Waarom jonge mensen ondanks alles naar illegale feestjes gaan

Vandaag is een treurige dag voor alle mensen die normaal gesproken het hele jaar naar de festivalzomer toeleven. Lowlands, voor velen het hoogtepunt van het seizoen, zou op dit moment in volle gang zijn geweest. Duidelijkheid over wanneer festivals wél weer kunnen plaatsvinden, blijft voorlopig nog uit. Wanneer er een vaccin tegen het coronavirus is, meldde het kabinet een tijdje geleden. Voor nu geldt: er mogen enkel grote evenementen plaatsvinden in de buitenlucht, mits er gewerkt kan worden met een reservering, een gezondheidscheck en een vaste zitplaats. Voor de meeste festivals is dat geen optie.

Nachtclubs zouden op 1 september weer open mogen als de ontwikkelingen rondom corona dat toelaten,  maar premier Rutte zei deze week in een persconferentie dat hij hier niet optimistisch over is.

Ondertussen lees je steeds meer over illegale feesten in de buitenlucht, en vooral hoe deze opgedoekt worden. Denk hierbij niet aan een groepje vrienden dat in een park hangt met een paar flessen wijn, maar aan een bescheiden rave die is uitgerust met speakers, lichten en eventueel een lading lachgastanks. Jongeren hebben door de coronamaatregelen lang opgesloten gezeten en zijn er ondanks het besmettingsgevaar “klaar mee”.

De redenen om naar zo’n evenement te gaan verschillen enorm. De een heeft gewoon enorm veel zin in een feestje, voor de ander is het nachtleven de enige plek waar ‘ie zichzelf kan zijn. We spraken vijf mensen die nog regelmatig naar een illegale rave gaan. “Hoe slecht de cijfers ook zijn, feestjes nooit zullen verdwijnen. Mensen hebben dit nodig, vooral in een nare en onzekere periode als deze.”

Ik vind het belangrijk dat mensen blijven raven, ook al is er een pandemie gaande. Niet alleen om economische redenen, trouwens. Als er geen raves zijn, kunnen we onze frustratie niet uiten door lekker los te gaan en te genieten van elkaar. Juist in tijden van crisis hebben mensen er behoefte aan om bij elkaar te komen. Als je dat verbiedt, maak je mensen alleen maar ongelukkig. Ik voel me ook niet onveilig op zo’n feestje, ik probeer me altijd strikt te houden aan die anderhalve meter. Maar als je een pilletje popt en een lijntje neemt, verdwijnt dat natuurlijk weer.

Ik vind dat het de taak is van de overheid om feesten weer toe te laten. Ouderen of mensen met een zwakke gezondheid moeten dan maar thuis blijven. Er moeten gewoon heldere richtlijnen komen. Het grote probleem is namelijk dat alles erg onduidelijk is voor jongeren. Je kunt het ze niet kwalijk kan nemen dat ze toch naar buiten gaan om te feesten.

In het begin van de pandemie hield ik me goed aan de regels, op enkele kleine afstudeerfeestjes na. Maar na een tijdje merkte ik dat ik mijn energie toch ergens kwijt moest. Uiteindelijk heb ik besloten om naar Berlijn te gaan om daar te feesten. Daarna heb ik me laten testen en ben ik tien dagen lang in quarantaine gegaan. Wanneer ik te horen krijg dat iemand die op een feest was waar ik ben geweest positief getest is, blijf ik ook thuis. Ook in Nederland ga ik naar semi-legale raves, meestal georganiseerd door vrienden. Trouwens: alle terrassen, het strand en vliegtuigen zitten ook vol. Daar houden mensen ook geen anderhalve meter. Waarom zou je dan niet uit mogen gaan? Omdat niemand weet hoe lang deze situatie nog zal duren probeer ik toch zo goed mogelijk te genieten. Sinds mijn moeder overleden is, realiseer ik me dat elk moment kostbaar is.

Hoewel ik nu dus naar illegale raves ga, vind ik het geen ideale oplossing. Er is geen controle, geen beveiliging of awareness team – dat zijn mensen met wie je kunt praten als je je onveilig voelt– op die illegale feesten, dus een safe space zijn ze ook niet meer. Goede clubs gaan ten onder, omdat de overheid het clubleven niet relevant lijkt te vinden. Ik grap soms dat de beleidsmakers misschien zelf eens een pil erin moeten klappen en een inclusieve clubnacht moeten bezoeken, om te beseffen hoe belangrijk het is om even die vrijheid van het clubleven te voelen.

Sommige mensen gaan op vakantie in propvolle vliegtuigen, maar ik doe dit. Zulke evenementen maken mijn zomer. Ik heb veel thuis gezeten de afgelopen maanden, het was tot nu toe best een saaie periode.

De besmettingscijfers lijken de verkeerde kant op te gaan, maar ik vraag me af in hoeverre dat mijn verantwoordelijkheid is. Als je kijkt naar hoe het strand er de afgelopen tijd bij ligt, heb ik het gevoel dat ik best wel verantwoordelijk ben geweest. Sterker nog: ik vind dat er een groot verschil is tussen al die mensen die in een propvolle trein naar Zandvoort gaan zitten en mijn strak geplande uitje met vrienden.

Ook dat sluimerende gevoel van onzekerheid speelt een grote rol bij mijn keuze toch te gaan feesten: ik weet niet wanneer we weer naar buiten kunnen. Wie weet gaat dit nog jaren zo door. Daarbij zijn er ook mensen overleden in mijn omgeving aan corona. Het feit dat je een lange tijd ziek kan zijn, is voor mij ook een reden om zo nu en dan, op een veilige manier, te genieten van mijn leven,.

De maand daarvoor was ik al uitgenodigd, maar omdat ik fysiotherapeut ben vond ik het op dat moment nog niet kunnen. Een maand later waren de cijfers veel beter en dacht ik: fuck it, dit kan wel weer. Ik had gewoon zin in feesten, zo simpel is het. Ik ben toen ook naar Italië geweest op vakantie met het vliegtuig.

Toch zou ik nu niet zo snel meer naar een rave gaan. Verschillende vrienden van me hebben corona opgelopen op een feestje. De cijfers lopen op en als ik besmet zou raken kan niet meer werken. Daar heb ik niet zo’n zin in.

Ik ben me ervan bewust dat ik een risico neem. Je hoopt dat mensen hun verantwoordelijkheid nemen, en niet komen feesten als ze symptomen hebben, maar soms doen ze dat toch. Ik hoor steeds meer verhalen van mensen die besmet raken op een rave. Toch denk ik dat, hoe slecht de cijfers ook zijn, feestjes nooit zullen verdwijnen. Mensen hebben dit nodig, vooral in een nare en onzekere periode als deze.

*Deze namen zijn gefingeerd, de echte namen zijn bij de redactie bekend.