Als je een steak van 250 gram eet, consumeer je ook ongeveer 4.000 liter water. Het grootste deel van dat water zit namelijk in het bevochtigen van de drie vierkante meter maïs of graan waar de koe, van je steak van 250 gram, zich mee voert. Een steak geserveerd met salade en friet is absoluut een smakelijke maaltijd, maar het is niet de beste manier om eiwitten binnen te krijgen. Vooral als je er rekening mee houdt dat onze planeet er elk jaar 83 miljoen mensen bij krijgt, die allemaal eiwitten willen eten.
Advertentie
Maar er is een oplossing. Voedselwetenschappers noemen het entomofagie, een ingewikkelde term voor het eten van insecten. Ze zeggen dat een stevig insectendieet onze groeiende bevolking zou kunnen voorzien van dezelfde eiwitten, vetten, aminozuren, vitaminen en mineralen als traditioneel vee, zonder de natuurlijke hulpbronnen overmatig te belasten.De Verenigde Naties hebben een belangrijke rol gespeeld in deze push, waarbij entomofagie in 2013 in de krant verscheen als populair door het artikel: “Edible insects: future prospects for food and feed security.” Het artikel werd 2,4 miljoen keer gedownload in slechts 24 uur, en zoals je je misschien nog wel herinnert, was 2013 een groots jaar voor mensen die dingen zeiden als "blijkbaar zullen hamburgers gemaakt worden van sprinkhanen in de toekomst."Maar nu, vijf jaar later is dat nog steeds niet het geval. Alle ecosystemen ter wereld zijn in hun slechtste staat terwijl er ondertussen weer een half miljard mensen is bijgekomen. En nog altijd eet niemand insecten, wat me doet afvragen: is een insectendieet echt een oplossing?Ik besloot om het uit te proberen.
Voorbereiding
Advertentie
Maandag
Advertentie
Omdat ik hulp nodig had nam ik contact op met professor Arnold Van Huis, 's werelds bekendste expert op het gebied entomofagie, en co-auteur van het eerder genoemde VN-artikel. Ik was eerlijk tegen Van Huisabout over mijn angst voor insecten, en hij verzekerde me dat de meeste mensen meer geneigd zijn tot het eten van insecten wanneer ze niet als zodanig herkenbaar zijn. "Er zijn nogal wat studies over de houding van consumenten geweest, en die studies wijzen op een paar dingen zoals het verstoppen van insecten in producten als brood, noedels of pasta's," vertelde hij me via Skype.Maar hij gaf toe dat het een hele uitdaging was om al mijn veganistische hulpmiddelen op het vlak van eiwitten, zoals tofu en peulvruchten, te vervangen door beestjes. "Maak er geen snack van," beval hij aan. "De uitdaging is om het in te zetten als basisvoedsel."Later op de avond, warmde ik mijn lunch nog een keer op, en de roerbakschotel van larven was niet meer zo verschrikkelijk. Hun harde lichamen voegden een sjalot-achtige textuur toe aan de maaltijd, maar ik kreeg maar een half bord op omdat ik hun ogen naar me zag staren. Ik werd ook paranoïde over het vast komen te zitten van een pootje tussen mijn tanden en ging toen naar bed, terwijl ik me een grote mislukking voelde.
Dinsdag
Advertentie
Zarbos vertelde me dat ze eerst krekels als hoofdingrediënt serveerden in een van hun salades, maar ze maakten er een bijgerecht van omdat het niet verkocht. Blijkbaar zeiden klanten dat ze zouden terugkomen om het te proberen, om dat vervolgens nooit te doen. Gek genoeg ontdekte Zarbos dat kinderen onder de twaalf jaar wel fan waren van de krekels. “We kwamen erachter dat kinderen er echt voor open staan, misschien omdat ze insecten in hun hoofd niet als iets slechts ervaren,” zei hij.
Die avond bekeek ik mijn avondeten als een wedstrijd. Als een twaalfjarige insecten kon eten, waarom zou ik het dan niet kunnen? Dus ik at wat vogelspinnen, en hoewel de twee spinachtigen, met de grootte van een vuist de meest intimiderende insecten ooit waren, smaakten hun lichamen leerachtig, taai en onmiskenbaar gastronomisch.Geen van mijn huisgenoten kon trouwens kijken naar mij terwijl ik de vogelspinnen opat, wat een beetje irritant was. Ze eten allemaal regelmatig vlees, maar ze walgden van vogelspinnen. Waarom?
Woensdag
Advertentie
Weer kon ik er maar de helft van binnen krijgen. Uiteraard werd ik boos en vroeg ik mezelf af wat me tegenhield om het op te eten? Waarom kon ik geen eenvoudige smoothie opdrinken? Ik was al vijf jaar veganist maar ik kon een simpele krekelshake niet aan?
Misschien lukte het me wel met iemand die mijn hand vasthield. Dus ik overtuigde mijn vriendje om krekelbeignets met me te eten, gemaakt van verwerkte groenten en krekels. En ook al waren de burgers slap, doordat ik hem de burger zag opeten voelde ik me meer op mijn gemak. Ik slaagde erin de helft van de hamburger te eten voordat hij zich plotseling misselijk voelde. Toen voelde ik me ook misselijk.Het niet kunnen opeten van al het voedsel dat ik had bereid, maakte me ook van streek op een ethisch veganistisch niveau. Vóór het dieet zorgde ik dat alles op was - ik likte letterlijk kommen en messen in restaurants af - omdat ik dacht dat het voedsel beter af zou zijn in mijn maag dan in de vuilnisbak. Maar nu schonk ik deze smoothies van een tientje in de afvoer zonder erbij stil te staan. En als iemand die van dieren houdt en iedereen berispt omdat hij vlees eet, sloeg het nergens op.
Donderdag
Advertentie
Ik sloeg de lunch over, en ging, nog altijd vol zelfvertrouwen ,rechtstreeks over op het avondeten. Maar die avond maakte ik tortilla's met Mexicaanse sprinkhanen, toen ik een blonde haar ontdekte die in de verpakking zat. Terwijl ik me dus al niet lekker voelde leken de kapellines – een zeer grote en zeer intimiderende bruine sprinkhaansoort – nu gevaarlijk en onhygiënisch. Dus wederom ging alles naar de vaantjes en had ik weer een jankmoment in de keuken.Interessant genoeg had professor Van Huis me verteld dat insecten een stukken veiligere maaltijd zijn dan vee. Varkens staan een stuk dichter bij de mens, legde hij uit. "Als ze ziekteverwekkers hebben, betekent dit dat hun ziekteverwekkers gevaarlijk kunnen zijn voor de mens." Dus ik herinnerde mezelf eraan dat sprinkhanen taxonomisch te ver van ons af staan om een pathogene bedreiging te zijn, en dwong mezelf de tortilla op te eten. Maar toen kotste ik hem uit en barstte ik weer in huilen uit.
Vrijdag
Advertentie
Die namiddag ging ik naar mijn dokter. Maar in de wachtkamer vulde ik mijn telefoonnummer in waar ik mijn achternaam moest opschrijven, en mijn vriend en mijn huisgenoten merkten dat ik bleek was en veel fronste. Ik vroeg mijn huisarts Dr. Lisa Whitmarsh of ik dood zou gaan. Ze vertelde me dat ik niet zou sterven, maar gaf me een waarschuwing. "Als je dit dieet langere tijd volhoudt, kan het aanzienlijke schade aanrichten." Ze zei dat de schade te maken had met mijn gewichtsverlies – ik was binnen vier dagen bijna een kilo afgevallen – en dat ik wispelturig en gefrustreerd was omdat ik geen energie had.Wat ik had geleerd was dat de voedingswaarde van een insect niet uitmaakt als je het ‘m niet naar binnen krijgt. Ik had ook ontdekt dat het gemakkelijker was om honger te verdragen dan de gedachte aan insecten te moeten eten.
Zaterdag
Advertentie
Een argument van de vleesindustrie is dat het slachten van één koe tientallen mensen voedt. Maar als we de honger van een persoon met insecten willen stillen, moeten we er duizenden doden. Voor mij voelt dit aan als een ethische valkuil.Maar het was zaterdagavond en mijn kamergenoot had een etentje gepland. Terwijl zij een simpele spaghetti aten, probeerde ik mijn pasta met larven in tomatensaus op te eten. Ik voelde me geïsoleerd. Een van de fijne gasten, Lauren, vertelde me bemoedigend dat de maden op kappertjes leken, maar ik eindigde weer in tranen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat dit misschien hetzelfde was als voor een veganist die voor de eerste keer tofu eet, maar een van mijn huisgenoten herinnerde me eraan dat tofu niet smaakt als een uitgedroogde worm.