Bagels en witvissalade met Aziz Ansari

Ergens in 2008 begon de website AzizIsBored.com door te verwijzen naar AzizAnsari.com, een site die veel meer rechttoe rechtaan was. Oude namen van websites kunnen je iets vertellen over hun makers, in dit geval de acteur en comedian Aziz Ansari. Toen hij AzizIsBored.com registreerde in 2005 was Ansari zijn marketingstudie aan de Universiteit van New York aan het afronden en liep hij openmicavonden in de stad af. Sindsdien is hij een van de populairste stand-ups en acteurs van Amerika geworden, verkoopt hij door het hele land theaters uit, en speelde hij zeven seizoenen lang in de succesvolle serie Parks and Recreation. In het afgelopen jaar verscheen Modern Romance, een populair-wetenschappelijk boek over relaties in het digitale tijdperk, heeft Aziz twee keer op dezelfde avond Madison Square Garden uitverkocht, is hij op tour geweest met Amy Schumer, en ging zijn eigen serie Master of None in première op Netflix. Het lijkt er dan ook op dat de 32-jarige comedian zich niet langer verveelt. Aziz Is Really Busy komt waarschijnlijk dichter in de buurt.

Een paar dagen voordat Master of None uitkwam, ontmoette ik Aziz voor een lunch bij een bageltentje in SoHo, waar de serveerster hem begroette als een oude bekende. Hoewel Aziz nu in Manhattan woont, wordt er in de media veel geschreven over zijn jeugd in South Carolina. Ik groeide zelf ook op in de conservatieve staat als het kind van Aziatische immigranten. Ik wilde weten hoe het voor hem was om op te groeien in Bennettsville, een stadje met negenduizend inwoners, waarvan minder dan een half procent van Aziatische komaf. "Het was vreemd," zei hij. "Maar ik had nooit ergens anders gewoond, en ook geen referentiekader om in te schatten hoe vreemd het was. Ik was de enige allochtoon; er zaten alleen maar witte kinderen op mijn school. Mensen vragen me altijd: 'Waren ze racistisch?' En dan antwoord ik: 'Nee, niet echt.' Ik bedoel, af en toe wel, maar het was nooit echt gemeen. Niet zo gemeen als de gestoorde verhalen die vrienden me weleens verteld hebben."

Dat was niet het antwoord dat ik verwacht had, gezien mijn eigen ervaringen in South Carolina. In mijn beleving was het een erg vijandige plek, meer zoals Ansari de staat omschrijft in zijn genuanceerde maar onomwonden stand-up. Ik vroeg of opgroeien als buitenstaander zijn zienswijze als een comedian had gevormd, en Ansari antwoordde: "Zo voelde het niet toen ik daar woonde. Dat ik een Indiase gast uit South Carolina ben, werd nooit gezien als iets bijzonders, tot ik naar New York kwam. Het was nooit een issue in South Carolina; dat wordt er nu pas van gemaakt."

Nadat de serveerster een stapel schaaltjes en borden naar onze tafel had gebracht – met onder andere witvissalade, dungesneden tomaten, komkommer en rode ui, en een mandje met bagels – stelden we onze broodjes samen en spraken we over de oorsprong van zijn show. Als het semi-autobiografische personage Dev, een niet al te succesvolle Indiaas-Amerikaanse acteur uit New York, brengt Ansari in de serie zijn dagen door zoals veel dertigers: hij heeft dates, gaat naar bruiloften, drinkt koffie met vrienden, maakt pasta voor z'n vriendin (gespeeld door Noël Wells), probeert een betere band op te bouwen met zijn ouders, en probeert verder te komen in zijn carrière. Kortom, hij is een veelzijdig personage dat toevallig ouders heeft die uit India komen.

Kelvin Yu, Lena Waithe, Ravi Patel, en Eric Wareheim – "de excuusblanke in mijn vriendenkring," zoals Ansari tegen Jimmy Fallon zei – spelen de vrienden van Dev. De cast is een verademing na de lelieblanke werelden van vergelijkbare komedies die zich afspelen in New York, zoals Girls, Seinfeld en Friends, waarin vrijwel geen gekleurde acteurs voorkomen. Anzari en Alan Yang, een scriptschrijver voor Parks and Recreation, schreven de serie samen. In de eerste instantie wilden ze "gewoon een goede show voor volwassenen maken" maar toen ze begonnen te schrijven, realiseerden ze dat ze in een unieke positie waren om verhalen te vertellen over persoonlijke ervaringen die je maar weinig op tv ziet, zoals ze deden in de aflevering Parents, die draait om de kloof tussen immigranten en hun kinderen die in Amerika zijn geboren, en waarin Devs ouders gespeeld worden door de echte ouders van Ansari.

"Geen enkele serie waarin een witte gast de hoofdrol speelt gaat een aflevering maken als Indians on TV," zei Ansari over de aflevering die gaat over racistische stereotypes en discriminatie in de media. Hij vertelde over een paneldiscussie waar hij in zat met de maker van Empire, Lee Daniels. "Zwarte mensen haten het als witte mensen voor zwarte mensen schrijven," zei Daniels tegen het publiek. "Het is zo beledigend." "Ik vond dat erg herkenbaar, omdat het vaak net niet klopt," zei Ansari.

Voor Master of None werkte hij nauw samen met Waithe om het personage van Denise, een zwarte lesbienne waar Dev mee bevriend is, te ontwikkelen. "[Lena] heeft echt geholpen om ervoor te zorgen dat alles klopte, en er zitten dingen in die ik zonder haar hulp niet had kunnen schrijven. Ik probeer me altijd erg bewust te zijn van dat issue met alle personages." Dat een serie die zo'n diverse afspiegeling van de maatschappij is als Master of None bestaat, wordt door sommigen gezien als bewijs dat de tv-wereld aan het veranderen is, dankzij shows met gekleurde makers en acteurs, zoals Empire, Key and Peele, The Mindy Project, en Fresh off the Boat. Toch is Ansari niet overtuigd. "Weet je wat het is," zei hij bij een panel van Entertainment Weekly in oktober, "meer dan de helft van alle programma's gaat nog steeds over witte mensen."

Ansari vertelde dat hij het erg belangrijk vond dat Brian, het personage dat gespeeld wordt door Yu, klopte. "Aziatische mannen hebben het zwaar in films en op televisie. Dat is iets wat Alan altijd zei: 'Denk je dat alles in orde is? Wanneer heb je voor het laatst een Aziatische gast iemand zien zoenen?' Dat gebeurt eigenlijk pas de afgelopen paar jaar." "Ze hebben nooit seks met iemand aan het einde van die films," zei hij lachend. In Master of None gebeurt dit wel.

Seks speelt ook een rol in de stand-up van Ansari, in de vorm van zijn alter ego Randy (of zoals Ansari hem noemt: Raaaaaaaandy, "met acht a's") een onuitstaanbare corpsbal die opschept over prestaties als onderwater beffen en gepijpt worden in een iglo. Maar Dev lijkt helemaal niet op Randy, of het personage waar Ansari beroemd mee werd, Tom Haverford, de flirterige ambtenaar die hij speelde in Parks and Recreation. Devs kijk op seks en relaties lijkt meer op die van Ansari zelf. In zijn Live at Madison Square Garden-comedyspecial praat Ansari over hoe vaak vrouwen lastiggevallen worden door mannen – vrijwel de hele dag door.

Dit komt ook terug in de aflevering Ladies & Gentlemen. De aflevering laat het contrast zien tussen de angstaanjagende tocht naar huis na een avondje stappen van een vrouwelijk personage en de vrolijke wandeltocht van Dev en Arnold, die in het donker naar huis slenteren terwijl op de achtergrond Don't Worry, Be Happy speelt. Master of None laat zien hoe je maatschappelijk geëngageerde komedie maakt, en hoe je gewoon een fatsoenlijk mens kan zijn – maar ook dat is niet altijd even makkelijk.

"[Dev] heeft dit soort dingen voor het grootste deel wel voor zichzelf uitgevogeld," vertelde Ansari me. "Maar het is nog steeds eng. Je hebt zoiets van: 'Oké, dit is blijkbaar wie ik ben als volwassene.' Je keuze om te trouwen of een kind te krijgen verandert je hele leven. Onze generatie heeft zoveel mogelijkheden, maar vindt het moeilijk om keuzes te maken. Als je in de dertig bent moet je eindelijk echt die keuzes gaan maken."

De juiste keuzes maken in een wereld vol met opties is ook een belangrijk thema in Modern Romance. "Dit is historisch gezien een uniek moment," schrijven Ansari en de psycholoog Eric Klinenberg. "Niemand heeft ooit meer keuzes gehad als het om de liefde gaat… Hoe kan iemand ooit zeker weten dat ze de juiste keuze hebben gemaakt als er zo veel opties zijn?"

Deze vraag speelt ook een belangrijke rol in Master of None. De personages raken constant verstrikt in de keuzes die ze moeten maken: of ze wel of niet naar Nashville gaan voor een eerste date, of ze uit elkaar moeten gaan of juist moeten settelen, of ze een racistisch accent moeten opzetten om een rol te krijgen, waar ze taco's moeten halen. Master of None neemt de tijd om deze keuzes te overdenken dankzij de geduldige en naturalistische stijl van de serie. "We hebben ons laten inspireren door van die jarenzeventigfilms waarbij alles wat meer tijd krijgt om zich te ontwikkelen," legde Ansari uit. "Ik heb het idee dat alles tegenwoordig zo snel moet. Wij wilden het wat vertragen," zei hij, terwijl hij namen noemde als Woody Allen, Hal Ashby, The Heartbreak Kid, en The Graduate als inspiratiebronnen. Hij complimenteerde de Before-triologie van Richard Linklater om de "natuurlijk klinkende dialogen."

Terwijl we de laatste happen van onze lunch opaten, keerde het gesprek terug naar de aflevering Indians on TV. Die begint met een montage van Indiase karikaturen in de media, van Ashton Kutcher die met een oranje geschminkt gezicht chips aanprijst tot die gast die apenhersenen eet in Indiana Jones. Daarna zien we Dev en Ravi auditie doen voor een rol als taxichauffeur. Tijdens de auditie worden ze gevraagd om een accent op te zetten. Ravi, die wordt gespeeld door Patel, vindt het prima, maar Dev protesteert en krijgt de rol niet. Een tijdje later azen ze allebei op een rol in dezelfde sitcom, maar dan wordt ze glashard verteld: "Er kunnen er niet twee zijn."

"Wat ik zo goed vind [aan die aflevering is dat] het de hele tijd een punt maakt," zei Ansari. "De aflevering laat zien dat het niemand wat interesseert. De etniciteit van de personages maakt niet uit, zolang het oprecht en grappig en goed is." Wat Master of None zo sterk maakt zijn dit soort momenten, waarbij je voelt dat er een grappige maar rake waarheid in de scenario's doorschemert, een soort persoonlijke getuigenis. Op hun best bieden deze momenten iets dat doet denken aan het hilarische maar pijnlijke sociaal commentaar van Chris Rock en Louis CK, twee comedyhelden van Ansari, maar zijn ze ook origineel in de manier waarop ze immigrantenverhalen en culturele issues zoals genderongelijkheid en stereotypes in de media met elkaar verweven.

"Die openingsscène waarin ik auditie doe, dat is zoals het echt gaat," vertelde Ansari toen we klaar waren met eten. "Je gaat naar een auditie en dan zie je allemaal Indiërs daar, en dan heb je zoiets van: 'Oh, ik snap het al. Ik weet al wat dit gaat worden.' En [wanneer] iemand je vraagt om een auditie te doen met een accent, dan is dat altijd een ongemakkelijk moment. En dan moet jij beslissen of je het doet of niet. Sommigen hebben er geen problemen mee, anderen wel. We hebben geprobeerd om alle perspectieven te laten zien."

Toen we vertrokken uit het restaurant, kwam Ansari een vriendin tegen, een goedgeklede Aziatisch-Amerikaanse vrouw van ongeveer zijn leeftijd. Ze stonden ook met elkaar te praten voordat we gingen lunchen, en ik had mijn excuses aangeboden voor het storen. "Oh, maak je geen zorgen," had ze geantwoord. "Ik zie hem vaak genoeg." Hopelijk zal het succes van Master of None ervoor zorgen dat wij in de toekomst hetzelfde kunnen zeggen over Ansari.