Deze Japanse badhuizen zijn stiekem luxe bordelen

In de rosse buurt van Tokio zijn bordelen net een soort restaurants met schreeuwerige menukaarten bij de ingang. Er lopen mannen op straat met grote, gelamineerde kaarten waarop alle prijzen vermeld staan – de kyakuhiki, worden ze ook wel genoemd. Je kunt onder andere kiezen voor een binta, een klap in je gezicht, of hizamakura, waarbij je op de schoot ligt van een sekswerker, maar je kunt ook oraal bevredigd of afgetrokken worden.

Een ding is alleen nooit een optie: honban, oftewel vaginale geslachtsgemeenschap. Dat is namelijk verboden sinds de antiprostitutiewet in 1958 werd aangenomen. Een sekswerker zegt dat het als onbeschoft wordt gezien als je er alleen al naar vraagt. “En het is ook gewoon dom, want als je daarnaar op zoek bent kun je ook gewoon naar een sōpurando.”

Een sōpurando of ‘soapland’, wat letterlijk ‘zeepland’ betekent, is de naam die wordt gebruikt voor badhuizen die in de praktijk bordelen zijn. Daar is van tevoren helemaal niet duidelijk welke diensten er worden aangeboden – wat er in de privékamers gebeurt weten alleen de klant en de sōpu-jyō, de ‘zeepmeisjes’.

Yasuo, een bouwvakker die vooral ‘s nachts werkt in Yoshiwara, een buurt in Tokio met veel soaplands, legt uit dat klanten in eerste instantie voor een bad en een zeepmeisje betalen, en daarna kopen wat ze willen. In de meeste gevallen is iedere vorm van seks mogelijk.

Soaplands hebben een hoge status in de Japanse seksindustrie en zijn over het algemeen vrij duur. Er komt veel inspanning en zorg kijken bij het badgedeelte. “Er komen vooral rijke mannen, die na een zware dag werken willen ontspannen,” zegt Yasuo. Klanten betalen meestal zo’n 30.000 yen (ruim 240 euro) voor het bad, en dat gaat rechtstreeks naar de eigenaren van het badhuis. Wat er daarna gebeurt en voor welke prijs hangt af van de sekswerker, maar het is vaak twee tot drie keer zo duur als het bad. Dit geld gaat naar de sōpu-jyō zelf.

Soaplands mogen dan legaal opereren als privébadhuizen, iedereen weet dat je voor penetratieve seks kunt betalen – ondanks dat dat verboden is. Zoals dat wel vaker gaat met verboden activiteiten is het belangrijk dat je er niet over praat of naar vraagt, maar deze ongereguleerde business wordt ook mogelijk gemaakt door een maas in de wet. Zodra het badgedeelte erop zit en het zeepmeisje komt, worden ze geacht een jiyū ren'ai aan te gaan, oftewel een vrije liefdesrelatie. Zolang beide partijen beamen dat ze verliefd zijn, is alles wat ze doen volstrekt legaal – dus ook liefde in ruil voor cash.

Er komt wel een hoop oefening en expertise bij dit werk kijken. Zoals zeepmeisje Aya omschrijft, moeten de vrouwen allereerst de kunst van het erotische bad tot in de puntjes beheersen. Zo is er een handeling waarbij ze de klant masseren met lotion die verdund is met heet water. Of ze gebruiken de ‘dirty chair’ – een soort opengewerkte douchestoel die toegang biedt tot het volledige onderlichaam van een man.

Omdat er zoveel bij komt kijken is het niet makkelijk om een baan te krijgen bij een soapland. Sekswerkers moeten eerst een trainingsperiode doorlopen – ongeacht of ze ervaren zijn of niet. De meeste instructies krijgen ze via handleidingen of dvd’s, maar afhankelijk van de vestiging kunnen ze ook gevraagd worden om dat wat ze geleerd hebben, te demonstreren op mannelijke werknemers. De selectieprocedure is heel competitief, omdat veel sekswerkers mikken op een plek bij de beter betalende bordelen.

Wat je precies moet doen, verschilt per plek in de hiërarchie. Vrouwen die werken in de luxere kōkyu-ten moeten ongeveer twee à drie uur met iedere klant doorbrengen. Soms moeten ze ook bereid zijn om geen condoom te gebruiken, wat meestal niet het geval is bij de zaken die lager in de pikorde staan. Aya legt uit dat het risico op soa’s meestal wordt gecompenseerd met een hoger loon. In principe krijgen ze 60.000 yen (485 euro) betaald, wat op kan lopen tot 100.000 à 120.000 yen (800 à 975 euro). Sommige van deze vrouwen werken eerst een paar jaar in de soaplands en kunnen daarna zo aan de slag als gurabia aidoru, een fotomodel in mannenbladen, of in de pornowereld. “Zoveel aanzien heeft ze dan gekregen,” zegt Yasuo.

Het feit dat er jaarlijks zoveel winst wordt geboekt in de Japanse seksindustrie kan al een reden zijn om sekswerkers gewoon hun gang te laten gaan, maar in het geval van soaplands speelt ook een rol dat ze een rijke geschiedenis hebben. Ze staan bekend als de oudste vorm van prostitutie in Japan en doen denken aan de Edoperiode, die liep van 1603 tot 1868. Dat was ook de tijd waarin de geisha’s hun opwachting maakten als entertainers, vaak met muziek en dans, maar daar moet je zeepmeisjes niet mee verwarren.

Volgens historici was sekswerk oorspronkelijk toegestaan in drie gebieden, naar een besluit van het Tokugawa-shogunaat in 1618. Tegenwoordig is het meest historische en bekendste soapland-district Yoshiwara in Tokio. Dit gebied staat tegenwoordig niet meer op de kaart, maar de naam trekt nog altijd duizenden klanten en sōpu-jyō uit alle prefecturen. Omdat er zoveel winst te behalen valt, gaan sekswerkers uit de rurale prefecturen er in feite als arbeidsmigrant heen gaan om geld te verdienen. Soms wonen ze in de slaapzalen van hun vestiging, wat volgens Yasuo vaak best armoedige gebouwen zijn. Ze nemen vaak weinig bezittingen mee en verwachten dat Yoshiwara de plek is waar ze rijk zullen worden.

Voor de grote aardbeving in Kanto in 1926, betraden mannen Yoshiwara met een boot over de Sumida-rivier. De voormalig ommuurde wijk bestaat tegenwoordig uit stille straten, die zachtjes verlicht worden door de gloed van de badhuizen. Voor de deuren staan beveiligers in zwarte pakken, met een stoïcijnse uitdrukking op hun gezicht die alleen verdwijnt als ze klanten of sekswerkers begroeten.

Het uiterlijk van de wijk is een metafoor voor hoe geheimzinnig het gebied nog altijd is. Wie het niet wil zien, hoeft het ook niet te zien – Yoshiwara is weggevaagd van de kaart. Wie er een klein beetje geïnteresseerd in is, ziet vooral een flinke hoeveelheid badhuizen waar gepassioneerd voor klanten wordt gezorgd. Maar achter die gedimde lichten zit een verborgen realiteit, die beter zichtbaar wordt naarmate je langer blijft.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Japan

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram