksuele man die voornamelijk bevriend is met vrouwen, en ik vraag me al erg lang af waarom dat zo is. Het is niet, zoals 63 procent van jullie denkt, omdat ik stiekem met ze wil neuken. Ik weet altijd heel zeker wie ik aantrekkelijk vind, en ik ben er erg slecht in om dat stil te houden. Ik zou het nog geen vijf minuten uithouden in een nepvrienden-die-eigenlijk-verliefd-zijn-op-elkaar-situatie. De enige keer dat dit me overkwam duurde het drie dagen, en eindigde het ermee dat we stonden te tongen bij een Burger King.

Dat ik vooral vrouwen als vrienden heb, is niet eens een bewuste beslissing. Het is soms zelfs een nachtmerrie, als je probeert om evenveel mannen als vrouwen bij elkaar te krijgen voor een etentje, of als iedereen in de wc drugs aan het gebruiken is zonder jou. Toch merk ik dat ik automatisch in vriendschappen met vrouwen beland. Het gebeurt nu zo vaak, dat ik precies weet hoe het gaat. Deels denk ik dat het komt doordat ik veel dingen leuk vind waar vrouwen ook van houden: roddelen over beroemdheden en de muziek van Ariana Grande. Maar het is meer dan dat. Ik ga gewoon in de houding zitten, schouder aan schouder, geen oogcontact, iemand van werk vertelt me over iets schandaligs dat ze in het weekend heeft gedaan, ik stel af en toe een vraag en spreek een oordeel uit, en bam, weer een vriendin erbij.

Het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben in "mannendingen". Het duurde wat langer voordat ik voetbal begon te waarderen dan de meeste mannen, maar ik heb wel andere manvriendelijke interesses: televisie, graphic novels, gokken, hiphop, en – misschien wel de belangrijkste – vrouwen. Ik maak graag kinderachtige grappen, en word regelmatig dronken genoeg om luidkeels Dakota van de Stereophonics te zingen op weg naar huis. Ik denk echt dat ik alle elementen in me heb van een normale, moderne man.

Het is niet eens dat ik slecht ben in vrienden zijn met mannen. Ik heb een paar extreem goede vrienden, waarmee ik een huis heb gedeeld, die ik heel vaak zie, en die ik, in de woorden van Rihanna, zou sms'en in een crisis. Maar ik weet ook gewoon niet hoe ik nieuwe vrienden moet maken. Ik kan me geen moment in mijn volwassen leven herinneren waarop ik naar de kroeg ben geweest met alleen maar mannen. Sinds de middelbare school ben ik altijd al zo geweest – ik heb een of twee echt goede vrienden, en dan heel veel vriendinnen.

Ik weet ook niet echt hoe dat hoort te gaan. Hoe ontstaat een man-manvriendschap? Neem mijn vriend Iain van werk. Ik mag Iain graag, ik zou graag meer met hem omgaan. Maar wat moet ik dan doen – vragen of hij mee uit eten wil? "Hoi, Iain, heb je gehoord over dat leuke nieuwe tentje? Laten we vrijdag rond acht doen – of ik kan gewoon thuis iets voor ons koken als je wil? En misschien kunnen we daarna Anomalisa kijken?" Iain zal beleefd 'nee' zeggen en me eraan herinneren dat hij een vriendin heeft.

Het mannenalternatief is om gewoon de kroeg in te duiken. Maar wat doe je als je daar eenmaal bent? Na één drankje met een vriendin heb ik het gevoel dat we in de intiemste details van mijn en haar leven kunnen duiken, de pijlers waarop onze relaties en onzekerheden en angsten rusten. We kunnen genadeloos roddelen over wie wat in wie heeft gestoken, wie er uit elkaar zijn, de nieuwe stelletjes, en dat dan analyseren alsof het een nieuwe kabinetsformatie is.

Maar dat kan je niet echt doen met een man. Je kan praten over wie er met wie heeft geneukt, maar de roddels belanden gewoon op de tafel en geen van jullie wil ze oppakken. Er is geen nabeschouwing, geen diepgravende analyse. "Woah, echt? Dat is gek," zullen ze misschien zeggen als je geluk hebt. En over serieuzere relaties praten is nog erger. Ik praat met andere mannen over relaties op dezelfde manier als ik dat met mijn ouders doe: ongemakkelijk en zo kort mogelijk. Wat moet ik doen – in de ogen van een andere man kijken en zeggen: "Weet je, ik dacht dat zij erg gesloten was, maar toen realiseerde ik me dat het aan mij ligt, dat ik degene ben die zich niet openstelt"? Je kan dat niet doen bij iemand die Bob heet.

Ik weet dat normale mannen die normale mannenvriendschappen hebben dat niet echt doen. Ze gaan naar een kroeg met een groep mannen en spelen pool en staan een beetje te hangen tegen de bar en, als het echt een wilde avond is, belanden in een dom kroeggevecht. Maar ik ben tot nu toe nooit deel geweest van een vriendengroep, en ik zie niet echt een makkelijke manier om een nieuwe vriendengroep te vinden, en ik weet ook niet zeker of ik dat wel wil. Het lijkt gewoon me gewoon zo'n zinloze besteding van m'n tijd in vergelijking met intensieve gesprekken over relaties, liefde en het leven.

De enige manier waarop ik nu nog nieuwe mannelijke vrienden maak, is wanneer mijn vriendinnen een relatie met ze krijgen. En dat is ideaal: het is een soort lopende band van gasten waarmee ik wel moet omgaan, maar die ik na een tijdje altijd enorm begin te waarderen voor het sporadische gesprek over wedstrijduitslagen en nummers van Leonard Cohen.

Maar ik ben vooral blij dat ik de vriendinnen heb die ik heb. Ik vind het prettig dat vriendinnen, tenminste de vriendinnen die ik heb, treffende inzichten kunnen bieden in mijn leven, en dat ik hen gerust kan stellen over hun onzekerheden en problemen. Ik waardeer de manier waarop ze hun levens leiden als avonturiers in plaats van procesmanagers. Ik hou van de manier waarop ze oprecht gemeen kunnen zijn. En ja, ik hou ervan dat zij net zoveel als ik willen praten over de nieuwe single van Ariana Grande en knappe meisjes op Instagram.